Paul Pierce jest swój chłop. Ostatnio zwolnili go z roboty w ESPN, to mówił tak:

Miałem ich dość tak czy siak. To nie był dobry fit. Jest wiele rzeczy, o których nie wolno ci mówić no i musisz nawijać o LeBronie cały czas.

Eufemizując powiem tak: z powodu telewizyjnej działalności Pierce’a jego przydomek “The Truth” stracił nieco ciężaru gatunkowego. Może chwilowa “cisza w eterze” dobrze zrobi zawodnikowi, wziąwszy pod uwagę jego rychłe włączenie w poczet członków Hall of Fame i całą powagę tego przedsięwzięcia. Wszak własna tabliczka w Springfield to niebywały splendor…

To koniec książki o karierze. To ostatni rozdział. [Pierce]

Kariery niektórych sportowców porównać można do karier aktorów, którzy na zawsze pozostali niewolnikami jednej roli. Macaulay Culkin grał w różnych filmach, ale zawsze będzie Kevinem. Elijah Wood zawsze będzie Frodo. Paul Pierce, gdzie by nie grał, zawsze będzie Celtem.

Ten dziesięciokrotny All-Star i MVP Finałów 2008 w Bostonie spędził 15 sezonów. Od czasów Larry’ego Birda, który skończył karierę w 1992, nie było w Celtics nikogo, kto bardziej jednoznacznie kojarzyłby się z tą drużyną niż Pierce. A gdyby to się nie wydarzyło?

Swego czasu opisywałem na łamach GWBA historię niedoszłego transferu Michaela Jordana do Clippers.

Dlaczego MJ nie zagrał dla Clippers?

W tekście pada zdanie:

Być może Jordan, zamiast zdobycia sześciu tytułów, stałby się Tracym McGradym swojej ery…

Jeden z czytelników (pozdro blejk!) skwitował to słowami “jak sobie uzmysłowiłem co przeczytałem, to aż się przestraszyłem”. Fakt, to byłby koszmar. Możemy jednak odetchnąć z ulgą, nic takiego się nie stało. Ominęła nas katastrofa w wymiarze globalnym. Jordan w Bulls zrewolucjonizował nie tylko koszykówkę. On zmienił też popkulturę. Tego żaden zawodnik nie jest w stanie już powtórzyć, nawet jeśli przyznalibyśmy, że wolimy jego grę od MJ’a.

Pierce nie może się równać z His Airness pod względem doniosłości swoich dokonań. Wiemy o tym. Niemniej, w mikroskali, dla kibiców Celtics, jego brak na części z kart historii tej drużyny byłby również sporym zawodem. A kilka razy było do tego bardzo blisko. Kapitan Koniczyna miał okazję powspominać nieco stare czasy za sprawą wywiadu udzielonego biblii wśród gazet sportowych, magazynowi Sports Illustrated.

#We go way back…

Pierce spędził w Bostonie lata 1998-2013. Podczas pierwszych ośmiu lat w klubie grał pod gwizdkiem trzech różnych trenerów w osobach Ricka Pitino, Jima O’Briena i Johna Carrolla, póki Danny Ainge nie powierzył sterów Docowi Riversowi.

Zbudowanie relacji z Riversem zajęło kilka sezonów. Głównym motywem było zniecierpliwienie Pierce’a, który chciał walczyć o pierścienie, tak jak równi mu wówczas przodownicy ligi. Bostońska rzeczywistość była jednak taka, że w początkach kariery Riversa w klubie, szczytem marzeń był awans do playoffs.

Wcześniej, w sezonie 2001/2002, Celtowie dotarli do Finału Konferencji dzięki wysiłkom duetu Walker-Pierce, by tam ulec ekipie z New Jersey. W kolejnych sezonach tego rezultatu już nie dawało się powtórzyć. W latach 2005-2007 kibice Bostonu kończyli oglądanie na rundzie zasadniczej. Napięcie na linii Paul Pierce – kierownictwo klubu było wówczas bardzo duże. Po sezonach, w których Boston wygrał 33 i 24 mecze, Pierce obwieścił, że chce zmienić klub.

#Missing piece

Danny’emu Aingowi powiedział, że jest ugadany z Portland Trail Blazers, ale podobno nigdy nie chciał tam grać. Tamtą ekipę z Zachem Randolphem, Raefem LaFrenzem i młodzieniaszkami Royem i Aldridgem nazwał “dysfunkcyjną”. Uderzył jednak w owym czasie do Marca Cubana, ekscentrycznego właściciela Mavs:

Jestem brakującym elementem w Twojej układance.

Rzucił kiedy przecięli się pewnego razu w Las Vegas. Swojemu agentowi, Jeffowi Schwartzowi, polecił pracować nad przenosinami do Mavericks. Ówcześni Mavs byli wykończeni psychicznie. Jeszcze nie przeboleli przegranych finałów 2006, a tu w 2007, kiedy byli najlepszą drużyną ligi, mordę obili im We Believe Warriors. W pierwszej rundzie! Dirk chciał wyć, za każdym razem, kiedy patrzył na swoją statuetkę 2007 NBA MVP. Sprowadzenie Pierce’a byłoby środkowym palcem pokazanym całej lidze.

Byłem w moim prime i wydawało mi się, że wszyscy dookoła mnie awansują do playoffs. To deprymujące. Naprawdę myślałem, że opuszczę klub. Że to już mój koniec w Bostonie.

Lepszym szachistą okazał się jednak Danny Ainge, który znów myślał o kilka ruchów przed wszystkimi. Dosłownie na dniach po rozmowie Pierce’a z Cubanem domknął transfery z Minnesotą i Seattle, sprowadzając do Bostonu Allena i Garnetta.

Na drugim brzegu tego jeziora wspomnień stoi Marc Cuban, który potwierdził opowieść Pierce’a:

Jeszcze lepiej! Umowa była dogadana. Trójstronny transfer był dogadany. Każda drużyna zgodziła się na swoją część umowy. Kiedy przyszła pora na dobijający targu telefon, trzecia ekipa wycofała się z negocjacji. Nie wiedzieli, że pick pierwszej rundy miał trafić do Bostonu. Zdecydowali nie handlować w ogóle.

It gets better. We had a deal done. We had a 3 way trade done. All teams agreed to their part of the deal. When we get on the trade call, the 3rd team killed the deal because they didnt know that a first was going to the Celtics. They chose not to do the deal at all.

— Mark Cuban (@mcuban) September 7, 2021

Jest jeszcze jedna interesująca część tej historii. O ile faktycznie Pierce mógł rozmawiać z Cubanem w 2007 roku w Vegas, to pierwsze zdanie wpisu Cubana oznacza mniej więcej, że POTEM było jeszcze lepiej. Jak sam wyjaśnił w komentarzach, opisywana przez niego sytuacja miała miejsce po tytule w 2008 roku. Celem sztabu Dallas było przygotowanie składu z Nowitzkim, Kiddem i Piercem. Chcielibyście to zobaczyć?

Ceremonia włączenia nowych członków do Hall-of-Fame już w sobotę, 11 września.

[BLC]