Grasz w koszykówkę? Jeśli tak, na pewno zgodzisz się, że im starszy jesteś, tym więcej dostrzegasz na parkiecie. Każdy początkujący gracz w pierwszej chwili koncentruje się na własnej dyspozycji i osiągnięciach. Kozłuje, biega i rzuca do kosza. Z czasem jego świadomość boiskowa rośnie: widzi kolegów, ich ustawienie, możliwości rozegrania, umie płynnie przekazać krycie i krzyknąć kiedy rywal wbiega wysokiemu za plecy. Zaczyna myśleć nie tyle o własnych sukcesach, co powodzeniu całej drużyny. Wraz z rosnącą liczbą odbywanych treningów, powtarzanych ćwiczeń i rozegranych meczów – nie ma siły, aby zawodnik nie stawał się coraz sprawniejszy koszykarsko. W końcu “trening czyni mistrza”.

I tu dochodzimy do sedna. Każdy zawodnik powinien odpowiedzieć sobie na jedno, bardzo ważne pytanie: dla kogo grasz? Jeśli dla siebie – zostań lepiej na podwórku i turniejach streetballowych. Jeśli dla zespołu – pamiętaj o tym następnym razem, gdy przyjdzie ci założyć koszulkę z napisem drużyny, choćby szkolnej czy amatorskiej. “Liczy się zespół” – każdy zna ten frazes, słyszał go i powtarzał setki razy, a mimo to bardzo trudno przekonać samego siebie do takiej właśnie postawy.

Wiecie co się liczy w baskecie? Wspieranie jeden drugiego, wyzwalanie w kolegach energii, dodawanie animuszu, motywowanie, nazwij to jak chcesz. Na pewno nie raz grałeś przeciwko chłopakowi, który wcale nie wydawał się dobry. Zjadałeś go jak parówę na śniadanie. Dopiero kiedy zmienił drużynę, zgrał z chłopakami, zauważyłeś, że nie jest wcale taki słaby jak myślałeś. Zupełnie inny typ! Zadajesz sobie pytanie, co mu się stało. Odpowiadam: znalazł swoją ekipę. Ma nową rolę, poczucie, że jego walka, energia i wkładany wysiłek nie idą na marne, że reszta kolegów stara się tak samo.

Koszykówka to gra rytmu i energii. Kiedy jeden zespół jest w gazie, nabiera wiatru w żagle, zaczyna odskakiwać to nie dlatego, że jest lepiej wyszkolony czy bardziej utalentowany. Po prostu udało im się parę akcji, dostali zastrzyk energii, stąd pojawiła się dodatkowa wiara w zwycięstwo i własną supremację. Co robi wówczas trener drużyny przeciwnej? Prosi o czas! Studzi głowy, wybija z rytmu przeciwnika, motywuje swoich.

Oglądając w akcji najlepszych koszykarzy na świecie rzadko bierzemy pod uwagę, w jaki sposób największe gwiazdy NBA wpływają na swoich kolegów z zespołu. Nie tyle chodzi nawet o dzielenie się piłką, liczbę podań, nieegoistyczną grę, ale właściwe zachowanie, przykład, przekazaną energię. Oto zawodnicy, których doceniam za “dobrą chemię” czyli dobry wpływ, jaki mają  na kolegów.

Z kim chciałbym grać w zespole i dlaczego:

JASON KIDD – za pewność parkietową, pozytywne nastawienie, zaangażowanie w zwycięstwo i wskazówki. W końcu to profesor koszykówki. Grający trener. Mógłbym się wiele przy nim nauczyć. Wystarczyłoby biegać i słuchać.

[vsw id=”Om2-m7YPQM4″ source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

KENNETH FARIED – za energię, którą wnosi na parkiet i zaraża zespół oraz za bezpretensjonalność. Mógłbym palić dwadzieścia cegieł w obręcz, a ten chłopak miałby frajdę zbierając piłki i każąc mi ponawiać próbę.

KEVIN GARNETT – człowiek cza%no-biały albo jesteś z nim albo przeciwko niemu. Nie każdemu zapewne odpowiadałoby jego żołnierskie, nieokrzesane podejście, ale ja uwielbiam intensywność, poświęcenie i wskazówki zza pleców w obronie. Obojętnie co działoby się na parkiecie, wiem że ten chłop stanie za moimi plecami, a to niekiedy bardzo ważne.

STEPH CURRY & DAVID LEE – zgrany duet, niesamowici na P&R, niezbyt atletyczni, ale z wysokim basketball IQ, dobrze podający i wyszkoleni spryciarze. Co najważniejsze, żaden nie ma zap%dów gwiazdorskich. Przyjemnie gra się w zespole, w którym wszyscy są równi.

TIM DUNCAN & TONY PARKER – z tych samych powodów, co powyżej. Chodzi o zaufanie. Grać w zespole z przyjacielem to sama radość. Od lat prowadzą Spurs do zwycięstw, a wokół nich wyrastają kolejne znane nazwiska.

czytaj dalej >>