Niniejszy tekst skierowany jest do osób, którzy treningi koszykarskie odbywają codziennie. Zasilają sekcje uczelniane, grają w lidze albo są po prostu nader ambitnymi amatorami. Zwłaszcza ci ostatni, ponieważ pozbawieni opieki trenerskiej, mogą skorzystać z poniższych wskazówek.

Dziś zajmiemy się regeneracją mięśni, a właściwie jednym z moich ulubionych sposobów na pozbycie się zakwasów, czyli kąpielami w lodowatej wodzie.

Pamiętam swój, najbardziej intensywny okres uprawiania koszykówki. Na uniwerku treningi mieliśmy codziennie, a każdy oznaczał przynajmniej 1.5 godzinny katorżniczego dla nóg, stawów i kręgosłupa zmian kierunków, zatrzymań, lądowań i gry tyłkiem nisko przy ziemi.

Ile ja wtedy miałem lat? 21-22-23? Idealny wiek do sportów wszelakich i nie myślcie, że zaniedbywałem ćwiczenia stabilizacyjne, nie wzmacniałem lędźwi czy w ogóle kręgosłupa. Wszystko było jak należy, no może tylko jadło się nie najlepiej (wiadomo, student) i kilkugodzinne jazdy w zatłoczonych autobusach nie pozwalały jeszcze długo odpocząć ciału po treningu.

W każdym razie, ilekroć ciężej przepracowałem zajęcia dnia poprzedniego (a przecież na pewnym poziomie każdy trening to “wyżej-silnej-szybciej” a do tego wewnętrzna walka o pozycję czy czas gry) następnego dnia czułem się jak “zespawany” i zamiast np. schylić się i sięgnąć po niską piłkę  – mogłem ją co najwyżej kopnąć. Obolały wiadomo: obniżał się mój czas reakcji, plastyka ruchu, a do tego ból w tyłku, plecach czy udach nieznacznie, ale konsekwentnie zniechęcał do podejmowania wysiłku.

Ratowałem się właśnie kąpielami w zimnej wodzie. Siedząc w łazience odkręcałem niebieski kurek do oporu, wlewałem do wanny wystarczająco wody by móc usiąść w niej po pas i zgrzytałem zębami na samą myśl. Jeśli w zamrażalniku lodówki znalazłem pojemnik z lodem dodawałem jego zawartość do wanny.

Do dziś to robię. A może powinienem powiedzieć: szczególnie dziś, bo jak wiadomo, z wiekiem obniżają/wydłużają się okresy regeneracji. No więc: biorę głęboki wdech, włażę do wanny, siadam z wyprostowanymi nogami zanurzony po pas i walczę ze sobą by nie wyskoczyć z wody przez pierwsze dwie minuty. Później krew odpływająca z kończyn sprawia, że prawie nie odczuwa się dyskomfortu.

Siedzę w wodzie 10, maksymalnie 15 minut pocieszając myślą, że spełnienie marzeń wymaga wyrzeczeń. Czasem piszę smsa, czasem sprawdzam wyniki na stronie, byle tylko zająć czymś głowę. Po wyjściu z wody nogi jeszcze przez kilka minut są zimne jak bryła lodu. Cały kwas mlekowy nie zszedł na pewno, ale na drugi dzień na treningu jest zdecydowanie “żwawiej”, polecam!

Z resztą nie musi być wanna, jeśli mieszkasz nad morzem możesz spróbować zimowej kąpieli, ale tutaj już powinieneś solidnie rozgrzać się od środka, żeby nie dostać szoku termicznego. Podobnie jeśli chodzi szukanie ochłody w rzece.

CZYTAJ DALEJ >>