Gdy pod koniec stycznia DeMarcus Cousins zerwał ścięgno Achillesa w klubie Pelicans zapanowała konsternacja. Ilekroć ze składu wypada tak utalentowany zawodnik, trudno się pozbierać. Na szczęście dwóch liderów Rajon Rondo i Anthony Davis prędko zebrało wokół siebie drużynę, aby nie stracić tego, co już wypracowali. Okazało się, że przy wydatnej pomocy “odrodzonego” Jrue Holidaya a także sprowadzonego w okienku transferowym Nikola Mirotica zespół nie tylko nie obniżył lotów, ale wszedł na jeszcze wyższy pułap!

Faworyzowane Portland w pierwszej rundzie playoffs ograli do zera bezlitośnie odcinając od piłki Damiana Lillarda i jego elfa pomocnika CJ McColluma. Niestety z mocarnymi Warriors polegli, w tym wypadku żaden stały plan nie miał racji bytu, a margines błędu okazał zbyt mały. I tyle! DeMarcusa pożegnano, swe marzenia o wspólnej grze z LeBronem spełnił Rajon Rondo przechodząc do Lakers i teraz ekipa rządząca trzęsie się, czy za chwilę nie stracą Davisa. Zapraszam do lektury!

The Offseason

Nowe twarze

-> Julius Randle: nie wiem czy wiecie, ale od ostatniego All-Star Weekend popularny Julek notował dla Lakers średnio 19.5 punktów 9.4 zbiórek 3.2 asyst przy ponad 61% tzw. “true shooting”.

Zatrzymajmy się na chwilę, bo pewnie nie wiecie o czym mówię. True shooting to ogólna miara skuteczności rzutowej biorąca pod uwagę wartość punktową wszystkich oddawanych w meczu prób, czy to za trójkę czy za dwa czy z linii wolnych. Tą jedną miarą określa się skuteczność strzelecką zawodnika zamiast przywoływać kolejno: %FG %3FG %FT. Dokładny wzór wygląda tak:

Innymi słowy, jeśli Łukasz Koszarek zalicza 1/1 zza łuku, jego “true shooting” w danym momencie wynosi 150%. Jeśli Mateusz Ponitka wchodzi pod kosz i kończy udaną akcję 2+1, jego wynik to 104%. Jeśli Adam Hrycaniuk w pierwszej akcji meczu jest faulowany i zalicza 2/2 rzutów wolnych, jego TS% wynosi 113%.

Średnia NBA w minionym sezonie wyniosła 55% co oznacza, że Randle był ponadprzeciętnie skuteczny i to na sporym wolumenie punktowym! Bądź co bądź walczył o nowy kontrakt pragnąc zmazać łatkę nieefektywnego, ograniczonego w obronie, popełniającego wiele przewinień i strat piłki podkoszowego.

Kończy akcje wokół obręczy, uwielbia atakować przodem do kosza, imponująco panuje nad piłką, ma bardzo agresywny i energiczny styl przez co trudno go zatrzymać.  Przydałby się jumper no i poprawa obrony. Kluczem u tego gościa jest utrzymanie koncentracji i dyscyplina. Wciąż może rozkwitnąć.

Elfrid Payton:

trochę się rozpisałem więc króciutko, nie chcieli mu płacić w Orlando więc posunęli przed zakończeniem rookie kontraktu za paczkę dropsów. Gość dobry jeśli chodzi o penetracje i odegrania ze środka lecz z rzutem jest na bakier, próżno nazywać go prowadzącym grę, a jego ogólny poziom energii / zaangażowania jest wręcz żenujący. Fatalnie broni, stanowi wielki znak zapytania.

-> Jahlil Okafor: pisałem dziś rano, wyraźnie schudł i walczy o odzyskanie dobrego imienia w NBA. Kluczem będzie poprawa mobilności defensywnej oraz półdystans. Na pewno stanowi zagrożenie tyłem do kosza, cechuje go miękka kiść w bezpośrednim otoczeniu obręczy, potrafi też podać. Dawaj chłopaku.

-> Tony Carr: 51 pick draftu, solidnie zbudowany point guard wyraźnie zorientowany na strzelanie. Ma bardzo solidny jak na 20-latka warsztat ofensywny tylko przeglądem parkietu nie grzeszy. Nie jest też demonem szybkości, ale jako dostawca punktów z ławki powinien się nadać.

Odeszli

-> DeMarcus Cousins

-> Rajon Rondo

Zabolała zwłaszcza strata tego drugiego, który był jednym z głównych architektów gry zespołu. Dobrej gry! Istnieją obawy, że w obecnym kształcie Pelicans nie zakwalifikują się do ósemki a to czyni przedłużenie kontraktu z Davisem ryzykownym. O tym za chwilę.

Ogólna charakterystyka

Na nic zdał się występ w All-Star Game w trykocie #0 Cousinsa –> Anthony Davis i tak musiał w lecie pożegnać się ze swoim podkoszowym kompanem.

Zeszły rok był bez wątpienia dobry. Poradziliśmy sobie świetnie, po tym co przeszliśmy, jak strata DeMarcusa i doszliśmy do drugiej rundy. W tym roku spróbujemy utrzymać tę passę i zobaczymy, co z tego wyniknie [Anthony Davis]

Davis jako gwiazda organizacji nie obiecuje wiele, bowiem zdaje sobie sprawę z trudności. Randle to nie poziom Cousinsa, raczej niekontrolowana energia, głowa nie nadążająca za mięśniami. Davis będzie raczej jego mentorem aniżeli równoprawnym partnerem. Payton do Rondo również nie przystaje. Rajon posiadał genialny zmysł taktyczny, czytał grę, miał za sobą lata doświadczeń na najwyższym poziomie. Elfrid dotąd występował w Orlando i Phoenix, zespołach chaotycznych, gdzie choć nie miał konkurencji jeśli chodzi o minuty, ani trochę porządku nie zaprowadził. I nie mówcie mi, że nie spotkał na swej drodze odpowiednich ludzi, przecież to wychowanek młodzieżowych reprezentacji USA.

Jrue

Ze starej gwardii oprócz marszałka Davisa pozostali także dwaj oficerowie – Jrue Holiday i Nikola Mirotić. Gdy Jrue otrzymał bajońskie sumy na nowym kontrakcie wszyscy pukali się w głowę. W zeszłym sezonie wyszedł jednak na parkiet, a całą presję zostawił w kieszeni palta w szatni. Brał na siebie najcięższe rzuty, a gdy koledzy rozciągali grę i robili miejsce w środku bez zastanowienia wjeżdżał pod kosz. W serii z Portland czapką przykrył Lillarda i zaliczył 57% z gry! Do tego niezwykle mocno pracował w obronie, o czym przekonali się zarówno Dame jak i Steph Curry.

Gładko ogolony Mirotić z kolei rozciągał grę dalekimi rzutami w środku tworząc miejsce dla Davisa. Mocno pracował na tablicach (w playoffs średnio 10 zbiórek). Największą bolączką Pelicans oprócz kontroli tempa (nie mogą zajeżdżać Jrue) będzie z pewnością niskie skrzydło. W składzie widnieje paczka przeciętniaków lecz nic poza tym. Gdy Darius Miller, Salomon Hill czy E’Twaun Moore trafiają zza łuku na parkiecie dzieją się naprawdę dobre rzeczy, w środku robi się przestrzeń i Pelikany zaczynają dziobać z podwójną siłą. Panowie starają się robić sporo hałasu, biegają, ścinają pod kosz, wypatrując podania od kolegów. Mają jednak swoje ograniczenia, które ciężko im będzie przeskoczyć. W kadrze miejsce znalazł także Ian Clark, który jest błyskotliwym strzelcem, jednak nadal brakuje mu regularności. Ciekawą postać w tegorocznym rosterze stanowi także Jahlil Okafor, którego już znacie.

Gwiazda: Anthony Davis

Dwa ostatnie sezony kończył w All-NBA First, poprzedni w All-Defensive First, rok wcześniej All-Defensive Second. Od 2014 roku bez przerwy na ligowym świeczniku, ale wszystko to indywidualne wyróżnienia, poważnych sukcesów drużynowych nadal brak. Faktem jest, że rynek mały toteż wokół Davisa panował niezbyt duży ruch, szefostwu trudno znaleźć kompanów gotowych do walki o najwyższe cele.

Gdzieś w tym wszystkim AD czuł narastającą frustrację, mówiło się o transferze i wówczas do miasta zawitał Boogie. Obu łączyła podobna historia: mały klub, średni współpracownicy i brak perspektyw na rozwój. Tym razem Davis po raz kolejny startuje w roli niepodzielnego lidera organizacji.

Klutch

Przed kilkoma dniami podpisał kontrakt z organizacją menedżerską Klutch Sports Group (grupa reprezentuje interesy m.in. LeBrona, Bena Simmonsa, Johna Walla) czym dał jasny sygnał, że nie chce marnować najlepszych lat kariery i albo włodarze Pelicans zapewnią mu niezbędne wsparcie albo już niedługo zaczną martwić się, kto przyciągnie na halę kibiców. Kontrakt obowiązuje do 2021 roku, ale doskonale wiemy, że “z niewolnika nie ma pracownika”.

CZYTAJ DALEJ >>