Wypromowanie pierwszych supergwiazd pokroju Magica Johnsona i Larry’ego Birda (których wielka rywalizacja w latach 80-tych przeszła do legendy sportu) czy szaleństwo całego świata na puncie Michaela Jordana – to wszystko tylko kolejny sposób na promowanie produktu.

W Europie swoisty „boom” na NBA rozpoczął się na dobre, gdy na olimpiadę do Barcelony w roku 1992 pozwolono przyjechać zawodowym koszykarzom w miejsce wcześniej reprezentujących barwy USA młodych graczy akademickich.

Tym samym USA Basketball powołał do życia tak zwany „Dream Team” – drużynę złożoną z jedenastu największych gwiazd NBA i jednego, topowego gracza akademickiego. Zespół z miejsca stał się sensacją na skalę światową, każde spotkanie wygrali minimum trzydziestoma punktami i nawet rywale po meczu ustawiali się w kolejce po autografy.

W trakcie trwania turnieju olimpijskiego gracze nie mogli opędzić się od fanów, którzy z przyjemnością wydawali pieniądze na koszulki z nazwiskiem idola lub gadżet z nim związany – od sygnowanych butów po breloki, figurki i plakaty. Zyski z dystrybucji i sprzedaży praw autorskich czerpała i wciąż niezmiennie czerpie oczywiście liga. Były to czasy, gdy na terenie Polski jedynie Telewizja Polska transmitowała rozgrywki z parkietów NBA (nierzadko z dwu lub trzydniowym opóźnieniem) a spragnionych emocji entuzjastów koszykówki witał Włodzimierz Szaranowicz pamiętnymi słowami „Hej, hej! Tu NBA!”

[vsw id=”rbeKRGQaY1E” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Przykładem, jak dobrze sprzedają się produkty kojarzone z koszykówką i NBA jest Jordan Brand, której wartość po dziś dzień szacowana jest na 500 mln dolarów i to grubo ponad dekadę po emeryturze słynnego MJ-a.

Najbardziej rozpoznawalne zespoły NBA, takie jak Los Angeles Lakers czy New York Knicks to praktycznie samodzielnie funkcjonujące marki, których wartość przekracza miliard dolarów, zaś przechadzając się ulicami miast, nietrudno wychwycić logotypy lubianych zespołów na czapkach czy koszulkach fanów. Jednak jak wiele z tych pieniędzy trafia do kieszeni samych graczy?

Gdy przychodzi do podziału zysków, kluczową rolę odgrywa tzw. Collective Bargaining Agreegment, czyli umowa między przedstawicielami zawodników, właścicielami klubów przy nadzorze władz ligi. Nie raz słyszeliście na pewno określenia typu: salary cap, luxury tax czy mid-level exception.

Wspomniany dokument, obowiązujący na czas określony (zazwyczaj 10 lat) określa wszystko: procentowy podział zysków, limit budżetów płacowych, wysokość maksymalnych, minimalnych kwot kontraktów, okres ich obowiązywania, minimalny wiek gracza NBA, reguły draftu, okresy transferowe, obowiązki zawodników względem mediów, ligowych sponsorów, nawet ich ubiór na formalne spotkania etc.

CZYTAJ DALEJ >>