Każdy z nas ma swoje ulubione zagranie. Zarówno takie, które najbardziej lubimy oglądać oraz takie, które sami najchętniej wykonujemy na boisku. Jednych jarają wsady, innych asysty, jeszcze innych sprawnie przeprowadzona kontra.

Dziś na warsztat weźmiemy jedno z bardziej spektakularnych zagrań w koszykówce. Ktoś powie, że sam wsad jest wystarczająco efektowny – zgadza się. Ale teraz dorzuć do tego jeszcze umiejętność wywalczenia sobie pozycji pod koszem, odpowiednie wyczucie czasu (timing), dynamit w nogach i klej w ręce. Otrzymasz mniej więcej coś takiego:

[vsw id=”uirM5sljfO8″ source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Dla zwolenników ojczyzny-polszczyzny, mówimy o dobi%ce wsadem.

Nie ma co ukrywać, że z technicznego punktu widzenia, wykonanie tego zagrania jest piekielnie trudne. Należy bowiem zgrać wszystkie te czynniki, o których pisałem powyżej. Dodatkowo trzeba liczyć na to, że przeciwnik zostawi nieco miejsca pod koszem i będzie bardziej zainteresowany piłką niż nadbiegającym rywalem, czyli Tobą.

Swoją drogą, przesadne zainteresowanie piłką przy zbiórce jest często popełnianym błędem na każdym poziomie rozgrywek. W NBA też się zdarza, że gracz zaśpi i zapomni odizolować najpierw przeciwnika od ewentualnej zbiórki, a dopiero potem samemu zebrać piłę z tablicy.

Ten sposób dobitki, o którym dzisiaj prawimy, jest nie tylko spektakularny, ale także dużo bardziej skuteczny, niż nieco inna wersja tego zagrania, tj. dobicie po zbiórce i ponownym dotknięciu parkietu.

W tej przyziemnej wersji – pozwalamy przeciwnikowi na korektę swojej pozycji i narażamy się na ewentualny blok z jego strony. Marnując tym samym szansę na łatwe punkty. Kiedy łapiemy piłkę bezpośrednio po niecelnym rzucie i dobijamy, będąc jeszcze w powietrzu, nie musimy się martwić o opór podkoszowych, bo ci raczej będą twardo stali na parkiecie i nie zdążą nawet kiwnąć palcem, kiedy Ty zaliczysz dwa punkty.

[vsw id=”tOOeMg7eqYM” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Oglądamy najgorszą z możliwych pozycji podkoszowych w wykonaniu graczy Miami Heat. Nie dość, że Omer Asik ma niemalże pewną zbiórkę, gdyż Juwan Howard jest bardziej zainteresowany odcięciem od piłki Udonisa Haslema niż rywala, to Taj Gibson biega sobie niekryty niczym rusałka. Oto jak kończą się takie numery w najlepszej lidze świata.

Orlik

Nie wiem jak Wy, ale ja osobiście jeszcze nigdy nie widziałem tego typu akcji na podwórku. I uwierzcie mi, że to raczej nie przez żelazną defensywę. Na palcach jednej ręki można wymienić amatorów, którzy są w stanie zrobić coś takiego. Być może wynika to z trudności tego zagrania, a być może z faktu, że jest ono stosunkowo niebezpieczne. Zawsze w ferworze walki może się bowiem okazać, że skoczysz komuś na plecy albo nabijesz sobie guza o naszą polską, łańcuchową siatkę.

CZYTAJ DALEJ >>