Za nami pięć odcinków cyklu o najwybitniejszych piątkach klubów NBA. Kto nie widział, niech odrabia lekcje: TUTAJ. Dziś pomówimy o New Orleans Pelicans, zespole który kontynuuje tradycje Charlotte Hornets powstałych w 1988 roku choć biznesowo jest zupełnie odrębny. O co chodzi? Już tłumaczę.

Charlotte Hornets, czyli oryginalne Szerszenie z kurtek i czapeczek, jakie niektórzy z Was nosili w latach dziewięćdziesiątych, powstali w 1988 roku. Działali tak do 2002, kiedy właściciel postanowił przenieść klub do Nowego Orleanu. W latach 2002-2005 operowali więc jako New Orleans Hornets. Kolejno przyszedł huragan Katrina i doszczętnie zdemolował okolicę. Na czas odbudowy zniszczeń zespół rozgrywał mecze w Oklahoma City i przez dwa sezony (2005-2007) nazywał New Orleans/Oklahoma City Hornets. W 2007 roku powrócili do Nowego Orleanu gdzie do 2013 roku występowali pod niezmienioną nazwą New Orleans Hornets. Proste? Proste.

Równocześnie w 2004 roku na arenie NBA pojawili się Charlotte Bobcats, zupełnie nowy twór. A ponieważ biznesowo im nie szło, a nazwa (umówmy się) była nietrafiona -> zdecydowano, że przemianują się na Hornets. Od 2013 roku New Orleans Hornets (o których dziś mówimy) nazywają się więc New Orleans Pelicans, a od 2014 roku Charlotte Bobcats przyjęli nazwę Charlotte Hornets. Tak jest do dziś.

Mamy więc 30 sezonów w NBA z czego trzynaście razy wywalczony awans do playoffs w tym pięć występów w półfinałach konferencji. Bilans klubu wynosi 1104-1226, co daje 47% zwycięstw.

Pierwszym rookie był niejaki Rex Chapman, ósmy numer draftu 1988. Dwadzieścia trzy spotkania w barwach klubu rozegrał także Maciej Lampe. A jak wygląda najwybitniejsza/ najbardziej zasłużona piątka w historii organizacji? Zobaczmy:

Point Guard: Chris Paul (2005-2011)

Najlepszy generał parkietu obecnej NBA. Możemy się spierać odnośnie jego (nieco archaicznego, dominującego) stylu klepania gały oraz braku sukcesów zespołowych, ale oddajmy mu zasługi. Dziewięć razy All-Star, osiem razy w najlepszej piątce ligi, dziewięć razy w piątce najlepszych obrońców. Wyegzekwuje każde założenie taktyczne, gra po obu stronach parkietu, perfekcyjnie kontroluje tempo gry, a gdy trzeba bierze na siebie ciężar zdobywania punktów. Niedoceniany 1-na-1, niedoceniany atletycznie. Technika użytkowa marzenie. Dajcie mu inteligentniejszych kolegów, a może się odblokuje i zwalczy klątwę II rundy playoffs. CP3: trzymamy kciuki!

Przez sześć sezonów jako lider Szerszeni kręcił średnio 18.7 punktów 9.9 asyst 4.6 zbiórek 2.4 przechwytów oraz 47% z gry, co jak na rozgrywającego jest wynikiem celującym.

Pozostali kandydaci: Baron Davis (1999-2005) Jrue Holiday (2013-obecnie) Tyrone Bogues (1988-1998)

Shooting Guard: Eric Gordon (2011-2016)

Nie osiągnął wiele pod względem indywidualnym, w zeszłym roku mianowany najlepszym rezerwowym, ale to już w barwach Houston. Trapiony przez kontuzje wielki talent. Zagra na obu pozycjach obwodowych, naturalny, seryjny strzelec, nie zostawisz samego na łuku. Uwaga, podaję staty z pięciu sezonów w klubie: 15.3 punktów 39% za trzy. Z takimi kompetencjami strzeleckimi znajdzie zatrudnienie w każdym zespole NBA. Przykład: gdyby Rockets zgodzili się uwzględnić Gordona w transferze, Carmelo Anthony już dawno byłby w Houston.

Pozostali kandydaci: Kendall Gill (1990-1993) Dell Curry (1988-1998) Eddie Jones (1998-2000) JR Smith (2004-2006)

Small Forward: Glen Rice (1995-1998)

W dorobku ma pierścień mistrzowski wywalczony na plecach Shaqa i Kobe w Lakers, ale także z uczelnią Michigan w lidze NCAA. W 1997 roku wybrany MVP Meczu Gwiazd. Wygrał także konkurs trójek w 1995. Fenomenalny snajper z pięknie ułożoną łapą. Karierę zakończył z liczbą prawie 19 tysięcy punktów. Na przestrzeni trzech sezonów w barwach Hornets notował genialne 23.5 punktów i 45% zza łuku!

Pozostali kandydaci: Anthony Mason (1996-2000) Peja Stojakovic (2006-2011) Jamal Mashburn (2000-2004) Trevor Ariza (2010-2012) Rasual Butler (2005-2009)

Power Forward: Anthony Davis (2012-obecnie)

Piąty sezon w NBA. Cztery razy w All-Star, dwa razy w All-NBA, dwa razy w All-Defensive. W tym sezonie regularnie robił po 30 punktów, poczynił wielkie postępy w ofensywie, dwa razy liderował już lidze w blokach, gwarantuje 10 zbiórek co wieczór i co najważniejsze, nie wymaga specjalnego serwisowania. Kozłuje, podaje, biega, pracuje bez piłki. Chętnie zagra drugie skrzypce. Ma 24 lata, najwyższy czas by pokrzyczał trochę na kolegów, trochę ich postawił do pionu wzorem Kevina Garnetta w Minnesocie. Ciekaw jestem czy podobnie jak KG wywalczy pierścień (czego mu życzę) dopiero po zmianie barw klubowych. Wolnym agentem stanie się najszybciej w lecie 2020 roku. Będzie liczył wówczas 27 wiosen.

Pozostali kandydaci: Larry Johnson (1991-1996) David West (2003-2011) Ryan Anderson (2012-2016) Derrick Coleman (1998-2001)

Center: Alonzo Mourning (1992-1995)

Hall of Famer. Siedmiokrotny All-Star oraz podwójny Obrońca Roku. Skakał do każdej próby wsadu przy czym przeważnie to rywale lądowali na podłodze. Grał na niespotykanej energii, agresji, czym budził strach. Co ciekawe, uprawianie koszykówki zasugerowali mu nauczyciele w podstawówce. Miał w ten sposób odreagowywać złe emocje.

Zo był bestią. Absolutną bestią i mówię to jako komplement. Miał większe serce niż jakikolwiek inny zawodnik [Pat Riley]

Co jeszcze? Znany był ze studiowania gry przeciwnika. Czytał raporty skautów, znał przyzwyczajenia rywali, analizował ich ulubione zwody i tendencje. Dla mnie osobiście to  najbardziej energiczny skur%iel lat 90-tych! Nawet Dennisa Rodmana gotów był poturbować na swej drodze. Średnie trzech sezonów w Charlotte to: 21.3 punktów 10.1 zbiórek 3.2 bloków (!) oraz 51% z gry.

Pozostali kandydaci: Tyson Chandler (2006-2010) Jamaal Magloire (2000-2005) PJ Brown (2000-2006) Vlade Divac (1996-1998) DeMarcus Cousins (2016-obecnie)

A jak to wygląda obecnie? Z żalem informuję o kontuzji ścięgna udowego Salomona Hilla, który najpewniej opuści większość sezonu. Szkoda, grałby duże minuty jako niski skrzydłowy. To najlepsze, co Pelicans mają jako 3&D. Zastępców na wolnym rynku zostało niewielu, do głowy przychodzą Matt Barnes i Dante Cunningham, a może Iman Shumpert, którego kontrakt bardzo chcą wyładować Cavs?

Guards: Rajon Rondo, Jrue Holiday, Ian Clark, E’Twaun Moore, Frank Jackson, Jordan Crawford

Forwards: Solomon Hill (kontuzja), Quincy Pondexter, Darius Miller

Bigs: Anthony Davis, DeMarcus Cousins, Cheick Diallo, Alexis Ajinca, Omer Asik

No i co myślicie? Będzie im ciężko bez ławki, snajperów i wszechstronności na pozycjach 2/3. Mam nadzieję, że pick and roll pary Rondo / Cousins doszczętnie nie zdominuje wydarzeń w Nowym Orleanie oraz rozbłyśnie nam gwiazdka Iana Clarka, chłopak potrafi grać.

Aha prośba jest: turniej koszykówki w Zabrzu, 9 września, pomagamy małemu Przemkowi:

/facebook.com/events/1597176716969056/