Witam.

Zbliża się czerwiec, a to oznacza rozstrzygnięcie kwestii mistrzowskiego tytułu w lidze NBA. W tym roku bez niespodzianek, po raz trzeci otrzymamy ten sam zestaw finałowy: zeszłoroczni obrońcy tytułu Golden State Wariors podejmą tegorocznych obrońców Cleveland Cavaliers. Kto się nie zgadza ten fantasta i niepoprawny marzyciel, kropka.

Mnie interesuje co innego, trzyosobowy wyścig po nagrodę MVP. Ligowe środowisko miało w tym sezonie niezwykle twardy orzech do zgryzienia. Wiele szumu wzbudził brak LeBrona Jamesa w wąskim gronie finalistów do statuetki. Sympatycy LBJ-a ubolewają, hejterzy mają pożywkę, a najstarsi górale twierdzą, że sytuacja taka ma miejsce pierwszy raz od dekady. Faktem jest, że LeBron starzeje się jak wino i dużo za wcześnie ogłaszać w NBA bezkrólewie, o czym boleśnie przekonają się dziś w nocy Boston Celtics.

Warto jednak zastanowić się, czy odpadnięcie Jamesa z wyścigu po nagrodę dla najbardziej wartościowego zawodnika jest aż taką kontrowersją. Wszystko zależy od tego, jak rozumiemy sam tytuł MVP. “Wartościowy” wszak jest przymiotem wybitnie ocennym. Dla przykładu: jedni za Joakima Noah nie daliby złamanego grosza, inni są gotowi wypłacać mu 73 miliony dolarów za 4 lata gry. Zgoda, czepiać się o zawodników niedopłaconych i przepłaconych z perspektywy czasu jest łatwo. Wracając więc do tematu: czymże jest ta najbardziej wartościowa z wartości, za którą rokrocznie jednemu szczęśliwcowi przyznaje się nagrodę imienia Maurycego Podoloffa?

Isaiah Thomas

Przyjmując za kryterium wyboru niezwykle istotny z punktu widzenia GM-a stosunek ceny do jakości (sformułowanie może i mało fortunne, ale nie oszukujmy się, NBA to przede wszystkim biznes) w wyścigu po MVP wypadałoby uwzględnić Isaiah Thomasa. W sezonie zasadniczym ambitny kurdupel zapewnił swej franczyzie twarz All-Stara, prymat na Wschodzie, elektryzujące czwarte kwarty i prawie 29 punktów w każdym meczu przy zupełnie niezłej jak na obrońcę skuteczności. Co prawda szanse jego kandydatury przekreśla najgorszy spośród wszystkich 468 zawodników defensywny wskaźnik RPM (real plus/minus). Jednak wysnucie z niego prostego wniosku, że Thomas jest najgorszym zawodnikiem ligi po bronionej stronie parkietu byłoby ogromnym nadużyciem. Przy obecnych standardach za sześć i pół dużej bańki Thomasa chciałby mieć u siebie każdy menedżer.

James Harden

Jedźmy dalej, tegoroczny eksperyment z Jamesem Hardenem jako kreatorem gry w Houston przyniósł nadspodziewanie dobry efekt. Jeśli więc mielibyśmy rozumieć termin „najbardziej wartościowy” jako „jednoosobowa machina oblężnicza” The Beard nie musiałby się wstydzić porównania z nikim. Problemem Brodacza, być może trochę rozdmuchanym przez tzw. internety, jest oczywiście zaangażowanie defensywne, idące w parze z ogromną częstotliwością wypluwania piłek w ataku (5,7 straty na mecz). Nie sposób jednak nie docenić faktu, iż ponad 29 punktów i 11 asyst na mecz oraz końskie zdrowie roztańczonego kolekcjonera kostek przełożyły się na świetny bilans Rakiet w sezonie zasadniczym.

Russell Westbrook

Historyczny sezon Russella Westbrooka nie może pozostać niezauważony i wielu pasjonatów NBA właśnie w nim doszukuje się MVP. Za kryterium przyjmują zawrotne linijki statystyczne. Kiedy wszyscy już właściwie pogodzili się z myślą, że średnie na poziomie triple-double są osiągalne tylko na PlayStation, Russ postanowił zamknąć niedowiarkom usta i zaatakować quadruple-double tracąc piłkę ponad pięć razy w każdym meczu. Odkładając żarty na bok, trzeba przyznać, że kosmiczne numery Westbrooka otwierają oczy na fakt, jaki ogrom zadań spoczywa na jego barkach i jak bardzo chłop musiał się napracować, by wykręcić z przeciętnymi Thunder 47 zwycięstw. Co jeśli statystyczne cuda przeważą o wyniku głosowania? Będziemy mieli wyłom w zasadzie, że to lider drużyny ze świetnym bilansem zgarnia statuetkę.

Kawhi Leonard

Idę o zakład, że Kawhi Leonard wolałby nawet nie być pytany o swoje szanse w wyścigu. Gdyby jednak okazało się, że to Pazur (Szpon?) postawi na swojej półce Świętego Graala nagród indywidualnych, nikt nie miałby odwagi odmówić mu zasług. Zakończone dziś finały konferencji zachodniej dobitnie świadczą o przeogromnej roli, jaką odgrywa smutny pan w czerni w zespole Spurs. Miłościwie nam panujący król defensywy w tym sezonie zaliczył kolejny milowy postęp po atakowanej stronie boiska. W ogromnym stopniu przyczynił się też do wykręcenia drugiego najlepszego bilansu sezonu zasadniczego. Jeśli więc to Szpon chwyci statuetkę, najbardziej wartościowego zawodnika zdefiniujemy jako defensywnego żniwiarza, który ciągnie swoją drużynę także w ataku.

KD & Curry

Osobliwością tegorocznej kampanii jest fakt, iż zdobywcy nagrody z trzech ostatnich lat w ogóle nie są na poważnie brani pod uwagę – i nie dlatego, że zaliczyli jakikolwiek regres formy. Kevin Durant i Stephen Curry bez większego wysiłku pchają wózek Wojowników jednak wszyscy zgadzają się co do tego, iż wyróżnienie któregokolwiek z nich mijałoby się z celem. Jest to cena, którą muszą płacić za bycie filarami super drużyny. Zataczając koło wracamy do Króla.

Bilans Kawalerzystów pod koniec sezonu zasadniczego nie imponował – 51 zwycięstw to zaledwie o cztery więcej, niż miał Russell Westbrook w towarzystwie… nikogo. Wobec swawoli Russa i hulanek Hardena niewielu kibiców ekscytowało się osiągnięciami LeBrona. Ten jakby trochę jakby poza kulisami stał się zaledwie trzecim zawodnikiem w historii, który zakończył sezon ze średnimi ponad 25 punktów, 8 asyst i 8 zbiórek na mecz, przy skuteczności z gry powyżej 50 %. Powoli regułą staje się oszczędna jazda Cavaliers przez sezon zasadniczy. Dopiero w playoffs z trójki wrzucają piątkę i wjeżdżają w rywali jak w masło. Tutaj pojawia się problem z kandydaturą Jamesa.

LBJ

Nagroda MVP przyznawana jest za sezon zasadniczy, podczas gdy LeBronowi ewidentnie chce się głównie w seriach granych do czterech zwycięstw. Dopiero postseason uświadamia całej lidze, że LBJ jest aktualnie w szczytowym momencie swojej kariery. Całkowicie poza zasięgiem jakiegokolwiek innego zawodnika na planecie. Niespełna 33-letni parowóz nie zdradza żadnych oznak zmęczenia materiału i fizycznością od ponad dekady nie ustępuje absolutnie nikomu. Król po zeszłorocznych finałach jest pewny siebie, doświadczony i pełnymi garściami czerpie z gromadzonej latami mądrości. Kiedy tylko daje z siebie wszystko, wygląda jak mężczyzna wśród chłopców. Kiedy zaś nie daje z siebie wszystkiego, zalicza po prostu kolejny, historyczny sezon.

Być może LeBron rozpieścił nas swą grą przez lata do tego stopnia, że głosujący odeszli od wykładni literalnej wyrażenia i przestali definiować „najbardziej wartościowego zawodnika” jako najbardziej wartościowego zawodnika. Być może postanowili utrzeć Królowi nosa za oszczędzanie swoich szerokich barków w sezonie zasadniczym. Być może wyszli z założenia, że w tak kipiącej jakością drużynie ciężko ocenić prawdziwą wartość lidera. Być może jak za czasów Michaela Jordana po prostu stwierdzili, że byłoby nudno. Faktem pozostaje, że LeBron po raz czwarty z rzędu nie zdobędzie tytułu MVP. Sam zainteresowany faktem tym nieszczególnie się przejął. On nie musi już nic udowadniać.

[autorem tekstu jest czytelnik Wojciech Synowiecki]

A skoro już jesteśmy przy centralnych postaciach ligi, zobaczcie co wpłynęło na półki sklepowe. Jersey KD z jego macierzystego klubu, czyli Seattle Supersonics. Lato idzie, zdarza Wam się nosić trykoty NBA? Jest Kobe, Iverson, Vince, KG, wszyscy kozacy:

http://www.gwba.pl/NBA-elite-jerseys

http://www.gwba.pl/msnba