Miejsce 2.

DeMarcus Cousins z Sacramento Kings to jeden z moich ulubionych podkoszowych. Być może nie potrafi czasem zapanować nad emocjami, ale potencjał ma naprawdę ogromny. Co wyróżnia go na tle pozostałych centrów ligi? Drybling. Widzieliście kiedyś zawodnika ważącego ponad 120 kilo, który kozłuje przez całe boisko zagrywając piłkę między nogami rozgrywającego drużyny przeciwnej? Rewelacja. Cousins cieszy się opinią jednego z najlepiej wyszkolonych technicznie podkoszowych na świecie. Jest też drugie dno, na początku sezonu koszykarz zagroził na przykład, że odejdzie z drużyny o ile ta nie wymieni sztabu trenerskiego. O dziwo Kings nie ukarali Cousinsa, co więcej, zdecydowali się spełnić jego życzenie, a stanowisko trenera objął wcześniejszy asystent, Keith Smart. Nowy coach szybko nawiązał przyjacielską relację z Cousinsem (zbijali piony i nosili się na rękach po wygranych spotkaniach). Od tego czasu DMC zdobywa 18 punktów na mecz, dokłada do tego 11 zbiórek z czego 4,1 to zbiórki ofensywne (najwięcej w lidze).

[vsw id=”KZq7K9NgGLI” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]

Miejsce 1.

W mojej opinii odkrycie sezonu. Andrew Bynum. Czemu pierwsze miejsce? A widzieliście co zrobił z Denver w pierwszym meczu playoffs? Rok temu ograniczyłby się do paru punktów i kilku zbiórek, kończąc mecz z 6 faulami lub dwoma technicznymi po 20 minutach gry. A dziś? Sami widzicie. W tej chwili jest najlepszym, klasycznym centrem NBA. Być może ustępuje dynamiką Howardowi, ale tego trudno nazwać klasycznym podkoszowym. W okolicach obręczy Bynum potrafi zdominować każdego, oczywiście ułatwiają mu to warunki fizyczne (130 kg wagi, 213 cm wzrostu, około 290 cm zasięgu oraz 230 cm rozpiętości ramion), ale dodajcie do tego ogromną wolę walki, cierpliwość i niesamowity instynkt. Bynum ma dopiero 24 lata, a rozgrywa już 7 sezon na parkietach NBA. Jego kariera została spowolniona przez wiele poważnych kontuzji. W tym roku na szczęście był zdrowy i pokazał ile ma do zaoferowania. W ciągu 35 minut gry składa średnio 19 punktów, 12 zbiórek, 2 bloki trafiając 58% rzutów. I choć statystyki znacząco powędrowały w górę, na mnie największe wrażenie zrobił jego rozwój w grze tyłem do kosza. Można się przyczepić jedynie jego niedojrzałości, ale zwalam to na karb młodego wieku. Ma czas. Kto wie, może po zakończeniu kariery będzie wspominany jako parokrotny MVP i Obrońca Roku? Dziś powinien zadowolić się statuetką Most Improved Player. Jak myślicie? Dodam jeszcze, że w najbliższe wakacje Bynum zamierza poddać się temu samemu zabiegowi kolan, co Kobe przed rokiem.

[vsw id=”b2x3qEZi4zw” source=”youtube” width=”690″ height=”420″ autoplay=”no”]