WYRÓŻNIENIA

Może na początek wyróżnienia. Jae Crowder robi robotę, Avery Bradley musiał nieco spuścić z tonu w kwestii wywierania presji na gracza ataku, bowiem przypadły mu w udziale obowiązki strzeleckie (inaczej byłbym gościa na liście umieścił). Jego rolę pitbulla gryzącego kozłującego po kostkach przejął Marcus Smart. Rookie ma predyspozycje (przede wszystkim charakter) aby być topowym defensorem na piłce, jednak brakuje mu jeszcze nieco ogrania by znaleźć się w rankingu. DeMarre Carroll zasługuje na wzmiankę, mamy nadzieję, że z kolanem wszystko będzie w porządku, a DC będzie kontynuował sukcesy tegorocznego sezonu mając już zapewnione bezpieczeństwo finansowe.

Idźmy dalej: Patrick Beverley jest powszechnie uznawany za upierdliwego. Do zdrowia wraca Paul George, jeden z najbardziej wszechstronnych defensorów dzisiejszej NBA. Khris Middleton zrobił wielkie postępy. Topowy defense potrafi grać Russell Westbrook, jednak w tym sezonie akcent musiał postawić na atakowanej stronie parkietu. Elfrid Payton ma potencjał. Danny Green bywa solidny. Mike Conley to kozak, żadna zasłona mu nie straszna. No dobra, jesteście gotowi?

Przypominam, mówimy o zawodnikach, których trenerzy spuszczają z łańcucha, gdy nadto rozwija się jakiś kozak w ekipie przeciwnej.

#8 Iman Shumpert

Nie do wiary, że ma za sobą zerwane ACL. Od początku swej przygody z ligą ustawiają go jako stopera. W Nowym Jorku bywało ciężko, bo gdy nie masz za plecami kompetentnych kolegów, nie sposób radzić sobie z gwiazdami opozycji. Przede wszystkim, gość posiada instynkty, szybko pracuje na nogach, przewiduje manewry i gra z energią. Z tegoż powodu (ze wzajemnością) kocha go LeBron.

#7 Jimmy Butler

Podobny stylem do kolegi wyżej z tą różnicą, że mocno rozwinął się jako gracz ataku, był konkretnie tyrany przez cały sezon, a odkładające się urazy i zmęczenie sprawiły, że jego żar defensywny lekko przygasł pod koniec sezonu. Mimo to w obronie 1-na-1 stawiam go ciut wyżej od Shumperta. Wydaje się twardszy.  Przy okazji, popatrzcie na foty. Czy tylko ja dostrzegam podobieństwo?

#6 Anthony Davis

Nie obchodzi mnie fakt, że gość mierzy 230 wzrostu. Ten gość to fenomen. Nie ma znaczenia czy znajduje się metr czy pięć metrów od kosza. Ilekroć widzisz go przed sobą, oddajesz piłkę. Z racji parametrów może mieć wolniejszy start niż obwodowe kozaki, ale przestrzeń, jaką jest w stanie pokryć dzięki zasięgowi ramion oraz relatywna szybkość równie długaśnych nóg czynią go koszmarem dla gracza ataku. Dlaczego tak nisko? Bo warunki to nie wszystko. Zbyt często bywa rozkojarzony, popełnia błędy i bazuje na “opinii”.

CZYTAJ DALEJ >>