I co to ma być?

-> Niechlujnie zarośnięty, lekceważący grę w obronie pampuch, zajeżdzający na zgrupowanie wprost z imprezy urządzanej przez rodzinę Kardashian i Kanye Westa…

-> Trener, który ostatni zauważalny sukces odniósł dekadę temu, kolejne projekty zakończone spektakularnymi porażkami, nazwisko kojarzone z antytezą gry defensywnej…

-> Do tego te dwa “szkła”, ze sto meczów opuszczony w trzech ostatnich sezonach…

… wylewali swe żale rozgoryczeni kibice Houston Rockets. A tu proszę, panowie są jedną z topowych ekip NBA.

A miało być tak pięknie

W sezonie 2014/15 wszystko wyglądało pięknie. Dwight Howard co prawda miał problemy zdrowotne, ale 16 punktów i 10 zbiórek dostarczał. Rockets wygrali 56 spotkań, gładko odprawili Dallas w pierwszej rundzie, w drugiej fartem bo fartem odprawili frajerów z LAC i dopiero w finale konferencji, ulegli późniejszym mistrzom z Golden State. W niepełni zdrowia dodajmy. Na wakacje jechali z podniesionym czołem. Nareszcie coś się ruszyło na mieście.

James Harden, główny teksański artylerzysta, balował jednak chyba trochę za długo i trochę za mocno. Na obóz przygotowawczy we wrześniu 2015 przyjechał wyraźnie pulchny. Okres ten zbiegł się z romansem z jedną z sióstr Kardashian i można domniemać, że nocne wydarzenia kulturalne skutecznie osłabiły organizm.

Co było dalej? Siedem porażek w pierwszych 11 spotkaniach. W szatni zaczęło wrzeć, coach McHale, którego szanuję i doceniam, tłumaczył i próbował jednoczyć. Nie udało się. Wewnętrzny konflikt narastał. Nie przyniosły rezultatu także kolejne spotkania w gronie samych zawodników. Nikt otwarcie nie przyznał, ale “anonimowe źródła” donosiły, że największe cięgi zbierał Harden, krytykowany za brak zaangażowania na własnej połowie, torpedowanie ataku i samolubną grę.

Nie pomagał słabnący w oczach Howard, nadal przekonany o swej wielkości, domagał się zwiększenia liczby rzutów.

19 listopada, trzy tygodnie od rozpoczęcia sezonu zapadła decyzja o zwolnieniu McHale’a.

Zespół nie reagował na metody Kevina. Na Zachodzie nie ma czasu do stracenia…

Tak argumentował swą decyzję generalny menadżer klubu Daryl Morey. Jak możecie się domyślać, środowisko NBA nie pozostawiło na nim suchej nitki, kpili między innymi Gregg Popovich, Rick Carlisle czy Magic Johnson.

Pogadali sobie, ale teraz, z perspektywy czasu możemy nieco inaczej spojrzeć na wydarzenia w Houston. Wiecie, że odkąd Morey siedzi u sterów klubu, zespół nigdy jeszcze nie zakończył sezonu ujemnym bilansem? Prawie bezboleśnie przeprowadził ekipę przez stratę Yao Minga i Tracy’ego McGrady.

Zagrał va banque sprowadzając Hardena oraz czyniąc samcem alfa. W kolejnym sezonie dołożył Howarda, niezadowolonego ze swej roli w Lakers u boku dogorywającego Kobe. Skusiły go opowieści i zapewnienia świetlanej przyszłości, ulgi podatkowe no i korepetycje u Hakeema. Morey szedł jak burza.

Brodaty, olewający obronę grubasek

Broda od samego początku wyróżniał się spokojem, już wtedy był All-Starem, ale widać było, że duże rezerwy potencjału. Rzut, minięcie, przegląd parkietu, psychikę, spryt boiskowy, gość ma wszystko. Kiedy stało się jasne, że między nim a Howardem brak kompatybilności, nie było wiele zastanawiania, ALL IN na Hardena. Już w trakcie sezonu Dwight był stopniowo odstawiany na boczny tor, jego minuty podkradał Clint Capela.

Do playoffs awansowali fartem, w pierwszej rundzie znów polegli GSW i tym razem na urlop jechali w minorowych nastrojach. Co dalej? James rzucił Khloe, mówiąc, że był to “najgorszy okres w jego życiu”. Trochę bez klasy, ale przynajmniej szczerze. Przyznał, że zbyt wiele spraw zaprzątało mu głowę.

I co? Morey znów się wykazał! Przeanalizował rynek wolnych agentów oraz dostępnych trenerów. Postanowił stworzyć dla Hardena warunki takie, w jakich mógłby wyzwolić resztę drzemiącego w nim potencjału. Lekiem na całe zło miał być w jego przekonaniu… Mike D’Antoni.

Rockets zgodnie z obowiązującym trendem, chcieli stworzyć zespół dominujący ofensywnie, grający śmiały, bezkompromisowy basket, którego wyróżnikiem będzie intuicyjny atak i szybkość podejmowania decyzji. Coś na kształt Phoenix Suns z lat 2004-2008, po dziś dzień wymieniane jako jedna z najefektowniejszych ekip w historii.

7 seconds

Znacie określenie “7 seconds or-less” czy “run and gun”. Wszystko pod batutą niezapomnianego Steva Nasha, dwa finały konferencji z rzędu. Mówi się, że tamci Suns zrewolucjonizowali ligę.

Phoenix byli drugą ekipą, którą Mike objął w swej karierze za oceanem, pierwszą byli Denver Nuggets. Swej nowatorskiej myśli szkoleniowej nie próbował w Colorado, bo jak sam mówi: “bał się zaryzykować, jako debiutant w roli head coacha podporządkował się standardom”. Epizod nie wypadł najlepiej, D’Antoni powrócił do Włoch, gdzie doskonalił założenia swego systemu. Obiecał sobie, że jeśli dane mu bedzie jeszcze zostać szkoleniowcem NBA, nie zawaha się go użyć.

Oczywiście, każda taktyka, aby działała skutecznie, potrzebuje odpowiednich wykonawców (trójkąty Jacksona niech będą tego najlepszym przykładem). Ani w Nowym Jorku, ani w Lakers nie udało się jej w pełni wdrożyć. Pobyt w NYK to porażka, pobyt w LA to już natomiast klęska na całej linii. Wielkie zapowiedzi, fantastyczna czwórka (Bryant, Nash, Gasol, Howard) ale części nie pasujące do siebie. Coś na miarę napadu Barcelony pt. Henry, Ronaldinho, Messi, Eto’o. A wyniki? 1 runda PO, w następnym sezonie niecałe 30 zwycięstw. Blamaż.

Dopasowanie

Lakers, Rockets, Wizards, Grizzlies, Kings, Jazz i Raptors – oto lista zespołów, które chciały mieć w swoim składzie Ryana Andersona. W pierwszej piątce wyszedł 12 razy w ciągu 127 ostatnich spotkań, w Nowym Orleanie grał z ławki, ale do wizji nowego Houston pasował idealnie.

Ryan ma jednak jedną wadę, na przestrzeni trzech ostatnich lat w powodu kontuzji pauzował 97 spotkań – część z nich to problemy osobiste, samobójstwo popełniła jego partnerka. Poza tym Ryan to jedna z najlepszych strzelb w lidze z pozycji silnego skrzydła. Do tego zbiera, taki tańszy zamiennik Kevina Love. Tak czy inaczej, w kolejce po Andersona stało pół ligi. Dlaczego zdecydował się na Rockets?

Od kiedy zobaczyłem jak grają jego drużyny, wiedziałem, że to system w którym chciałbym grać. Nie mogę się doczekać grania dla trenera D’Antoniego. Nie mogę się doczekać grania z Jamesem Hardenem i resztą ekipy.

Eric Gordon, drugi wolny agent pozyskany przed sezonem, nie cieszył się aż takim powiedzeniem jak Anderson, ale walory ofensywne prezentował i prezentuje niezaprzeczalne. Przyszedł z tego samego zespołu co Anderson, obarczony podobnym ryzykiem. Nigdy w karierze, przez kontuzje, nie rozegrał pełnego sezonu. Dlaczego zdecydował się na Rockets? Phoenix oglądał jeszcze jako student. Był zachwycony.

Zawsze byłem ciekaw i zawsze chciałem grać w drużynie D’Antoniego. Chcę się dowiedzieć jak się sprawdzę w jego systemie. Każdy w lidze chce grać szybko, a on jest tego architektem.

Warunki kontraktu uzgodnili z Andersonem tego samego dnia. Oprócz pozyskania pasujących do układanki zawodników, trzeba było się jeszcze pozbyć klocków nie pasujących. Obyło się bez wpadek dyplomatycznych, nikt nikomu nie kazał [xxx] Howard dowiedziawszy się o zatrudnieniu D’Antoniego szybko wziął nogi za pas. Grał pod nim w Lakers i nie miał ochoty na powtórkę. Od stawiania zasłon są młodzi! Nie odbieram Dwightowi mocy, ale umówmy się, nie pasował do systemu. A propos…

CZYTAJ DALEJ>>