Jesteśmy w Big Apple skąd mimo mroźnego wiatru rozpościerają się na nas miliony banerów reklamowych i świateł. Uprzątnięty budżet płacowy, a co za tym idzie skład New York Knicks daje nadzieje na przyszłość. Celem Phila Jacksona na ten rok było pozbycie zbędnych kontraktów, graczy niepasujących stylem i/lub osobowością, a także sprawdzenie umiejętności i woli walki pozostałych. Nie ostało się nic zbędnego w szeregach Knicks poza wyjątkowo niestrawnym i ciężkim do przehandlowania kontraktem Jose Calderona oraz pokaźnej, lecz na szczęście wygasającej po tym sezonie umowie Andrea Bargnaniego.

Jax miał co prawda w planach wykupić kontrakt Włocha jeszcze przed zamknięciem okienka transferowego, lecz zamiast tego postanowił zwolnić z łańcucha Amar’e Stoudemire’a, aby po zakończeniu sezonu nie musieć bawić się w bonusy lojalnościowe i przedłużanie umowy z bądź co bądź lubianym w Nowym Jorku zawodnikiem. Przekonał go, że lepiej mu będzie w gdzie indziej i obaj korzystnie na tym wyszli. STAT szybko znalazł sobie nowy klub, zagra w playoffs, znów będą emocje  i generalnie wszystko może się wydarzyć…

Bargnani został. Z jednej strony, kiedy poszły plotki o wykupie kontraktów obydwu dżentelmenów kolejka do Amare ustawiła się spora. Okienko Włocha pozostało puste, a jemu samemu nie pozostało nic innego jak dograć sezon do końca i udowodnić, że jest jeszcze dla niego miejsce w najlepszej lidze świata. Jak wiemy z historii kolebką renesansu są Włochy, zatem nasz Leonardo da Vinci postanowił wziąć sprawy w swoje ręce.

Dirk Nowitzki vol.2

Do NYK przybył z mroźnego Toronto, gdzie w 2006 roku został wybrany z numerem… pierwszym w drafcie. Na topie byli wówczas wysocy z Europy i ówczesnemu zarządowi Raptors zamarzył się ktoś podobny do Dirka Nowitzkiego. Andrea przed draftem spełniał wytyczne: był białym i wysokim zawodnikiem, mogącym grać na pozycji silnego skrzydłowego lub centra. Miał dobrą miarę za trzy oraz przyzwoity półdystans. Gdyby pokusili się o np: wybranego z dwójką LaMarcusa Aldridge’a, ich historia mogłaby wyglądać o wiele inaczej.

Postawili jednak na 213 centymetrowego Włocha, który choć nie potrafi zbierać i w obronie jest łamagą totalną, miał być graczem ataku i takowoż być wykorzystywany. Przez siedem lat w barwach Raptors zaliczał średnio 15.2 punktów, za co “fachowcy” z Kanady zaproponowali mu 50 milionów dolarów za kolejnych pięć lat. Po tym zdarzeniu, Andrea cierpiał na wszelkie możliwe kontuzje. Licząc od 2010 do dziś rozegrał tylko 186 meczów.

Na szczęście stanowisko szefa w Raptors objął Masai Ujiri. I choć początkowo nie było chętnego na wątpliwe talenty Włocha oraz jego sowity kontrakt – z odsieczą przybył genialny zespół z Nowego Jorku. W zamian oddali dziadka Marcusa Camby, snajpera Steve’a Novaka, globtrotera Quentina Richardsona, pick w I rundzie 2016 oraz picki w II rundzie na lata 2014 oraz 2017. Na sam koniec jeszcze podziękowali. Ujiri po raz kolejny udowodnił, że jest geniuszem, a Knicks naiwnym klubem.

I believe I can fly

Jako fan Knicks nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić, kiedy rano przy kawie i rogaliku z czekoladą przeczytałem, że nowym centrem w moim ukochanym zespole jest Andrea Bargnani. Pierwszy sezon w barwach Knicks zaliczył nawet udany. Rozegrał tylko 42 spotkania z których 39 w pierwszej piątce. Zdobywał ponad 13 punktów oraz ponad 5 zbiórek. W pewnym momencie nawet myślałem, że to może być jego czas oraz jego miejsce. Historia zna przecież przypadki, gdzie zawodnik kisił się w złej rotacji, aż do oczyszczającego transferu. Nawet przestałem żałować tego picku w I rundzie, bo jego gra w ataku była… pożyteczna. Jednak przyszedł dzień 21 stycznia 2014 kiedy to Andrea próbował skraść tytuł Michaelowi Jordanowi oraz zyskać przydomek “Air” Bargnani. Zresztą popatrzcie sami:

[vsw id=”V9dX6IhU2tM” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

CZYTAJ DALEJ >>