Kevin Garnett to trochę inny kaliber, ale też nie byle kto. Razem z Kobe tworzą przecież elitarną lożę 300+ milionów dolarów zarobionych na kontraktach w NBA. Nawet przy obecnej wysokości wynagrodzeń jeszcze trochę potrwa, nim dopiszemy do niej kolejne nazwiska… (dla porównania: LeBron czy Carmelo są mniej więcej w połowie drogi w tej chwili).

Garnett nie miał takiej kariery jak Bryant, wiadomo, pięć pierścieni to lepiej niż jeden, ale ma przecież na swoim koncie również statuetkę MVP, nagrodę DPOY, 15 występów w All-Star Game, 9 powołań do All-NBA i 12 (tak jak Kobe) nominacji do All-Defensive. A przecież to mógłby dopiero być początek wyliczanki. Garnett jest bowiem jednym z najlepszych PF’ów w historii gry (każde zestawienie najlepszych w tej kategorii rozstrzyga się między nim, Duncanem, Barkleyem i Malonem). Młodzież nie pamięta, wpływu, jaki wywarła osoba Garnetta na NBA, kiedy się w niej pojawił w 1995 r. “Da Kid”, jak go wtedy nazywano, był bowiem pierwszym od niemal dwudziestolecia licealistą, który przetarł sobie szlak do NBA, otwierając tym samym drogę takim graczom jak Kobe, McGrady czy LeBron. Jego 6-letni kontrakt, podpisany w 1997, opiewający na sumę 126 milionów dolarów, zdaniem wielu obserwatorów, doprowadził ligę do lockoutu.

Dzieciak, który zmienił tę grę, odmienił również oblicze Boston Celtics, kiedy zawitał w Massachusetts. Celtowie, dzięki niemu, Piercowi i Allenowi zmienili się z drużyny 24 zwycięstw w sezonie w mistrza NBA w przeciągu jednego roku. Tytuł był tym słodszy, że wydarty Kobemu i Lakersom. Dla Garnetta był to jedyny przypadek, kiedy wygrał z Bryantem w playoffs. Shaq i Kobe dali łupnia Wilkom w 2003 w pierwszej rundzie i rok później w Finale Konferencji (tu i tu w sześciu grach). Dwa lata po zdobyciu tytułu przez Boston, Bryant i spółka zemścili się, zdobywając mistrzowski tytuł kosztem Celtów. Był to ich 16 banner, póki co ostatni. Przedstawianie tych pojedynków jako rywalizacji Garnetta i Bryanta, to oczywiście wyrwane z ogromnego kontekstu uproszczenie, niemniej, w bezpośrednich starciach moich dwóch idoli to Kobe częściej schodził z parkietu z podniesioną ręką.

Zaznaczcie sobie w kalendarzu drugi lutego, to będzie ich ostatni pojedynek na zawodowych parkietach. Bez względu na wszystko, to będzie wyjątkowy mecz.

O ile całokształt kariery przemawia za Bryantem, o tyle mam wrażenie, że sam jej koniec zgrabniej udał się Garnettowi. Owszem, to Kobe jest all-starem, to o jego pożegnalnym tournee trąbi cała liga, niemniej wydaje mi się, że coraz częściej wypowiedzi o nim stają się protekcjonalnym klepaniem po plecach tego “poczciwiny”, który przecież tyle zdziałał kiedyś tam… Dopadł go w końcu ojciec czas, pogromca mistrzów, którego istnienie wielu już bezskutecznie starało się negować. Vino, zwykły śmiertelnik, nie jest tu żadnym wyjątkiem.

Jego 16 punktów, 4 zbiórki i 3 asysty nie pomagają drużynie. Nie chodzi tu nawet o skuteczność na poziomie 31% i fakt, że jak gdyby nigdy nic, Kobe oddaje tę samą liczbę rzutów w przeliczeniu na 36 minut, co przez całą swoją karierę. Lakersi są najzwyczajniej w świecie lepsi o blisko 7 punktów w przeliczeniu na 100 posiadań, kiedy nie ma go na boisku, ale to nie przeszkadza mu w spędzaniu 30 minut na parkiecie w każdym meczu.

[vsw id=”px0maYGKm5o” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

CZYTAJ DALEJ >>