Patrząc na defensywny match up można zauważyć, że point forward zazwyczaj nie będzie oddelegowany do krycia rozgrywającego drużyny przeciwnej, który (teoretycznie) powinien być zawodnikiem mającym nad nim przewagę szybkości i lepszy kozioł. W ataku jednak taka sytuacja jest dopuszczalna, z uwagi na ilość czasu przez jaką point forward znajduje się w posiadaniu piłki i fakt, że należy mu przez to możliwie najbardziej utrudnić kozłowanie i narazić na stratę.

Pisałem wcześniej, że za prototyp gracza na tej pozycji uznaje się zazwyczaj Scottiego Pippena, jednak prawda jest taka, że w NBA niemal od zarania dziejów istnieli zawodnicy tego typu. Już w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w. koszykarze tacy jak John Havlicek czy Rick Barry mieli za zadanie szukać kolegów na dogodnych pozycjach i dogrywać im piłki. Pierwszy z wymienionych robił to dość okazjonalnie, dopiero w drugiej połowie swej zawodowej aktywności czyniąc z tego “swoją gierkę” (duża w tym rola bieżących potrzeb ówczesnego rostera Celtów), drugi zaś był point forwardem od początku do końca. Za czasów Barry’ego ekipa Warriors (mistrzowie NBA z 1975) żyła i umierała na jego łasce, skazana na to co mógł im wykreować i narzucać. Był w ich składzie tym gościem, który miał sprawić, że rozrysowane przez trenera kółka i krzyżyki ożyją na boisku.

[vsw id=”XZUGiOoH8rU” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Uznana osobowość trenerska, coach Del Harris (ex-HOU, ex-MIL, ex-LAL, NBA COTY ’95) jest zdania, że to właśnie Barry jest pierwszym point forwardem w dziejach.

Rick był jednym z tych świetnie podających skrzydłowych starej ery. Wiele zagrań opierało się na tym, że obrońcy wyprowadzali piłkę do linii środkowej, a tam już czekał on, gotów wziąć na barki ofensywę drużyny. Cały koncept gry Warriors w tamtym okresie polegał na tym, by przelicytować punktowo drużynę przeciwną, tamte mecze wygrywało się atakiem. Mówię serio, Barry był pierwszym z point forwardów, jakich znamy obecnie, ale nie mówi się o tym zbyt dużo.

1

Po zakończeniu kariery przez Barry’ego, Del Harris próbował powtórzyć ten eksperyment, próbując wykreować na nowego point forwarda ekipy Roberta Reida. W jego ślady poszedł także trener Don Nelson, eksperymentujący w Milwaukee Bucks z zawodnikami takimi jak Marques Johnson czy Paul Pressey.

Był początek lat 80-tych i wszyscy nasi podstawowi rozgrywający byli kontuzjowani. Trener Nelson zwrócił się do mnie na jednym z treningów z poleceniem, żebym wziął na siebie egzekucję zagrywek w ataku. Odpowiedziałem “Dobrze trenerze! Gram na skrzydle, nie mogę być point guardem, ale postaram się pomóc drużynie jako point forward!” Trenerowi spodobało się to określenie i zaczął go używać [Marques Johnson]

1

Krótki czas po tym obowiązki point forwarda ekipy Bucks przejął na stałe Paul Pressey. Jego stosunkowo niski wzrost (1.96 m) i ogromna koordynacja sprzyjała temu zadaniu. O możliwościach Presseya trener Nelson opowiedział swego czasu w Milwaukee Journal i to właśnie wtedy, w 1984 r., termin “point forward” po raz pierwszy ukazał się drukiem. Warto jednak nadmienić, że oprócz cytowanego wcześniej Presseya, autorstwo tego określenia przypisuje sobie jeszcze kilka innych osób (Marques Johnson, Don Nelson i Dell Harris- każdy z nich uważa siebie za wynalazcę słowa i/lub samej koncepcji).

CZYTAJ DALEJ >>