Coś nas dziś wzięło na wojowników. Rano było o Kobe i jego nadgarstku (facet grałby w kosza nawet, gdyby mu bazooką odstrzelili ramię). Teraz czas na Allena Iversona, najbardziej znane combo (PG/SG) wśród obrońców dekady lat dziewięćdziesiątych. Najtwardszego sukinkota NBA bez podziału na kategorie wagowe. W 2004 dziennik USA Today opublikował listę poważniejszych kontuzji AI. Były wśród nich: złamany prawy kciuk, zapalenie prawego stawu łokciowego, wybity prawy bark, stłuczenie kości ogonowej, naderwanie mięśnia w udzie, poważne stłuczenia obydwu kolan, złamany lewy palec u nogi, stłuczenie lewego biodra, pęknięcie śródręcza.

Nie wiem jak Wy, ale kiedy dzisiaj oglądam np. Johna Wall albo Brandona Jenningsa, graczy którzy szybkością i/lub warunkami fizycznymi przypominają AI – doceniam Iversona jeszcze bardziej i jeszcze bardziej mi go brakuje. Facet miał charakter. Od dziecka, aż po liceum grał w futbol amerykański. Głęboko też przyswoił sobie główną zasadę panującą w futbolu, boksie, MMA czy hokeju: nigdy nie daj przeciwnikowi odczuć, że właśnie cię zranił. Dopóki możesz wstać – wstawaj jak najszybciej. Jeśli okażesz słabość – dajesz rywalowi przewagę.

Pamiętam jak ze łzami w oczach w 1999 roku AI opowiadał reporterom, że złamał kciuk i nie będzie mógł grać przez najbliższy czas. Opuścił 10 spotkań, ale w między czasie próbował przyśpieszyć powrót – samodzielnie pozbywając się gipsu. Raz w Nowym Jorku, menedżerowi odpowiadającemu za sprzęt 76ers kazano zamknąć na klucz uniform Iversona, żeby zapobiec jego wybiegnięciu na parkiet z kontuzją. Musieli go powstrzymywać siłą. AI z pieniędzmi w zębach chciał lecieć kupić własny uniform w przy-stadionowym sklepiku. Niesamowite.

Dziś NBA to inna liga. Weźmy wspomnianego już B-Jenningsa. Facet, podobnie jak AI, jest szybszy niż rzucona piłka 😉 Regularne przedostawanie się pod kosz nie powinno sprawiać mu problemu. Dlaczego więc nie korzysta ze swoich atutów, nie wjeżdża pod obręcz tylko woli ciskać “cegły” za trójkę? Czyżby strach? Boi się o pękniętą rok temu stopę? Podejrzewam, że lepiej by mu szło i asystowanie gdyby grał agresywniej pod kosz. Dla porównania:

[table id=14 /]

Jak widać, AI (uznawany przecież za mało efektywnego strzelca) nie tylko rzuca skuteczniej od wschodzącej gwiazdy Bucks, ale przede wszystkim częściej atakuje strefę podkoszową (prawie 9 osobistych w każdym meczu!) B-Jennings mimo kiepskiej skuteczności z dystansu (ledwie 28% w tym sezonie) łupie za trzy minimum pięć razy w meczu. Szacunek dla pana po lewej. Abstrahując od efektów specjalnych (crossover, rapy, corn-rows, łańcuchy i culture-change), drugi taki “mały twardziel” już się chyba w NBA nie powtórzy.

[vsw id=”xw1pmjQtut0″ source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]