Mecze Bucks są ostatnio rewelacyjne. Trzy dogrywki z Brooklynem, buzzer-beater Middletona z Heat i teraz mecz z Indianą. To dobra tendencja, bo od sprowadzenia Cartera – Williamsa ich mecze były prędzej beznadziejne niż rewelacyjne. MCW nie pasuje do zespołu tak jak Brandon Knight, nie w ataku. W obronie robił wczoraj wiele dobrego, zwłaszcza podwajając krycie gracza z piłką. Dawał się za to strasznie mijać Hillowi. W ofensywie zaś na dwoje babka wróżyła. Dba o ruch piłki, dobrze współpracuje z wysokimi, potrafi zaatakować kosz i wymusić osobiste. Z drugiej strony kompletnie nie ma rzutu, przez co popełnia harakiri na spacingu drużyny. Opiera się tylko na wjazdach i choć mija swojego obrońcę, to zawsze ktoś na niego pod koszem czeka. Musi poćwiczyć rzut w wakacje!

Ławka Bucks tradycyjnie nie zachwyciła. Henson fajnie kończył lewą ręką pod koszem, do tego nieźle pomaga pod koszem w defensywie, ale sam sobie w ataku nic nie wypracuje. Bayless to kiepski kreator, choć kiść ma miękką, ale gdy mu nie siedzi to niewiele z niego pożytku. Mayo natomiast wczoraj był beznadziejny, oddawał fatalne rzuty, które oczywiście pudłował.

Frank Vogel musi być wysoko w głosowaniu na Trenera Roku. Nawet jeśli Pacers nie wejdą do PO to wzorowo poradził sobie z osłabionym składem. Nie ma w Indianapolis wyraźnego lidera, jest za to kolektyw, w którym zawsze ktoś zaskoczy. Tym razem zaskoczyło trzech graczy. Pierwszy z nich to C.J. Miles. Wobec switchowania każdej zasłony przez graczy Kozłów na obwodzie pozostawało sporo miejsca dla strzelców z Indiany. Pacers oddali aż 30 rzutów za trzy i trafili ich aż 14! W pierwszej połowie grę ciągnął właśnie Miles. Trafiał trójki po koźle, po asyście, wbijał pod kosz na lewą rękę i rzucał floatery o tablicę. Genialny występ, acz po pierwszej połowie, gdy rzucił 18 punktów, w drugiej nieco ostygł.

Jego rolę przejął George Hill. Rzucił sześć trójek z dziesięciu prób, większość po ucieczce bez piłki i otrzymaniu jej w rogu lub na szczycie, ale w czwartej kwarcie dorzucił też próby po zasłonach i grze z piłką. Do tego atakował pod kosz, choć stamtąd raczej nie rzucał, to mijał MCW. Fajnie współpracuje z wysokimi, którym chętnie rzuca piłkę do gry tyłem. W obronie nie najgorzej, przeszkadzał ostatniemu ROTY we wjazdach. To był głównie koncert George`a na dystansie, szkoda, że spudłował kluczową trójkę w końcówce na remis.

Trzecim muszkieterem był C.J. Watson. Nie wiem, kiedy on to zrobił. Często wbijał się pod kosz, gdzie mistrzowsko wymuszał faule, trafił 13 z aż 15 osobistych! Do tego znakomicie grał bez piłki, trafił dwie trójki, przy rzutach z dystansu tez bywał faulowany i wzorowo dogrywał innym strzelcom na pozycjach. Przy tym pomagał na tablicach, cichy, ale świetny występ.

CZYTAJ DALEJ >>