Ilekroć wrzucamy na stronę tekst dotyczący treningów/ taktyki/ porad meczowych na naszej skrzynce ląduje porcja maili z pytaniami. Oto jeden z ostatnich:

Niedługo rozpoczynają się zawody koszykarskie szkół średnich i wraz z chłopakami nie mamy pomysłu na żadne zagrywki koszykarskie. Uwarunkowane jest to tym, iż nie mamy zbyt wysokiego składu,  średnia wzrostu to ok. 185 cm. Dysponujemy za to utalentowanym rozgrywającym.  Czy mógłbym prosić o pomoc w tej trudnej sytuacji? Dodam jeszcze, że zawodnicy jednej ze szkół są podobnego wzrostu za to agresywnie bronią, drugiej zaś nie są ograni, ale wysocy.

Zgodnie z wczorajszą obietnicą dziś zajmiemy się najpopularniejszymi zagrywkami stosowanymi w NBA. Ich sukces tkwi w prostocie. Śmiem twierdzić, że każdy zespół amatorski/ drużyna szkolna jest w stanie opanować te ustawienia przy wystarczającej liczbie wspólnie odbytych treningów. Potrzebne Wam: odrobina umiejętności koszykarskich, dostęp do sali oraz chęci. Gotowi?

Rzecz zasadnicza: niezależnie od rodzaju obrony, ilekroć uda Wam się dostarczyć piłkę do jednego z tych miejsc na boisku – macie przewagę. Jeżeli jesteście niepilnowani – walcie do kosza!

Give and Go

Ustawienie początkowe jest następujące. Center (5) zajmuje pozycję na low-post. Jeżeli możesz bez problemu dograć mu piłkę. Niech rzuca! Zakładamy jednak, że obrona złożona jest z istot myślących, a tego rodzaju opcja szybko zostanie odcięta albo przynajmniej poważnie utrudniona. Wracając do naszego ustawienia: niski skrzydłowy (3) przygotowany do rzutu za trzy. Rzucający obrońca (2) w posiadaniu piłki. Wszyscy trzej formują trójkąt po jednej stronie boiska. Rozgrywający (1) znajduje się u szczytu boiska, silny-skrzydłowy po drugiej stronie kosza, daleko od akcji.

Wychodząc z tego ustawienia: piłka wędruje do “jedynki” (z tym podaniem nie powinno być problemu), mniej więcej w tym samym czasie “czwórka” rozpoczyna ruch na wysokość linii rzutów osobistych. “Jedynka” i “czwórka” rozgrywają akcję dwójkową. “Jedynka” podaje do “czwórki”, a następnie obiega go, zostawiając swojego obrońcę na cielsku trzymającego piłkę (wysoko w górze!) “czwórki”.

Banalnie proste prawda? Co następuje w wyniku takiego manewru? a) wysoki obrońca może przejąć wchodzącą pod kosz “jedynkę” -> otwiera to drogę do kosza “czwórce”, który może podkozłować w kierunku obręczy i skończyć layupem albo obrócić się i rzucić z wysokości linii rzutów wolnych; b) jeżeli wysoki obrońca nie przejmuje krycia, “jedynka” może otrzymać od “czwórki” podanie na layup, ewentualnie rzut z półdystansu o tablicę; c) w przypadku gdy z pomocą pospieszy obrońca desygnowany do krycia “piątki” wówczas Wasz center powinien znaleźć się na wolnej pozycji.

Załóżmy jednak, że nie udało się skorzystać z żadnej z opcji, a piłka pozostała w rękach “czwórki”, co robimy: “jedynka” zostaje na pozycji podkoszowej. “Trójka” przebiega z jednego na drugi róg boiska umożliwiając analogiczną grę dwójkową “dwójce” oraz “piątce”.

“Dwójka” może rozegrać z “piątką” analogiczne “Give and Go” lub dograć piłkę pod kosz do “piątki”. Wracamy do początku wywodu: jeżeli możesz bez problemu dograć mu piłkę. Niech rzuca! Warianty tej zagrywki rozgrywa każdy klub NBA. Proste i intuicyjne (przeciwko obronie indywidualnej!) Koniec części pierwszej.

C.D.N