Dziesiąta część cyklu najwybitniejszych nazwisk w historii klubów NBA. Kto opuścił poprzednie może nadrobić zaległości klikając tutaj: /gwiazdybasketu.pl/najwybitniejsze-piątki/ Dziś przeniesiemy się do Teksasu, by przyjrzeć się obecnym i przeszłym kozakom San Antonio Spurs.

Początki klubu sięgają 1967 roku. Zaczynali w lidze ABA jako Dallas Chaparrals, by po sześciu sezonach przenieść do San Antonio. Równocześnie w 1973 roku zespół przemianowano na Spurs i jak wiadomo, pod niezmienioną nazwą trwają do dzisiaj. Skumulowany bilans klubu wynosi 2456 zwycięstwa i 1619 porażek, czyli 60%! Zacznijmy może od najważniejszej postaci:

Coach: Gregg Popovich

SAS mają na koncie 51 rozegranych sezonów z czego 45 razy awansowali do playoffs (88%!) największe sukcesy to 6 występów w Finałach oraz 5 tytułów mistrzowskich, wszystko za kadencji Gregga Popovicha, który pracę na stanowisku głównego szkoleniowca zespołu rozpoczął w 1997 roku. Wcześniej w latach 1988-1992 był asystentem Larry’ego Browna w Spurs oraz Dona Nelsona w Golden State Warriors (1992-1994).

Tutaj może zrobię pauzę, chcecie wiedzieć jaki bilans Pop zalicza z zespołem na przestrzeni 22 sezonów pracy? 69% zwycięstw oraz 61% zwycięstw w playoffs! Czy świeci słońce czy pada deszcz, oni wygrywają 7 z 10 meczów od przeszło dwóch dekad. Gregg ma blisko dwadzieścia wyróżnień dla Trenera Miesiąca, trzykrotnie mianowany był Trenerem Roku (2003, 2012, 2014) i jest powszechnie uznawany jako największy autorytet trenerski na świecie. Czasy się zmieniają, gracze przychodzą i odchodzą, a ten nie tyle z żelazną konsekwencją, co dostosowując taktykę do zmieniających się realiów (przepisy, personel) robi swoje.

Do historii przeszły już jego konferencje prasowe, sardoniczne usposobienie, szacunek dla rywala oraz dbałość o własny personel. Przede wszystkim jednak to cholernie inteligentny facet, który pod skrzydła bierze wyłącznie ludzi o mocnym charakterze.

No dobrze, rozpisałem się na temat głównodowodzącego, a przecież miało być o zawodnikach.

Point Guard: Tony Parker (2001-nadal)

Francuski Allen Iverson. Ma tak samo zadziorny kozioł i choć nigdy nie był tak atletyczny, bije Iversona warsztatem pracy, zrozumieniem gry i umiejętnością kontroli tempa meczu. AI znał tylko dwie prędkości, trening oraz mecz. Tony początki miał ciężkie, do USA przybył jako nastolatek z ograniczonym angielskim, podczas gdy Spurs byli na poziomie mistrzowskim i potrzebowali rozgrywającego. Lekcję życia odebrał zaraz na wejściu. Na szczęście przetrwał i jeszcze parę lat wstecz stał na szczycie łańcucha pokarmowego “jedynek” NBA. Nigdy nie traktowałem go jako kreatora gry. Jego największe zalety to gra po zasłonie, bez piłki, akcje dwójkowe oraz niezwykły dar poruszania się z piłką na minimalnej przestrzeni. Swego czasu należał do liderów skuteczności pod koszem. Potrafił wkręcić do kosza wszystko, coś jak dzisiejszy Kyrie Irving, choć nie tak efektownie. Pamiętacie jeszcze jak latał kółeczka po trzech zasłonach? Wyswobodzenie TP spod kurateli obrońcy stanowiło bazę pod sukcesy Spurs w latach 2010-2015.

Pozostali kandydaci: Avery Johnson (1990-2001) Rod Strickland (1989-1992)

Shooting Guard: Manu Ginobili (2002-nadal)

Manu może Wam się kojarzyć z ławką rezerwowych, bo z drobnymi wyjątkami wychodzi z ławki od początku kariery. W 2004 i 2005 miał cały świat u swych stóp: mistrz olimpijski z kadrą Argentyny, gracz All-Star, mistrz NBA. Kto oglądał go w tamtym okresie nie może mieć złudzeń – to był swingman na miarę top 10 białasów wszech czasów. Zero słabych punktów, wola walki niczym u Jordana, przegląd parkietu mistrz, spryt boiskowy na najwyższym poziomie a do tego dynamika i szybkość, o której już dawno zapomnieliśmy. Sam fakt, że w wieku 40 lat z powodzeniem występuje w NBA świadczy o jego wielkiej mądrości koszykarskiej. Gość na miarę Larry’ego Birda z pozycji SG. Może przesadzam, nie wiem – w każdym razie: jednostka wybitna. Prawdziwy kreator gry w zespole Spurs. Ilu ludzi podało by coś takiego w serii finałowej?!

Pozostali kandydaci: Alvin Robertson (1984-1989) James Silas (1972-1981) Danny Green (2010-nadal)

Small Forward: Kawhi Leonard (2011-nadal)

Nie będę pisał jego charakterystyki, bo cały świat przed nim. Dość powiedzieć, że łączy w sobie cechy najlepszego obrońcy ligi, jest w czubie skuteczności rzutów zza łuku, z powodzeniem bierze na siebie ciężar zdobyczy punktowych i niesie zespół przez sezon, a gdy wchodzi na parkiet złości się sam LeBron James. Kawhi ma 26 lat. Miejmy nadzieję, że jeszcze niejeden pierścień dane mu będzie założyć na wielki paluch.

Pozostali kandydaci: na szczególne wyróżnienie zasługuje George Gervin (1973-1985) którego według niektórych powinienem umieścić przed młodym jeszcze Kawhi. Gervin był ulubieńcem kibiców, maszyną do zdobywania punktów, czterokrotnym królem strzelców NBA. Tylko Michael Jordan i Wilt Chamberlain biją “Icemana” pod tym względem. Średnia kariery wynosi 26.2 punktów, w 407 meczach z rzędu zaliczał dwucyfrową zdobycz i naprawdę dałbym go ponad Leonarda gdyby nie fakt, że za popisami strzeleckimi nie poszły sukcesy klubu. Spurs pod jego wodzą trzykrotnie docierali do finałów konferencji, ale nic więcej. Na jego tle Kawhi to człowiek orkiestra, dużo bardziej wszechstronny i bardziej kompletny.

Dodatkowo: Sean Elliot (1989-1993, 1994-2001) Bruce Bowen (2001-2009) Michael Finley (2005-2010)

Power Forward: Tim Duncan (1997-2016)

Każdy sezon w playoffs. Pięć tytułów. Piętnaście razy w All-NBA Teams. Piętnaście razy w All-Defensive Teams. Najlepszy obrońca, jakiego widziałem na parkietach w okolicach 40. roku życia. Rywali miażdżył gabarytem, techniką, zasięgiem ramion, mądrością ustawienia, doświadczeniem w gorących momentach, inteligencją koszykarską i opanowaniem emocji. Jego rzut o tablicę i zasłony, którymi potrafił stworzyć korytarz dla penetrującego Parkera zapamiętam do końca życia. Trzy razy mianowany MVP, to na jego plecach zbudowano markę Spurs. Wybitny gracz. Być może najlepszy power-forward w dziejach dyscypliny. Potrafił czynić prawdziwe cuda!

Pozostali kandydaci: Robert Horry (2003-2008) Dennis Rodman (1993-1995) Boris Diaw (2011-2016) Larry Kenon (1975-1980)

Center: David Robinson (1989-2003)

Najszybszy, najbardziej wyżyłowany center, jakiego w życiu widziałem. Jak dziś pamiętam jego pojedynek o koronę strzelców sezonu 1993-1994 z Shaquille O’Nealem. Szli łeb w łeb, różnica wynosiła dosłownie kilka oczek. W ostatniej kolejce sezonu koledzy zagrali na Davida… Miałem do szkoły na ósmą więc nie zdążyłem sprawdzić telegazety. Gdy na korytarzu kolega z ósmej klasy powiedział, że Admirał zrobił 71 punktów myślałem, że robi mnie w balona.

Robinson jest również jednym z czterech graczy w historii, którzy mają na koncie prestiżowe quadruple-double. Piętnastego lutego 1994 roku przeciwko Detroit uzyskał 34 punkty 10 zbiórek 10 asyst i 10 bloków. Byłem trochę za młody by ogarnąć pełnię jego zasług, w każdym razie był kimś na miarę dzisiejszych point-forwardów: kozłował, wychodził do piłki, pomagał przenieść ją bliżej obręczy, rzucał z półdystansu, kozacko biegał od kosza do kosza no i miał cholerną ambicję do gry obronnej. Sukcesy? Dwukrotny mistrz ligi do pary z Duncanem, czyli Twin Towers. Obrońca roku w 1992, król strzelców w 1994 oraz MVP ligi w 1995.

Pozostali kandydaci: Artis Gilmore (1982-1987) LaMarcus Aldridge (2015-nadal)

A jak dziś wygląda zespół teksański? Na liczniku (11-6) co daje trzecie miejsce w tabeli WEST. Kolejny awans do ósemki jest pewny jak amen w pacierzu, a przecież SAS nadal występują bez Kawhi Leonarda oraz Tony’ego Parkera. Zwolennicy koszykówki spod znaku Spurs marzą oczywiście o wielkim rewanżu tj. zdetronizowaniu obrońców tytułu. Czy tak się stanie? Musimy poczekać do maja. Tymczasem skład zespołu prezentuje się następująco:

Guards: Tony Parker, Patty Mills, Danny Green, Dejounte Murray, Manu Ginobili, Bryn Forbes, Brandon Paul, Darrun Hilliard, Derrick White

Forwards: Kawhi Leonard, Kyle Anderson, Rudy Gay, Davis Bertans

Bigs: LaMarcus Aldridge, Pau Gasol, Joffrey Lauvergne, Matt Costello

No i jak? Jeśli nostalgia Wam się włączyła i zatęskniliście za minionymi czasami… oryginalny jersey Tima Duncana oraz inne ciuchy i gadżety San Antonio Spurs marki Mitchell & Ness, złapiecie m.in. w sklepach Matshop czy Bludshop.