Niemal za każdym razem, gdy tylko otworzy się okienko transferowe, fani Pelicans drżą by nikt nie próbował podkupić im Anthony’ego Davisa. Klubowi decydenci zaś dwoją się i troją, żeby zapewnić mu personel na miarę talentu, albo przynajmniej taki, który nie będzie go spowalniał. Gdy w połowie sezonu 2016/2017 w Nowym Orleanie wylądował DMC, optymizm wziął górę nad zdrowym rozsądkiem. Archaiczny, jak na dzisiejsze standardy nawet za bardzo, pomysł budowania drużyny w oparciu o dwóch środkowych nie miał większych szans powodzenia, ale fani gorąco chcieli wierzyć, że podkoszowe centymetry górować będą nad gradem trójek rywali.

Czy duet wypalił? Wbrew temu, co zakładali sceptyczni wobec tego tandemu analitycy, DMC i Davis pokazali, że nie przeszkadzają sobie nawzajem, potrafią grać razem, a i osobno stanowią poważne zagrożenie dla siatki rywali. Niestety, kontuzja Cousinsa poważnie ostudziła wszelkie nadzieje kibiców.

Z powodu jego Achillesa, zmienił się cały koncept klubowej przyszłości. Zatrzymanie go w klubie przestało być priorytetem, ba! Przestało być w ogóle brane pod uwagę! Niemniej, nawet będąc tego świadomym, trudno było nie przeżyć szoku szóstego lipca. Zwłaszcza, jeśli byłeś/jesteś kibicem Pelikanów. W przeciągu kilku godzin zespół opuścili Rajon Rondo i DeMarcus Cousins. Do braku DMC kibice zdążyli się już przyzwyczaić, wszak nie był do dyspozycji trenera od połowy kwietnia. Niemniej, utrata bardzo chwalonego za playoffs Rajona Rondo musiała zaboleć:

Dwa dni po głośnej decyzji Cousinsa o związaniu się z mistrzami ligi, w klubie pojawił się byczek Julius Randle. To on miał teraz stać się kolejnym elementem osi Davis-Randle-Mirotić, stanowiącej o sile klubowej pierwszej piątki.

Tak, jak nie da się wymyślić prochu po raz drugi, tak nie sposób opracować jakiejś rewolucyjnej koncepcji wsparcia Davisa w składzie Pelikanów. Albo będzie go wspomagał drugi środkowy, albo ktoś na obwodzie, zdolny skupić na sobie część uwagi obrońców. W zależności od potrzeb chwili, Davis może wówczas grać na pozycjach 4 i 5. Jego arsenał ofensywny jest w zasadzie nieograniczony. W bieżących rozgrywkach, póki co, dominuje koncepcja samotnej wieży i sprawdza się bardzo dobrze: Davis, po trzech kolejkach, jest statystycznym potworem (30/13/5/3/2) a Pelicans nie uświadczyli jeszcze goryczy porażki.

#Efekt Miro

W pierwszych trzech spotkaniach sezonu, Mirotić notuje szalone 28 punktów i 10.3 zbiórki, na skuteczności ogólnej 54%, w tym blisko 48 zza łuku. Te numery oczywiście nie są do utrzymania, ale dają wyraz istotnej roli, jaką coach Gentry obmyślił dla Czarnogórca z hiszpańskim paszportem. Póki co Mirotić oddaje nawet więcej rzutów niż Davis. W stosunku do siebie z poprzedniego sezonu, różnica wynosi +7, przy niemal tym samym czasie gry. Pelicans przeboleli już dwie wieże i żyją dalej: ich nowa podstawowa czwórka to Mirotić i przeciwnicy muszą to jakoś przełknąć!

Nikola stanowi stałe zagrożenie przez swój pewny rzut za 3. Odkąd przyszedł do ligi flirtuje ze skutecznością na poziomie 35-40% zza łuku. Jego nadgarstek w każdej chwili doznać może rzutowej ejakulacji , co obrodzi gradem trójek spływających gardzielą siatki prosto na lśniący parkiet.

Co więcej, w tym sezonie zameldował się na campie w lepszej niż dotychczas formie fizycznej, celem poprawienia umiejętności zdobywania własnych pozycji rzutowych, by nie bazować tylko na catch & shoot. Oczywistym jest, że im większy ambaras z Niko, tym więcej swobody ma Davis. On, wiadomo, poradzi sobie pod koszem w każdej sytuacji, ale doświadczenie pokazuje, że gra Pelikanów klei się lepiej, gdy nie ma on rąk przepełnionych robotą po obu stronach parkietu i może komuś powierzyć część obowiązków.

W dotychczasowych trzech meczach widać było jak na dłoni, że Davis doskonale umie wykorzystać tę swobodę, jaką daje dobra dyspozycja obwodu i z chęcią obdarza kolegów podaniami, zarówno tych ścinających pod kosz, jak i tych czających się na obwodzie.

Gracz taki jak Cousins ma wiele zalet, ale niestety: w parze z Davisem czynił ruch piłki gorszym niż ten, który jest teraz, podobnie rzecz ma się ze spacingiem. Teraz, gdy wyjęto tę kotwicę z trumny Pelikanów, korzysta Mirotić, 41-procentowy strzelec z rogów w całej swojej ligowej karierze.

#Randle scyzoryk

Julius Randle to trzeci ojciec dotychczasowego sukcesu Pelikanów. Były gracz Lakers zbierał już wielce nobilitujące porównania do Draymonda Greena za swój styl gry. Umie ukąsić zarówno pod obręczą, jak i z oddalenia. Dotychczas, w 23 minuty na boisku, zalicza 18.7 punktów i 9 zbiórek. Cała trójka liderów składu Pelicans pracować może wymiennie, bez konieczności zmiany koncepcji klubowej gry. Gentry ma zagrywki dla par Mirotić-Davis, Davis-Randle i Mirotić-Randle. The Brow korzysta zarówno z partnerstwa z Miroticiem na obwodzie, jak i z boiskowej koegzystencji z Randlem, który swą wszechstronnością dodatnie wpływa na rozłożenie akcentów pod koszem.

#Są minusy

Wymieniliśmy już sporo “plusów dodatnich” nowego zestawienia, czas więc na łyżkę dziegciu, czyli “plusy ujemne”. Defensywa. Randle może sobie wzbudzać porównania do Draymonda, ale w obronie wciąż może mu buty czyścić. Mirotić, choć trochę bardziej nabity niż przed wakacjami, nie umiał obronić własnej gęby przed pięścią Portisa, a co dopiero mówić o klubowym wyniku. To z kolei zmusza klubowych oficjeli do tego, by jak mantrę powtarzać “It’s all on Davis… It’s all on…”

#Ręka rękę…

Skupiłem się wcześniej na wskazaniu korzyści płynących z nowej sytuacji dla Anthony’ego Davisa. Trzeba jednak powiedzieć jasno i stanowczo, że na nowej sytuacji zyskują też Randle i Miro. Obaj są inteligentnymi graczami, z dobrym przeglądem pola. Sporo dobra, które tworzą, odwracając uwagę obrońców od Anthony;ego, wraca do nich w postaci podań.

Trzy kolejki wgłąb sezonu, Pelikany są klubowym liderem ratingu ofensywnego (122.2) assist ratio (20.1%) i asyst na mecz (31). Są drugim zespołem ligi w net rating (12.8) i czwartym pod względem tempa gry (108.75). Wiadomo, jesteśmy dopiero na początku rozgrywek, wiele może się jeszcze zmienić. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że Pelikany dobrały właściwe nazwiska do swej koncepcji gry. To nie tak, że lepią tym, co mają, ale racze grają tak, jak zawsze chcieli. Wszak w poprzednim sezonie już byli pierwsi pod względem tempa gry, może po prostu teraz nazwiska mają właściwsze do tej koncepcji?

Co sądzicie o tegorocznych Pelikanach?

/skarb-kibica-NBA-2019-new-orleans-pelicans/

[BLC]