Tu możemy się spierać, ale w mojej ocenie klasyczny PG (pomińmy dzisiejsze hybrydy i LBJ) – to przede wszystkim lider. Lider prowadzący drużynę do sukcesów. Serce i głowa druzyny. Przedłużenie woli trenera. Takimi zawodnikami byli Magic i Thomas, był także John Stockton (który poza tym był wybitnym, jak na swoje warunki fizyczne obrońcą) a także Jason Kidd.
Najlepiej charakteryzuje takiego gracza jeden z opisów Kidda – że potrafi zdominować mecz nie oddając pojedynczego rzutu.
Nash – z wyżej wymienionych w mojej opinii jest najbardziej przewartosciowanay i nie do końca słusznie promowany (może marketingowo to był strzał w 10 – bo mały i biały?). Fakt – był graczem mega wybitnym. Świetnym strzelcem i rozgrywającym prowadzącym atak.
Ale brakowało mu zalet które np. Kiddowi pozwoliły zaciągnąć przeciętnych w sumie Netsów 2 x do finału. Nash mając w Phoenix ze 3 razy więcej talentu nigdy w PO nie zaciągnął zespołu tak wysoko. Nie miał tego magicznego czegoś co emanowało z Magica Johnsona, gdy w ostatnim meczu finałów ’80 siadał na fotelu kontuzjowanego Kareema i uspokajał kolegów: “relax- Magic is here” a potem rzucił 42 pkt….
Ale to nie tylko brak wodzowskiej magii. Nashowi jak wielu wybitnym graczom przed nim brakło szczęścia. Może sam nie miał bożego pierwiastka wodza – który dawał Magicowi, Birdowi czy MJ takiego speeda w ważnych meczach, ale nie miał też swojego Karla Malone czy Scottiego Pippena (sorry grajkowie z PHO).
Podejrzewam, że gdyby w swoim prime trafił na drugiego gracza klasy HoF, który miałby to “coś” co kreuje liderów, to mogło by im braknąć palców na pierścienie. Gdyby LAL zdarzyło mu się 2-3 lata wcześniej i KB by go zaakceptował (a znając podejście Nasha do pracy – nie wątpię że tak by było).