Kolejny sezon niestety zakończyła kontuzja kolana. Dwa następne (2001,2002) to dominacja duetu Kobe-Shaq, na którą nikt w lidze nie potrafił znaleźć rozwiązania. Jednak kiedy w 2003 roku do Twin-Towers dołączyli: Manu Ginobili, Tony Parker, Stephen Jackson, Bruce Bowen, Steve Kerr oraz Steve Smith – trener Popovich nie miał wyjścia, jak tylko poprowadzić Spurs do drugiego mistrzostwa w historii klubu. Tym samym, w glorii i chwale karierę zakończył „Admirał” David Robinson.

Po niewielkiej przebudowie, Spurs powrócili na tron w roku 2005. Pokonali broniących tytułu Detroit Pistons. Duncan po raz kolejny został wybrany MVP finałów, co spotkało się z niezadowoleniem części kibiców, którym nie podobała się jego mało efektowna, wręcz wypruta z emocji gra. Duncana bronił Popovich: „Ludziom się wydaje, że skoro Tim nie wykonał żadnego wsadu, to właściwie nic nie zrobił, a tymczasem on zdobywa po 25 punktów na mecz.”

Kolejny sezon przyniósł nowy koncept oparcia gry na parze Ginobili – Parker i lekkiego wycofania Duncana, jako pierwszej opcji ataku. W efekcie Spurs nieoczekiwanie eliminują z playoffs Dallas Mavericks (4-3).

Rok 2007 należał jednak z powrotem do San Antonio, którzy zdobywają czwarte mistrzostwo pokonując w finale jednowymiarowe Cleveland Cavaliers z LeBronem na czele. Na tym (póki co) kończą się wielkie sukcesy Tima Duncana. Minęło kolejnych pięć lat. Greg Popovich nadal u steru. Dzięki sprawdzonym taktykom San Antonio nadal napędzają stracha najlepszym. Czy będziemy świadkami kolejnego mistrzostwa?

Moim zdaniem, choć Tim Duncan nigdy nie był tak efektowny jak Kobe, Iverson czy chociażby Brian Scalabrine – uważam go za najlepszego silnego-skrzydłowego ostatnich 20 lat. To chłodny, kalkulujący typ, który nie „leci na dzikusa”, ale kombinuje i zwycięża. Już sama jego, pozbawiona emocji, osobowość, tak różna od osobowości dzisiejszych gwiazd NBA, czyni go wyjątkowym. To gracz, który przez lata i po cichu woził na plecach cały zespół. Zdobył cztery tytuły. Jego punktowy rekord kariery wynosi 53 punkty. Nic tylko rispekt!

[vsw id=”P9wOz1fBtmg” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Współautorem tekstu jest Jędrzej Spychał