Po przeciwnej stronie wynik z półdystansu trzyma Chris Kaman, utalentowany ofensywnie dryblas. Prywatnie miłośnik życia blisko natury, noży, broni i polowań. Mavs starają się wyciągać rywali spod kosza. Kolejne straty oraz brak zastawienia 76ers sprawiają, że to goście prowadzą, a walka toczy się jak równy z równym do ostatnich minut. Pięć ostatnich minut jeśli być precyzyjny.

Kiedy Mavericks zaliczyli sześć strat z rzędu, a Sixers obrócili ów fakt w serię 12 punktów z kolei wydawało się, że mecz jest rozstrzygnięty. Dalej piłkę dwa razy zgubił Jrue Holiday. Niestety nie naoglądałem się Mayo (11 punktów) ponieważ goście woleli podawać piłkę na izolacje i pick-and-rolle do Vince’a Cartera (15). Na ile była to przemyślana strategia, a na ile brak asertywności OJ, trudno powiedzieć. Trudna jest czasem rola lidera, zwłaszcza kiedy ma się w zespole charyzmatycznych weteranów. Co prawda VC w końcówce trafił do kosza daleką tróję, a następnie od linii wszedł na layup, którego nie widzieliśmy w jego wykonaniu od dobrych 3-4 lat. Być może wyłączony z gry, być może bez rytmu, Mayo ostatecznie przestrzelił dwa osobiste na dwie sekundy do końca, które mogły doprowadzić do remisu (drugi celowo spudłował ma się rozumieć). Piłkę udało się jeszcze zebrać rookie Jae Crowderowi, ale jego rzut rozpaczy o tablicę minimalnie minął cel.

Szalony mecz z szarpaną akcją, jednak emocje trwały do samego końca. Czekamy na powrót Bynuma i Nowitzkiego, wtedy pogadamy o możliwościach obu ekip. Zwłaszcza Philly mają w tym roku ambicje na coś więcej. Ich aktualny bilans to 9-6 (szóste miejsce na wschodzie NBA) Mavs z rekordem 7-8 póki co nie mają co marzyć o playoffs. Gra toczy się raczej o to, kto zostanie na nowy sezon. Jak dla mnie Mayo is the future! szkoda, że nie pokazał tego w tym spotkaniu.

[vsw id=”fm4DatWbDt4″ source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]