Szesnaście punktów, pięć zbiórek, dwa przechwyty. Nie, to nie dorobek Roberta Covingtona z ostatniego meczu z Milawaukee, tylko suma jego zdobyczy z debiutanckiego sezonu w Houston! Odkąd trafił do Sixers w 2014, notuje 13.1 punktów 5.8 zbiórek 1.6 przechwytów przy 36% skuteczności zza łuku. A oto jak wyglądała jego droga do NBA:

#Na ratunek Covington

Nowy Orlean, połowa lutego 2014, All-Star Weekend. Za oknami już głucha noc, ale na hali wciąż słychać dźwięk odbijanej piłki. To Robert Covington i Dwight Howard ćwiczą koszykarskie drille. Howarda przedstawiać nikomu nie trzeba. O Covingtonie wtedy mało kto słyszał. Rockets trzy razy do tej pory (7 na przestrzeni sezonu) wzywali go już z D-League, a ile się z tych występów w sumie uzbierało, mogliście przeczytać na początku niniejszego artykułu.

Dla obu wymienionych zawodników, następnym po treningu meczem miał być All-Star Game, Dwight Howard był rezerwą WEST zaś Covingtona powołano do D-League All-Star Game. Reprezentując barwy ekipy Prospects (D-League dzieli się na Prospects i Futures, nie na Wschód i Zachód) poprowadził ich do zwycięstwa 145-142, a dla siebie wywalczył tytuł MVP. Każde z tych wydarzeń, “Mecz Gwiazd”, ligowe powołanie, trening z bardziej uznanymi koszykarsko kolegami, dzielenie szatni z Hardenem, Howardem, Linem czy (świetnie się wówczas spisującym: 16.5/5.5/4.0) Chandlerem Parsonsem, stanowiło dla Covingtona dodatkowy ładunek motywacji. Niemniej, osiem miesięcy po nowoorleańskim Weekendzie Gwiazd, Rakiety wypowiedziały jego umowę. Podobno opuszczał treningi… nóg. Taki żart, ale popatrzcie sami:

Nie był to pierwszy raz, kiedy ktoś stawiał na nim krzyżyk. W drafcie 2013 nie było chętnych na jego usługi. Wcześniej, gdy kończył liceum też nie narzekał na nadmiar ofert. W podstawówce przez 4 lata bezskutecznie próbował załapać się do drużny. “Nie tym razem, Robert” było czymś, co słyszał bardzo często. Tym razem jednak los się doń uśmiechnął, chociaż być może nie jest to sprawiedliwe stwierdzenie, bo nie oddaje ogromu pracy włożonego we własny sukces.

Nie minęły trzy tygodnie, a był już zawodnikiem 76ers. W przeciwieństwie do Rakiet, tam każda noga była w cenie, nawet świeżo wydraftowana połamana szkita Embiida, więc nie było problemu. Tak zakończyła się walka Covingtona o znalezienie swojego miejsca w lidze. W listopadzie podpisał tłusty kontrakt. A jakie są początki tej historii?

#Illinois

Urodził się w Bellwood, 14 grudnia 1990. Jego rodzice od początku dbali, żeby nie mieszał się w kłopoty i wiedział, co w życiu ważne. Wychowywali go w myśl zasady “walcz o swoje, wywalony drzwiami wstań, otrzep się i spróbuj wejść oknem”. Przydały mu się te nauki, jako że nie załapał się do szkolnej reprezentacji w piątej, szóstej i ósmej klasie. W siódmej drogę do “kariery” zamknęła mu matka, stwierdzając “z takimi stopniami zapomnij o treningach, popraw się, wrócimy do tematu”. Tak jest, Teresa trzymała chłopaka krótko.

Szczęśliwie, wraz ze wzrostem ocen, wzrost zanotował również sam Covington, co zwróciło na niego uwagę kilku trenerów AAU. Jednym z nich był Kevin Dockery, który do dziś pozostaje jednym z powierników Covingtona. To on namówił go do zaprzestania treningów futbolu amerykańskiego i skoncentrowania się na koszykówce. W ostatniej klasie popularny RoCo notował 18 punktów, 11 zbiórek i 7 bloków (!) na mecz, za co wybrano go MVP West Suburbian Conference.

Robert był już wówczas gotów rozpocząć karierę w NCAA, brakowało mu tylko jednego istotnego czynnika: ofert. Wielu skautów zwracało uwagę przede wszystkim na brak masy i siły, kiepski drybling i “niedociągnięcia” w drużynowej defensywie:

#Mamy tu zawodowca

Pomocną dłoń zaoferował Kevin Dockery, który wykorzystując swoje kontakty szepnął o Covingtonie tu i ówdzie uniwersyteckim trenerom i działaczom. Czy był to czynnik decydujący? Trudno stwierdzić; niemniej, wyczekiwany listonosz przyniósł w końcu dwa listy. Z Sacramento i Tenneessee. Poważniejsza ofertą była ta druga, ze względu na pewien kredyt zaufania, jaki okazywała drużyna zawodnikowi. Po prostu rozmawiali z nim poważnie. Istotną postacią w procesie naboru do Tigers był Dana Ford, który wcześniej miał już okazję oglądać Covingtona na treningu pokazowym. Po objęciu posady asystenta trenera, Johna Coopera, szepnął mu to i owo. Gdy obaj pojechali na spotkanie z zawodnikiem, Cooper był pod wrażeniem “Mamy tu zawodowca!”- wykrzyknął.

Słowa te okazały się prorocze, dość powiedzieć, że już w pierwszym semestrze w barwach Tigers Covington otrzymywał telefony od osób próbujących namówić go do przenosin na inną uczelnię. Pozostał jednak wierny Tenneessee, gdzie pracował nad siłą i defensywą. Miał też pewien problem, który na wcześniejszym okresie kariery często przypisywano LeBronowi: w decydujących momentach oddawał piłkę kolegom, zamiast rzucać. Zmagał się z tym od liceum, mimo iż jego ówczesny trener realizował taktykę, którą sam nazywał “Rob, rzucaj do cholery!”

Nie zmienia to faktu, że już w drugim roku gry dla Tenneessee Tigers przewodził drużynie w zbiórkach (7.5 rpg) FG% (.500) trójkach (.465) i cieszył opinią drugiego gracza Ohio Valley Conference ze średnimi 13/7.5/1.2. Rok później poprowadził Tigers do finału turnieju OVC i zapisał w Top-15 wszech czasów uczelni, notując blisko 18 pkt i 8 zbiórek. Niestety, po porażce w turnieju Cooper opuścił posadę szkoleniowca, co trochę podłamało Covingtona, ale nie tak jak kontuzja kolana, która przekreśliła jego szanse w drafcie tamtego roku. Statystycznie dalej był tym samym graczem, ale skauci się na to nie nabrali. Raporty mówiły:

Brak mu rutyny przeciw rywalom na najwyższym poziomie, jest nieco zbyt pasywny, dyskusyjny potencjał na miarę NBA.

Wśród 60 osób mających prawo wyboru nie znalazł się ani jeden GM chcący w 2013 postawić na Covingtona, jednak jeszcze tej samej nocy podłamany chłopak odebrał telefon od Daryla Moreya i propozycję gwarantowanego kontraktu w D-League, i to na dwa lata.

#Z Rio Grande do NBA

W pierwszym roku gry w D-League, Covington zdobył honory Rookie of the Year i All-NBA D-League First Team. Jego średnie 23 punktów i 9 punktów warte były 3 telefonów od Rockets, ale na parkiecie spędził łącznie ledwie 34 minuty.

Daryl Morey był pod wielkim wrażeniem gry Covingtona i wiązał z jego osobą spore nadzieje. Niestety, po zakończeniu sezonu potrzebował miejsca w składzie na innych zawodników. Wtedy do akcji wkroczył Sam Hinkie, dobrze się z Moreyem znający. Pierwszy rok w Sixers stanowił niesamowity kontrast wobec tego, jak wyglądała współpraca RoCo z Houston. Ponad 30 minut na mecz i powyżej 13 punków czyniło zeń jednego z liderów tej przebudowującej się ekipy. Obecnie mówi się o nim, że jest jednym z filarów tej organizacji, czołowym zawodnikiem obok Embiida, Saricia i Simmonsa, ogniwem łączącym młodzież z weteranami pokroju Redicka i Amira Johnsona. W tym sezonie zdobywa życiowe 13/6/2 a Sixers po raz pierwszy od lat są na fali wznoszącej i realnie walczą o playoffs. Czy im się uda?

[BLC]

P.S: Idolem Covingtona od zawsze pozostaje Scottie Pippen, na cześć którego nosi numer #33.