SG: Vince Carter -> czy tu potrzeba uzasadnienia? Gość latał. Niszczył morale wsadami, a jego paka nad Frederickiem Weissem to najwybitniejszy wsad meczowy w historii basketu.

SF: Grant Hill -> wczesny prototyp LeBrona Jamesa, cieńszy pancerz, większa finezja ruchów. Przed kontuzjami absolutny dominator.

PF: Shawn Kemp -> elektryzował manewrami, najlepiej skoordynowane 208 cm w dziejach. Ruchy miękkie jak kot. Co wraz z Shaqiem zrobili podczas mistrzostw świata w 1994 roku to szkoda słów. Skakali ludziom po głowach.

[vsw id=”HQeMhYJe5JA” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

C: Shaq -> najbardziej dominujący fizycznie koszykarz od czasów Chamberlaina. Wielu zna go z końcowych lat kariery, gdy dopadły go starość i złe nawyki żywieniowe. Czy wiecie, że przez piętnaście lat O’Neal dzierżył nieoficjalny rekord jeśli idzie o zasięg pionowy (378 cm)? Do 130 kilogramów masy dodajcie więc ponad 30 calowy wyskok maksymalny oraz szybkość reakcji, bestia.

Lata 2000

PG: Steve DeShawn Francis -> wielki talent motoryczny, za którym nie poszła psychika, co nie zmienia faktu, że w najlepszych czasach głową sięgał obręczy.

SG: D-Wade -> masywnie zbudowany, niebywałe odbicie, najlepiej blokujący gracz w historii poniżej 195 cm, co w połączeniu z pierszorzędną techniką dało już 3 pierścienie mistrzowskie.

SF: Andre Iguodala -> człowiek wykuty z granitu, we wczesnych latach łapał loby, które nie powinny mieć szans powodzenia. Najlepiej biegający zawodnik ligi, nie do zdarcia.

PF: LeBron -> hmm, wybryk natury, warunki fizyczne nie do powtórzenia, przeczące prawom fizyki. Jak bowiem 115 kilogramowe cielsko może poruszać się tak szybko i skakać tak wysoko?

C: Dwight Howard -> piekielne parametry i siła w bardzo mobilnym ciele. Świetnie skakał.

CZYTAJ DALEJ >>