Taka luźna uwaga, mam wrażenie że artykuły z tej serii są trochę za krótkie. Moim zdaniem lepiej było by dostawać coś rzadziej ale obszernej i w lepszej jakości niż częściej ale lakonicznie, propsuje

choroba czegoś nie kumam. Na pohybel hejterom w moim rozumowaniu powinno mówić o zawodnikach którym nie dawano szans no początku ich karier a potem talentem eksplodowali a nie numer jeden draftu któremu napisali w notce jedną czy dwie małe wady. a tak poza to i tak spoko się czytało;)

Świetna seria!
Jednak tutaj “na pohybel” jest nie do końca trafione. Wrecz przeciwnie – skauta, który przygotował ten raport zatrudniłbym jako przewodnika mojego życia;)
tym niemniej gracz wybitny

Świetny gracz który miał wpływ nie tylko na ligę ale także na styl życia młodzieży… Podobnie jak Latrell Sprewell, pokazali młodzieży z trudnych okolic że można zrobić karierę, być w wielkim świecie i zachować swój styl i osobowość!!! Panowie kiedyś zapoczątkowali modę na warkoczyki i luźne stroje… Oboje mega utalentowani, Iverson zabójczy cross a Spree zabójczy pierwszy krok… Moi ulubieni gracze tamtej epoki, szkoda że ich wybujałe zakończyło przedwcześnie ich kariery… Ale może dzięki temu też ich tak uwielbiamy niepokornych, niegrzecznych i utalentowanych Bad Boys:)

Mnie tylko zdziwiło, że nie zwrócono uwagę na kiepski wzrost i drobną budowę Iversona. A poza tym, racja tu scouting raport jest i tak mocno przychylny AI.

A dla mnie Iverson to szczyt kategorii “wouldda-shouldda have been” – zaraz obok Granta Hilla.
Tylko powody zupełnie inne. Zapewne w przeciwieństwie do wielu z dzisiejszych fanów Iversona – miałem przyjemność “na żywo” uczestniczyć w tym fenomenie. Co więcej AI to prawie mój rocznik i zupełnie moje warunki waga/wzrost 😉
W latach 96 -2002 mojej “kariery” zawodniczej – A.I. był dla mnie Jordanowi Równym Bogiem Koszykówki. Dla mnie był inspiracją – “jak on może – to i ja mogę – przecież jest niewiele starszy i wcale nie większy” 😉
Szczyt tej fascynacji to 2001 rok. Finał – odejście z Philly. Akurat zeszło się u mnie z przewlekłą kontuzją kolana i rezygnacją z koszykówki na poważnie (koniec studiów, początek pracy itp.).
2 lata walki z rehabem dały mi zupełnie inną niż bałwochwalcza perspektywę.
To co pisze scaut wpisuje się w to zupełnie. Wskazuje na konieczność pracy nad umiejętnościami PG. A.I. do końca kariery był na bakier z rozwojem. Takie podejście rozmyło końcówki kariery wielu zdolnych- leniwych – takich jak Shaq czy Barkley. Ale u A.I. – ten koniec był szybszy i bardziej bolesny – bo nie naznaczony kontuzjami.
Oczywiście życzyłem mu kariery długiej jak u Stocktona – bez kontuzji i kłopotów, gdzie odchodziłby na wiosnę 2016 na własnych warunkach rzucając w ostatnim meczu 60 pkt…
Ale to nie byłby A.I. – On musiał robić wszystko po swojemu – nawet na przekór logice. To było zarówno jego siłą, która dała mu MVP jak i przekleństwem, które wyrzuciło go z ligi, kiedy miał jeszcze trochę prądu…
Dlatego właśnie brakuje mi w jego karierze takiej kropki nad i. Myślę sobie – co by było gdyby – A.I. miał głowę i etykę pracy poukładana jak np. Ray Allen, czy przywołany wcześniej Stockton.
I choć wynik mógłby być dwojaki, bo kurs pod górę był jego siłą, to lubię sobie myśleć, że mogłoby być lepiej.