Zachód jest w tym roku mocny jak chyba nigdy w historii NBA! Minimum potrzebne do awansu to 50-52 zwycięstwa. Które drużyny osiągną ten pułap? Z pewnością rekordowi w tym sezonie Golden State Warriors, a dalej Memphis, Portland, LA Clippers, Dallas i Houston. Historia nauczyła nas też by nigdy nie wątpić w San Antonio Spurs, nawet gdy gorzej im się wiedzie.

Zostaje jedno miejsce. Normalnie powiedziałbym, że zarezerwowane jest ono dla Oklahomy, ale ten sezon nie jest normalny. Wobec urazów Duranta i Westbrooka na początku sezonu do walki o fazę posezonową włączyli się, podobnie jak przed rokiem, Phoenix Suns. Wówczas zespół z Arizony był największym pechowcem całej ligi i odpadł już po sezonie zasadniczym mimo 48 odniesionych zwycięstw. A jak będzie w tym roku?

#Takich dwóch jak tych trzech nie znajdziesz ani jednego

Zapewne już się domyślacie, o kim mowa. Phoenix posiadają w składzie trzech znakomitych rozgrywających. Każdy ma swój styl, o dziwo nie przeszkadzają sobie na parkiecie, choć jak to się mówi: każdy z nich wygląda najlepiej z piłką w rękach. Trener Jeff Hornacek ma olbrzymie pole manewru na jedynce i w zależności od potrzeb zmienia ustawienie chłopaków.

Eric Bledsoe

Gdybym do swojego zespołu miał wybrać tylko jednego z panów, wybrałbym Bledsoe. Jest zdecydowanie najlepszym defensorem, świetnie spisuje w akcjach dwójkowych, nie pozwala minąć, przepchnąć tyłem do kosza, przebija na zasłonach. Muskulatura i dynamit w nogach przydaje mu się również w ataku, dzięki błyskawicznemu pierwszemu krokowi wchodzi pod kosz bez mydła, dalej kończy akcje, zwłaszcza te na kontakcie z obrońcą. Wymusza ponad pięć osobistych w meczu, a polu trzech sekund jego skuteczność wynosi niebagatalne 62%!

Co najważniejsze, nie zapomina o partnerach, rozdając najwięcej w zespole 6.0 asyst. Żeby nie było zbyt kolorowo: Eric jest przeciętny w ataku pozycyjnym jako jedynka, całą grę opiera na penetracjach. Traci aż 3,2 piłki na mecz, przeciętnie rzuca z półdystansu i za trzy. Zdradza tendencje do klepania piłki w miejscu, jego wartość spada, gdy obrona stoi strefą. Na szczęście ma dopiero 24 lata.

Isaiah Thomas

Czy będąc wybranym z 60. numerem draftu możesz liczyć na karierę w NBA? Czy przy wzroście 175 cm jesteś w stanie stanowić o sile zespołu? Rozum podpowiada, że nie. Isaiah Thomas uparcie twierdzi, że tak. To “joker” w talii Hornacka, mój kandydat do nagrody dla najlepszego rezerwowego. Atuty Thomasa dostrzeżecie zwłaszcza na atakowanej stronie parkietu: bardzo dobrze rzuca z półdystansu i nieźle zza łuku, głównie po koźle, bowiem większość czasu gra z piłką w rękach. Umiejętnie korzysta z floatera, ma bardzo szybki pierwszy krok, również po mistrzowsku biega do kontry.

Nie kończy jednak na kontakcie, relatywnie niewiele widzi z powodu słabych parametrów fizycznych. Ma też spore problemy w obronie, zdecydowana większość rywali wjeżdża przeciw niemu pod kosz. Często nie chce dać się minąć i zostawia dużo miejsca rywalom, przez co ci rzucają z daleka, a Isaiah, ze względu na skromny zasięg ramion, nic na to poradzić nie może.

CZYTAJ DALEJ >>