Nie mam w tej lidze za dużo przyjaciół, ale przyjaźnię się z wieloma dupkami: Kobe, DeMarcus, Josh Smith, Big Baby… Jesteśmy tacy sami. Lubię w nas to, że kochamy współzawodnictwo na boisku i poza nim. Nienawidzimy przegrywać. Nie twierdzę, że inni gracze nie mają tej żyłki, ale jest pewien szczególny rodzaj chęci współzawodnictwa, tylko u nielicznych [Rajon Rondo]

Lonzo Ball. Nowy nabytek Lakers kreowany jest przez wielu na przyszłą gwiazdę ligi, ale startu w NBA z pewnością łatwego mieć nie będzie. Głównie przez swojego ojca, który plecie farmazony za każdym razem, gdy otworzy usta. Nie chodzi mi o teksty dotyczące jego samego, które wzbudzają, w najlepszym wypadku, uśmiech politowania, ale o stwierdzenia godzące w aktywnych graczy, które wywołują złość, która obróci się przeciw młodemu. LaVar błysnął swego czasu stwierdzeniem, że Warriors byliby lepsi z Lonzo zamiast Curry’ego, a dołączenie go do składu Lakers będzie miało ten sam wymiar, co niegdyś dołączenie Magica. Ostatnio natomiast, dumny z wyboru syna przez Lakers, ZAGWARANTOWAŁ, że Jeziorowcy zakwalifikują się dzięki niemu do playoffs w najbliższym sezonie. Kurtyna.

Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. Joel Embiid za pośrednictwem twittera prosi Simmonsa (oni też, swoją drogą, mają sporo do udowodnienia), by ten wziął Balla na plakat z takim impetem, żeby aż jego stary wparował na boisko…

…a ostatnio bezceremonialnie stwierdza, podczas realizowanego na instagramie nagrania, “Pieprzyć LaVara”:

Zawodnik Sixers zawsze “brylował” w mediach społecznościowych, przez co wyrobił sobie opinię gościa lekko narwanego, ale z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że podobne nastroje wyraża większa liczba zawodników.

Wiedzą o tym i włodarze Los Angeles Lakers, którzy pokładają w Lonzo spore nadzieje. Swój wybór poprzedzili wnikliwym środowiskowym wywiadem, obejmującym m.in. rozmowy z byłymi nauczycielami Lonzo, by wywiedzieć się jakim jest typem człowieka i czy nadaje się na lidera. Natomiast podczas konferencji powitalnej Magic Johnson, wskazując na bannery i zastrzeżone jerseye powiedział:

Obarczę cię teraz pewną presją. Popatrz w prawo, widzisz tam kilka zastrzeżonych numerów. Mamy nadzieję, że pewnego dnia koszulka z nazwiskiem Ball zawiśnie obok nich.

Kilka dni później w prasie zaroiło się od plotek, jakoby Lakersi byli na liście klubów zainteresowanych usługami Rajona Rondo. Numer jego komórki wklepali sobie też w Clippers (po podpisaniu Teodosicia możemy ich wykreślić) i Nowym Yorku. Czy Rondo, który świetnymi występami w playoffs przeciw Bostonowi, odświeżył pamięć ligowych managerów, mógłby stać się mentorem dla młodego Balla?

Czy “bryantowski” charakter Rajona będzie w stanie impregnować Lonzo na docinki ze strony reszty ligi i da mu szansę rozwinąć skrzydła? Złośliwi mogą powiedzieć, że aby to w ogóle mogło mieć miejsce, Rondo będzie musiał dogadać się z Lukiem Waltonem i resztą sztabu Lakers, a to, zważywszy na jego krnąbrny charakter, wcale może nie być takie proste. Żeby nieco zbić ten argument i stworzyć pewne tło dla tej dyskusji, postanowiłem pokrótce przybliżyć Wam historię perypetii Rajona z trenerami. Sami osądźcie, czy to materiał na mentora.

Mając wokół siebie Kevina, Raya i Paula widział trzech weteranów, będących stuprocentowymi profesjonalistami. Dzięki nim doskonale widział, jaki powinien być gracz. Dziś sam musi być tym przykładem, myślę, że wie, jaki powinien być lider [Doc Rivers]

#High school

Licealnym trenerem Rajona był Doug Bibby, będący też nauczycielem matematyki. Obu panom zdarzało się mieć różne opinie, a Rondo czasem mawiał, że czyta grę lepiej, bo znajduje się na boisku. Niemniej, darzyli się wzajemnym szacunkiem i zaufaniem. Bibby, w czasie gdy jego syn znajdował się w szpitalu, powierzył Rondo prowadzenie treningów, a drużyna pracowała na nich równie gorliwie, co pod okiem trenera. Co więcej, Bibby mianował go swoim asystentem i wspólnie z nim przygotowywał meczową taktykę i relacje z taśm na spotkania taktyczne. Rajon zwierzał się również Bibby’emu, że po zakończeniu sportowej kariery chętnie zamieni jersey na trenerski garnitur.

#Kentucky

Podczas dwóch sezonów spędzonych w Kentucky notował statystki na poziomie 10/5/5, ale ciężko byłoby powiedzieć, że był pupilkiem coacha Tubby’ego Smitha. Panowie często się ścierali, przede wszystkim dlatego, że Smith nie pozwalał Rondo na dozę swobody w grze, a Rondo nie jest graczem, który daje się prowadzić za rączkę od jednej akcji do drugiej. Swój przegląd pola już wtedy uważał za najtrafniejszy, co kilkukrotnie odbijało mu się czkawką w przyszłości.

Rajon ułatwiłby mi życie, gdyby nie był tak uparty [Smith]

#Big Three

Tej nocy on ich po prostu zniszczył, zamiótł od samego początku, 3 przechwyty w ciągu pierwszych 5 minut! Nie wiedzieli co grać. Odświeżcie sobie G6, zobaczcie co zrobił Rondo. Tej nocy był najlepszym zawodnikiem na świecie [Danny Ainge]

Draft 2007, rok później mistrzostwo. Rondo w Bostonie brał przykład z najlepszych i sam też zaczął świecić przykładem. O jego ewentualnych utarczkach z Doc’em było cicho, aż do pamiętnego incydentu z butelką w 2011. Pomiędzy meczem 2 i 3, na spotkaniu drużyny, asystent trenera wytknął błędy Rajona podczas analizy video, na co ten zareagował bardzo nerwowo. Wstał z miejsca i zaczął rzucać przykładami błędów swoich kolegów, które nie zostały poruszone na forum. Używał przy tym wulgarnego języka. Gdy Doc zareagował, Rondo złapał stojącą na stole butelkę mineralnej i cisnął nią w ekran uszkadzając go, po czym opuścił pokój. Na drugi dzień, po rozmowie z Garnettem, przeprosił cały team.

Byłem zły, bo trwały playoffs i to źle wpłynęło w tamtym momencie na naszą drużynę. Nie chodzi mi o akcje, ale o to, co zostało powiedziane. To źle zadziałało na niektórych zawodników. On nie mówił do mnie, ze mną to nie miało nic wspólnego, ale kiedy mówisz coś takiego, to jakbyś otworzył puszkę Pandory. Ale już po wszystkim, uporaliśmy się z tym [Doc Rivers]

CZYTAJ DALEJ >>