#Debiut marzeń?

Nigdy nie zapomnę tego meczu, co prawda z opóźnieniem, ale transmitowała go polska telewizja. Otóż, na rozpoczęcie sezonu 1997/98 dwukrotni mistrzowie NBA Chicago Bulls (72-10 i 69-13 w poprzednich dwóch kampaniach) podejmowali słabiutki Boston. Trzeba Wam wiedzieć, że w tamtych czasach każda przegrana ekipy Jordana/Pippena/Rodmana była sensacją, ale oto pojawili się młodzi Celtics kierowani przez 21-letniego, nieznanego nikomu Billupsa. W swym debiucie Chauncey zaliczył 15 punktów, 4 asysty i 50% z gry, a Boston nieoczekiwanie wygrał 92:85.

Debiut marzenie? Być może, jednak nie tak łatwo wyrobić sobie markę w lidze, zwłaszcza jeśli młody ma być przywódcą parkietowym. Kierownictwo wciąż przebudowywanych Celtics nie poznało się na talencie CB, który trzy miesiące później został odesłany do Toronto, za utalentowanego Kenny’ego Andersona. Na usprawiedliwienie napiszę, że Celtowie na tamten moment dysponowali na rozegraniu także super strzelcem Daną Barrosem, a także “obiecującym” Tyusem Edneyem.

Billups nie pasował do układanki. To samo działo się w Toronto, Denver (gdzie start popsuła kontuzja barku) oraz Minnesocie, gdzie dorastał u boku Kevina Garnetta, czasem jako starter, częściej rezerwowy. Wreszcie trafił do Detroit, gdzie sprowadził go menedżer… Joe Dumars.

Nagle okazało Rip Hamilton potrafi rzucać, a Ben Wallace może stanowić element ataku. Co więcej, sześciokrotnie w tamtym sezonie Billups zaliczał game-winnera oraz przewodził całej lidze pod względem liczby trafień w dwóch ostatnich minutach wyrównanego meczu. Nareszcie znalazł swoje miejsce!

CZYTAJ DALEJ >>