Dzień dobry, zaczynamy od wczorajszego wystąpienia prezydenta USA Donalda Trumpa, który orzekł dobitnie: “musimy odzyskać nasze sporty”. Jak wynika ze słów wodza, wkrótce zbiera się komitet, którego głównym tematem jest ponowny “rozruch” Stanów Zjednoczonych. Wśród zaproszonych są między innymi komisarze amerykańskich lig zawodowych oraz mój ulubiony właściciel NBA Mark Cuban, który wyraźnie przejawia ambicje polityczne.

Komisarz Adam Silver nie kryje faktu, że prędzej zje szklankę niż odpuści sezon, bo pieniądze liczyć umie. Liga ruszyć miałaby z zachowaniem właściwego protokołu, bez kibiców, którzy rozgrywki tak czy inaczej w najbliższym czasie oglądać będą co najwyżej w telewizji. Wznowienie rozgrywek ma wspomóc restart ekonomiczny w USA. Rzecz jasna nadrzędny głos w dyskusji będą mieli reprezentanci służby zdrowia (albo i nie). Kolejnym z “agresorów” jeśli chodzi o przywrócenie sportu na antenie TV jest szef UFC Dana White, który zagiął parol na zorganizowanie gali 9 maja. Ciśnienie od szefów jest olbrzymie. Im szybciej powróci sport, tym szybciej znów zapełnią się restauracje, kasyna, hipermarkety etc. Tutaj oczywiście straty są największe.

Weźmy Tilmana Fertittę, właściciela Houston Rockets (przy okazji, do niedawna UFC należało do jego kuzynów Lorenzo i Franka, bo to rodzina mafijna, Dana White to ich najlepszy człowiek i można powiedzieć, że film “Kasyno” z Robertem de Niro opowiada de facto historię tej familii) który fortunę zbił właśnie na biznesie rozrywkowym: posiada sieć restauracji, hoteli, kasyn, lunaparków, drużyn sportowych, z czego flagowym projektem są Rockets. Pamiętacie niedawną aferę z Hong Kongiem? Chiny do teraz banują wszystko, co związane z ekipą Jamesa Hardena, a straty liczone są w setki milionów dolarów. Chyba nie ma wątpliwości, że Fertitta będzie lobbował za jak najszybszym restartem, co? I zaręczam, że jemu podobnych będzie większość. Trump to przecież taki sam “model przedsiębiorcy”.

The Victory Machine

Przy okazji zakulisowych historii, na amerykański rynek wchodzi właśnie książka Ethana Straussa zatytułowana “The Victory Machine”. Facet zaczął od pracy biurze public relations NBA, potem dołączył do ESPN, a jego oczkiem w głowie byli i są Golden State Warriors, o których właśnie pisze. Oto fragment:

12 listopada 2018 roku w Los Angeles KD wsiadł na Greena po tym jak ten nie podał mu piłki w końcówce meczu. Wszedł mu na ambicję, więc Draymond eksplodował. Kilkukrotnie nazwał KD “dziwką” oraz stwierdził, że Warriors go nie potrzebują. Ostatecznie pewne pojednawcze gesty zostały wykonane. Dwójka graczy pracowała dalej na rzecz drużynowego sukcesu, ale incydent ten miał swoje implikacje. Doświadczony Steve Kerr wiedział, że spięcie najpewniej zaważy na przyszłości jego drużyny, użył nawet metafory: “Czasem relacje w zespole są jak balon. Martwisz się kiedy dochodzi do momentu, w który balon pęka”. Kłótnia rozlała się do mediów. Cóż, jeśli mowa o dynastiach są tylko dwie drogi, budowa albo upadek.

Przed kolejnym meczem o animozje Draymonda i KD zapytałem Andre Iguodalę. Powiedział, że “Shaq i Kobe też siebie nie lubią”. No tak, ale “nie chciałbyś chyba, żeby to zakończyło się jak z Shaqiem i Kobe, prawda”? Odparł, że tamci wygrali razem trzy tytuły z rzędu i czy rzeczywiście nie chciałbym, aby tak właśnie się skończyło? No cóż, “wszystko kiedyś się kończy”, skwitowałem. Andre kiwną głową, “tak, wszystko się kończy”.

Underperforming

Sezon rozegrali ciężki. Oczywiście wciąż zajęli pierwsze miejsce w tabeli, ale morale wyraźnie opadły. Mieli taką przewagę nad konkurencją, że tamtą rundę zasadniczą należało nazwać słabą. Nie było radości gry. Dobry humor KD potrafi być zaraźliwy, ale jego brak humoru potrafi zatruć pokój. To była runda zasadnicza w której Kevin Durant był jedną nogą za drzwiami i wcale mu się to nie podobało.

W styczniu 2019 roku napisałem artykuł jak to Warriors starają się uszczęśliwić KD na atakowanej stronie parkietu. Wspólny kolega przekazał mi, że Kevin się wkurzył więc szykowałem się na konflikt. Niektóre gwiazdy potrafią obrazić się za niefortunne sformułowanie albo zdanie wyrwane z kontekstu, często bywa też że nie czytają całości. Ale nie KD. On czyta wszystko i analizuje każde zdanie. Ponoć było kilka, które wprawiły go we wściekłość, więc wchodziłem do hali czujny i gotów do sprzeczki.

You don’t know what makes me happy

Przed meczem przedstawicielom mediów często pozwala się wejść na płytę boiska, w okolice linii bocznej i obserwować sesję rzutową. Wyobraźcie sobie, że gdy tylko postawiłem stopę na parkiecie, Kevin przerwał ćwiczenia i żwawym krokiem skierował w moją stronę. Piłka, którą rzucił jeszcze się odbijała, kiedy syknął w moją stronę ” jak możesz pisać takie gówno?” był wściekły, wszyscy gapili się na nas.

Włączyłem tryb autopilota, który wyrobiłem sobie przez lata. Nie przegadasz nikogo w takiej sytuacji. Żadna gwiazda nie powie, “masz rację, rozumiem twój punkt widzenia”. Zamiast tego pytam spokojnie, “a co ty o tym sądzisz” i czekasz i zazwyczaj czegoś nowego się dowiadujesz. Może powiedzą prawdę, może nastąpi oczyszczenie. KD stwierdził klasycznie, że nie mam pojęcia o czym piszę i że go nie znam. Zakończył lekko trzęsącym się głosem “nie znasz mnie, nie masz pojęcia co mnie uszczęśliwia”! Wszyscy słyszeli to ostatnie. Powiedział to zbyt głośno i zbyt przejętym tonem by mogli to zapomnieć.

Po zakończeniu meczu siedziałem w salce. Stary dziennikarski kodeks honorowy mówi, że jeśli kogoś wkurzyłeś, musisz być dostępny. Chodzi o honor. Zanim wyszedł, od kolegi z ESPN usłyszałem, że KD cały czas się na mnie gapi przez stół. W końcu mnie przywołał… chciałem sprawę załagodzić, ale z jego strony nastąpiła kolejna nerwowa tyrada bez większego ładu i sensu. Przywoływał wszystko, co mówił na konferencji prasowej jakbym śledził każdy jego krok i znał każdy detal. Z mojej perspektywy konferencje prasowe są nudne, zazwyczaj padają ogólniki albo wiedza znana wszystkim , najciekawszych rzeczy dowiesz się w szatni, gadając z graczem 1-na-1. Na tym też skupiałem się w pracy.

Just do your f%cking job!

Znów chciałem się wytłumaczyć, ale przerwał mi gwałtownie mówiąc bym ściszył głos, nie wszyscy muszą nas słyszeć. Obok nas siedział tylko Quinn Cook, reszta szatni była w zasadzie pusta. Nie umawialiśmy się na rozmowę prywatną, więc kompletnie nie miałem pojęcia o co mu w danym momencie chodzi.

Znów się tłumaczyłem, ale KD nie był przekonany. Oskarżył mnie o to, że próbuję zirytować kibiców Stepha i że to powtarzający się motyw nad zatoką. Że wszyscy próbują całować Stepha w tyłek jego kosztem. Cały czas lamentował w ten sposób. Wielokrotnie w sieci wdawał się w sprzeczki z fanami o to, że faworyzują Stepha obniżając jego zasługi.

Ostatecznie powiedziałem KD, że jeśli coś takiego wyprowadza go z równowagi, następnym razem przyjdę do niego i zapytam bezpośrednio o jego zdanie w temacie. Odpowiedział bym “po prostu wykonywał swoją pier%oloną robotę” i odszedł. Spojrzałem na Cooka wzruszając ramionami, a ten niezręcznie zachichotał.

A więc to był czas bym wykonywał swoją pracę. Czasem oznacza to pieprzenie głupot w okolicach parkietu gdy zawodnicy się rozgrzewają. Czasem czadzenie na temat przepysznej kawy, jaką serwuje hala. Gadałem z paroma ludźmi, skautem, komentatorem, asystentem trenera Kerra po czym ten sam kolega z ESPN przekazał mi, że KD wciąż się na mnie gapi. No cóż, nie wiedziałem co go uszczęśliwia, ale zaczynałem przeczuwać co potrafi doprowadzić go do obsesyjnej wściekłości.

Różni gracze denerwowali się na mnie już wcześniej, ale nie aż tak. To była złość, ale bez obsesji. Krzywili się, czasem mamrotali coś pod nosem, aby ostatecznie stwierdzić, że nie jestem warty nerwów. KD sprawia wrażenie jakby myślał o tobie więcej niż ty o nim. Spoziomowałby cię z ziemią ze złości. Szkoda tylko, że ta złość była tak egocentryczna…

No i co powiecie? Jak powyższe rzutuje na przyszłe losy Kevina i Brooklyn Nets? Dobrego dnia wszystkim!