Walka o kontrakt wygląda tak, że czepiasz się tyłka Lebrona i żebrzesz o 15 baniek. Tak do było do ciebie J,R.

chyba prime time 🙂

bardzo pożyteczny artykuł.

NBA, w ogóle zawodowy basket, to nie taka przyjemność i beztroska, jak się niektórym wydaje, a gros z tych, którym się udało dostać kontyrakt, to żadni “szczęsciarze”, tylko prawdziwi galernicy, którzy przeszli bardzo wiele na tej drodze i przede wszystkim wykazali się pracowitością, charakterem i odpornością psychiczną.

na modnych boiskach ulicznych znajdzie się w Ameryce wiele talentów na miare NBA, które nigdy nie zostały zrealizowane przez ich posiadaczy, m.in dlatego że zabrakło im charakterów, które mieli ich konkurenci. Pomijając takie wybryki natury jak Shaquille O’Neal, gros graczy to właśnie ci dzielni i charakterni, którzy wybili się spośród równie utalentowanych.

MOżna się zachwycać skocznością, szybkością czy talentem rzutowych wielu zawodników, ale warto sobie uświadomić, że to tylko połowa prawdy o ich sukcesie. Z tymi motorycznymi i technicznymi zaletami nigdzie by nie zaszli, gdyby nie inteligencja, wytrwałość i determinacja, oraz umiejętność poruszania się w tej dośc skomplikowanej rzeczywistości.

A można by jeszcze dodać, ze spośród tych 80-90 % graczy – zdecydowana większośc, to nie są jakieś przypadkowe postaci, to są gwiazdy szkolnego basketu, każdy niemal był kimś w colleg’eu, a już na pewno każdy, bez “niemal”, absolutnie rządził w swojej szkole średniej, zazwczaj mającej świetny program sportowy.

w drodze do NBA,z gwiazdy nagle stają się jeszcze jednym kandydatem wśród setek kandydatów. Nie masz przewagi talentu nad innymi, możesz przewagę uzyskać tylko na polu mentalnośc i psychiki, poświęcenia i pracowitości. Wreszzcie czujesz to, co twój kolega, który do zespołu w którym rządziłeś dostał się tylko dlatego, ze codzienie przed i po szkole rzucał po 300 razy do kosza, podnosił ciężary i biegał w parku, a dodatkowo ciągle miał piątkę z matematyki.

przechodzisz tą całą procedurę, dostajesz się do NBA, podpisujesz kontrakt, i nagle – o rety, jestem rezerwowym. Gram 5 minut w co drugim meczu, jak już połowa widzów wyjdzie, a druga połowa nie patrzy na boisko, bo mecz jest zazwyczaj rozstrzygnięty. Tyle przeszedłeś i grzejesz ławkę, bez większych szans na popisanie się swoimi umiejętnościami, ktore przecież posiadasz. Więc znów przechodzisz test na determinację. Nie grasz, ale musisz pracować teraz nawet więćej niż inni, bo jak nagle dostaniesz szansę, to albo od razu zaskoczysz, albo odpadasz na kolejne kilka tygodni. To KObe Bryant ma 30 rzutów w meczu, z czego pierwszych 10 może spudłować, żeby się porządnie przy tym rozgrzac. Ty nie masz.

mało kto orientuje się ile umieją gracze z końca ławki rezerwowych w NBA. ile przeszli i ile potrafią. Nie mają szans pokazać tego w regularnym meczu, ale nie można w to wątpić.

I podpierają ściany na szkolnej zabawie. Niewazne, czy to potańcówka w remizie czy bal debiutantek – podpieranie ściany jest podpieraniem ściany.

Mam wrażenie czasami, że story tych gwiazd jest tak bardzo nieinteresujące w porównaniu z historiami tych z ostatnich miejsc na ławce :] tam jest dopiero cała psychologia, głębia i liczne wątki do rozwinięcia, tam jest prawdziwa NBA, a nie glamour z okładek.

a co, TT nie zasluzyl? nie udowodnil tego w tych PO? WYJDZ ciuus

Zadanie na dzisiaj: znajdź jeden z elementów czołówki “Shaqtin’ A Fool” w tym artykule 😉

@Wielmożny pan P
Doskonałym przykładem tego o czym mówisz jest CJ McCollum, który przez parę lat miał zdobycze punktowe na poziomie 5-6pkt na mecz, bo grał ogony. Ale nie poddawał się, tylko walczył dalej i pracował nad sobą, czego efektem jest miniony sezon i jego totalna eksplozja i zasłużone MIP

Z tym tytułem to trochę jak onet napisane co innego w środku co innego i jak sie nie mylę to juz był tski artykuł jakiś czas temu. Restrykcje i inne rzeczy a o samej walce o kontrakt nic np. jak wygląda to na lini manager klub zawodnik itd.