Był 24 kwietnia 1994 roku. Młody Shaquille O’neal bił się o koronę króla strzelców Davidem Robinsonem. Do ostatniej kolejki 82-meczowego sezonu obu podkoszowych dzieliła różnica dokładnie trzech punktów. Miałem wówczas na rano do szkoły, na dodatek zaspałem więc nie mogłem przed wyjściem sprawdzić wyników na telegazecie CNN. Chyba nie spodziewałem się fajerwerków, bo zarówno Magic jak i Spurs szykowali się już raczej do playoffs. Mało kto wypruwa sobie flaki w ostatnim meczu regular season. Aż tu nagle, na przerwie, podchodzi do mnie kolega z ósmej klasy i mówi, że Robinson rzucił 71 punktów. Wiedział, że kibicowałem Shaqowi, więc byłem pewien, że robi mnie w bambuko. Tyle, że on się upierał: “przyjdziesz do domu to sprawdź, o co chcesz się założyć?”. No i przyszedłem do domu. No i zobaczyłem. 71 punktów, 26 na 41 z gry, 18 na 25 z osobistych, 14 zbiórek, 5 asyst i 2 bloki. Król strzelców przeszedł O’nealowi koło nosa… Tak drogie dzieci, to 1994 rok, jeśli chcecie zobaczyć Dennisa Rodmana w krótkich spodenkach, to zapraszam:

[vsw id=”24NLqvKER1c” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

71 punktów?!! Na dodatek center, który przecież z definicji nie rzuca trójek? Fakt, LA Clippers w tamtym okresie byli synonimem sportowej porażki, ale w żaden sposób nie umniejsza to osiągnięcia Admirała. Fakt, było trochę komicznie, bo mecz toczył się o przysłowiową marchewkę, Spurs byli pewni wygranej, a Robinsonowi bardzo zależało na tytule króla strzelców – w związku z tym jego koledzy specjalnie faulowali rywali, by skrócić czas akcji i szybko podać piłkę od swojego asa pod kosz. A już w ogóle najśmieszniejsze było to, że trybuny w LA po przekroczeniu przez Robinsona granicy 50. punktów zaczęły skandować jego imię. Rispekt!