Siedem meczów NBA, ale tylko jedno pytanie nurtujące wszystkich: jak się spisał DeMarcus Cousins, debiutujący w barwach Golden State Warriors? Czy są szanse na zdetronizowanie mistrzów? Jakiś błąd w systemie, luka w oprogramowaniu, cokolwiek? Zapraszam do lektury.

golden state warriors 112 los angeles clippers 94

28-letni środkowy swój ostatni mecz ligowy rozegrał, żeby nie skłamać… 26 stycznia zeszłego roku. Powrót do zdrowia po zerwaniu lewego ścięgna Achillesa zajął dokładnie rok. Za to na zdobycie swych pierwszych punktów potrzebował zaledwie 85 sekund. Potężny wsad po akcji dwójkowej z KD napędził stracha gospodarzom… i całej reszcie ligi.

Boogie sporo rzucał z dystansu, czyniąc robotę rozciągniętych jak gacie na sznurku obrońców jeszcze trudniejszą. Przerwa zrobiła swoje, wyraźnie “nie czuł piłki” ilekroć akcja przyspieszała, ale jako opcja podkoszowa przewagę wciąż ma niebagatelną i co gorsza, potrafi pięknie podać ze środka. W kilku momentach Clippers mogli jedynie wymienić się bezradnymi spojrzeniami. Nie sposób wszystkiego przejąć, nie odpuścisz przecież Curry’ego wychodzącego do rzutu, Duranta podchodzącego z piłką na trzeci metr, ani Klaya biegnącego po zasłonie pod samiutką obręcz.

Cousins na placu gry spędził jedynie kwadrans uzyskując 14 punktów 6 zbiórek 3 asysty oraz… 3/4 zza łuku. To właśnie dwa kolejne, dalekie trafienia rozstrzygnęły o zwycięstwie na początku czwartej kwarty. Zagrałby może dłużej, ale spadł za sześć fauli, hehe. Trochę mu zejdzie by przystosować się do nowych reguł, LAC wyraźnie brali na cel jego spowolniałe nogi i w tym właśnie upatruję szansy dla oponentów. Warriors mogą być albo nawet SĄ najwybitniejszą ofensywnie ekipą w dziejach dyscypliny, w ich wyjściowym składzie biega pięciu graczy All-Stars (po pięć powołań średnio na głowę i rośnie) ale defensywnie implementacja DMC będzie stanowić wyzwanie. Wyjazdowe zwycięstwo robi wrażenie, ale zwróćcie uwagę, że miejscowi zagrali bez Lou Williamsa, a Danilo Gallinari był sztywny jak kij od miotły i po zaledwie ośmiu minutach opuścił parkiet z bólem pleców.

Tak czy inaczej, DeMarcus za swe wysiłki otrzymał w Staples Center mini owację na stojąco, obrońcy tytułu nie dali szans gospodarzom i nie zamierzają nikogo przepraszać za dysproporcję talentu, jaka dzieli ich od reszty NBA. Bądź co bądź trzech najważniejszych ludzi wychowali sobie sami, wybierając w drafcie Splash Brothers i Draymonda. Jeśli poukładają klocki, pokombinują obroną strefową i zachowają zdrowie, nie widzę sposobu by ktokolwiek był w stanie spowolnić ich marsz do kolejnego tytułu. Co nie zmienia faktu, że James Harden izolujący się na Cousinsa może niebawem przebić 81 punktów Kobe Bryanta, hehe.

san antonio spurs 116 minnesota timberwolves 113

Jeśli siwiuteńki Gregg Popovich ma odejść, czyni to w wielkim stylu. To jego 520. zwycięstwo odniesione na wyjeździe, jeszcze jedno i zostanie wyłącznym numerem jeden wszech czasów w tej kategorii. Ważne: DeMar DeRozan otrzymał wolne, bo kostkę ma lekko zwichniętą, wpadł w dołek formy, a na twarzy znów maluje mu się walka z depresją. Zapowiada, że w niedzielę zagra na pewno i trzymamy go za słowo. Mental wyraźnie mu jednak siada i warto zwrócić na to uwagę.

Timberwolves wkurzeni ostatnim laniem od 76ers przystąpili do meczu w bojowych nastrojach, ale ich systemowo grający goście ostudzili. Na wyróżnienie zasługuje cały zespół, najważniejsze punkty po indywidualnych akcjach dostarczyli długoręcy Aldridge i Gay, w między czasie szalał szalony snajper Bellineli, bardzo dobrą zmianę dał Davis Bertans, sporo energii na parkiet wnieśli walczący Patty Mills i Dante Cunningham no i spore wrażenie musi robić najnowszy pupil trenera Derrick White: 15 punktów 6 zbiórek 6/8 z gry w roli pierwszego playmakera drużyny.

Derrick Rose (23 punkty 6 asyst) ciągnął zespół za uszy raz po raz penetrując kozłem strefę podkoszową Spurs, ale w samej końcówce nie potrafili zebrać piłki i trzeba już było faulować. Niestety Derrick nie popisał się w ostatniej akcji, znów jakby styki mu się popaliły i nie był w stanie wykreować sobie solidnej pozycji do rzutu za trzy. Z kolei Karl Anthony Towns całkowicie zawiódł przeciwko Aldridge’owi, zdołał rozegrać jedynie 21 minut zanim spadł z wyczerpanym limitem fauli. Trochę się martwię, chłopaki się starają, ale odbiera im się chęć do gry obronnej.

Dlatego nie czepiajcie się następnym razem Brody, że odpuszcza w defensywie, bo mamy świadomość jak wielki ciężar dźwiga na atakowanej połowie, zwłaszcza pod nieobecność Chrisa Paula i Clinta Capeli. Aha, słyszeliście, że do Rockets na zastępstwo Capeli dołącza znany choć nieco zapomniany przez kibiców Kenneth Faried?! Super.

memphis grizzlies 116 boston celtics 122

Kyrie Irving naprawdę staje się bardziej odpowiedzialnym, bardziej zmotywowanym liderem bostońskiej ekipy: 11 asyst 38 punktów, z czego 20 w samej tylko III kwarcie. Pozostaje mieć szacunek dla gości, którzy mimo kolejnych traconych koszy, nie tracili głowy i trzymali widowisko do końca.

Są mocni fizycznie, twardą stoją. Zmuszają cię do dodatkowej pracy w każdym posiadaniu, są świetnie ustawieni. By odnieść dzisiejsze zwycięstwo, cały zespół musiał stanąć na wysokości zadania [Marcus Smart]

Dyplomata się z niego zrobił, podoba mi się. Celtics kilkukrotnie przypuszczali szarżę na rywali, z czego ostatnia przypadła na ścisłą końcówkę (10:2) goście próbowali odgryźć się z dystansu, ale dwie kolejne trójki nadeszły za późno. Tak czy inaczej, podoba mi się postać Justina Holidaya w pierwszej piątce, podobała mi się skuteczność rzutowa Memphis, fenomenalna liczba asyst (33) no i fakt, że tylko dwa razy stracili piłkę w II połowie. Doprawdy solidny mecz zagrali, ale artysta Kyrie zamalował farbą wszystko.

Przy okazji, widzieliście flop Jarena Jacksona siedzącego plackiem na parkiecie?

brooklyn nets 117 orlando magic 115

Raz dwa trzy, do playoffs awansujesz… ty. Łobuzy, partyzanci, oprychy – nazywaj ich jak chcesz, Nets wyrwali kolejne zacięte spotkanie, długo gonili magików w czwartej kwarcie, ale w końcu dopięli swego. Młody gwiazdor (i nie ma tu cienia ironii) D’Angelo Russell imponująco mijał, Joe Harris dołożył trudną trójkę, weteran Carroll twardo wepchnął się pod dziurę, wreszcie nieprzewidywalny Spencer Dinwiddie trafił z rogu z faulem i tak oto Brooklyn objął prowadzenie. Na to odpowiedział krzepki Vucevic, ale wówczas po raz kolejny na wysokości zadania stanął D’Angelo, autor 40 punktów 7 asyst oraz 8/12 zza łuku. Lakers muszą żałować swej decyzji, po prostu muszą.

miami heat 93 detroit pistons 98

Co tak mało punktów? Dyspozycja dnia to jedno, ale pragnę zauważyć coś innego. Punktów mało, bo 30 minut po boisku ganiają fizole pokroju Zaza Pachulia, którzy faktycznie starają się bronić, stawać rywalom na drodze, a nie tylko przepychają w oczekiwaniu na zbiórkę i punkty rywalom odpuszczają w obawie o faul. Andre Drummond zarobił łokciem w nos od karateki Jamesa Johnsona i więcej go nie widzieliśmy. Zapewne czeka go parę spotkań w plastikowej masce.

Numerem jeden w szarpanej, izolacyjnej grze Blake Griffin: 32 punkty 11 zbiórek 9 asyst, bo to jego żywioł. Po drugiej stronie kolejny przebłysk Dwyane’a Wade’a, ale 20 punktów i 10/14 z gry to za mało, jego zdobycze z ławki gospodarzy zrównoważył strzelec Luke Kennard.

W każdym razie Heat mieli zwycięstwo na wyciągnięcie ręki, można powiedzieć, że sami siebie pokonali uzyskując 5/19 z linii rzutów wolnych (!) z czego Hassan Whiteside zaliczył 0/8 (!!) także jakby to powiedzieć, mecz dla koneserów.

new orleans pelicans 112 portland trailblazers 128

Portland zagrali swoje, kolejny rewanż za ubiegłoroczne playoffs stał się faktem. Odjazd rozpoczął się w drugiej kwarcie, kiedy to rezerwowy Jake Layman zdobył 20 punktów. Dobrze czytacie, bielutki skrzydłowy, druga runda draftu gdzieś przed trzema laty, zdobył 20 punktów w II kwarcie: trójeczki, ucieczki za plecki, co tylko chcesz. “Wspierali go” znani skądinąd Damian Lillard (24 punkty 5 zbiórek 8 asyst) Jusuf Nurkic (15 punktów 12 zbiórek 5 asyst) oraz CJ McCollum (20 punktów 6 zbiórek).

cleveland cavaliers 99 utah jazz 115

Dajmy spokój tankowcom z Ohio. Love, Nance i Thompson kontuzjowani, nie ma komu zbierać i gdyby nie litość gospodarzy znów przegraliby 40 punktami. W rolach głównych tradycyjnie: Rudy Gobert 19 punktów 15 zbiórek 5 asyst oraz Donovan Mitchell 24 punkty 9/15 z gry.

Dobrego dnia wszystkim. Ja zabieram młodego na sanki. Jeśli zobaczycie gdzieś przy drodze śniegowego bałwana, możliwe że będę to ja.