Nie zrozumcie mnie źle, obaj panowie oprócz potwornej siły dysponowali niezbędną dynamiką i opanowaniem piłki, która umożliwiała im podejście pod obręcz. Każda akcja Jonesa i Williamsa wyglądała tak samo: obrót tyłkiem w kierunku przeciwnika, zajęcie korzystnej pozycji, obniżenie środka ciężkości, odepchnięcie barkiem, obrót, rzut jednorącz spod samej obręczy, a jeśli nie udało się trafić doskok do piłki i ponowienie. Żadnej finezji, żadnych rzutów choćby z półdystansu. Żadnego ryzykownego zwodu, cały czas pod dziurę. Cóż nie było to efektowne, ale nawet Blake Griffin nie dałby rady. Warunki chłopak ma, ale nie zwykł walczyć na boisku o własne życie, mówiąc dokładniej: rok życia, jaki zapewnia nagroda główna w postaci 20 tysięcy USD.

W obronie oszczędzanie energii, zostawianie miejsca na rzut, twardo na nogach, nie dać się zepchnąć. Innymi słowy, do takiej gry trzeba być odpowiednio zbudowanym, a genetyki niestety nie oszukasz. Zgoda?

Nie wyskakujcie proszę z filigranowymi mistrzami 1-na-1 na przykład Allenem Iversonem, że szybki, że crossover etc. Gra się pięć minut, na akcję rzutową masz 15 sekund, po zdobyciu punktów piłka przechodzi w posiadanie obrońcy, pięć fauli oznacza dyskwalifikację. A teraz spójrz w oczy tego gościa i powiedz mu, że jego dzieci nie dostaną jeść, bo zamierzasz go pokonać… hehe. Nie ma opcji by AI#3 albo inny Jamal Crawford zatrzymał tego rodzaju kloca w drodze pod obręcz. 1-na-1 to gra dla dużych chłopców.

Jak myślicie, kto zwyciężyłby w podobnym turnieju 1-na-1 wśród obecnej kadry NBA?