[uwaga: nowy autor na stronie, dajcie znać w komentarzu jak mu poszło, B]

Mamy czerwiec 2023. Mistrz jest znany. Loteria draftu także została rozstrzygnięta. Jako pierwsi wybierać będą San Antonio Spurs, których szeregi zasili francuski Kareem, czyli Victor Wembanyama. Reszta jest niewiadomą.

Od roku spieram się z kumplem, co powinni zrobić Portland Trail Blazers. Mieliśmy zakład, kolega twierdził, że Blazers będą w pierwszej ósemce konferencji, ja twierdziłem, że ta drużyna zmierza donikąd. Mistrzostwa nie zdobędą, nie jest to też rasowy tankowiec, tak naprawdę nikt nie wie, dokąd zmierzają w Oregonie. Obawiam się, że nie wie tego nawet Joe Cronin, były zawodowy bejsbolista, generalny menedżer Blazers, w strukturach klubu obecny od SIEDEMNASTU lat. W połowie sezonu zażartowałem, że jednak widzę Blazers w pierwszej ósemce… ale draftu… i nie pomyliłem się. Szczęśliwie dla nich wylosowali trzeci pick, co (mam szczerą nadzieję) pchnie ich w kierunku przebudowy.

Chciałbym być właściwie rozumiany: bardzo lubię Blazers. Bardzo dobrze im życzę. Pamiętacie 2000 rok? Gdybym miał siebie opisać w chwili gdy młody Kobe posłał podanie lobem do Shaqa w siódmym meczu finałów konferencji, to (pomijając przekleństwa) siedziałem w kompletnej ciszy. Brandon Roy jest według mnie jednym z najlepszych “zapomnianych” koszykarzy w dziejach i jego “what if” nie jest wcale mniej ciekawe od tych, które można tworzyć z udziałem Penny’ego Hardawaya czy Granta Hilla w roli.

• wuja Cliff Robinson
• Kenny Anderson
• Isaiah Rider
• Damon Stoudamire

• Steve Smith
• Rasheed Wallace
• Zach Randolph
• Rod Strickland
• Brian Grant
• Arvydas Sabonis (pierwowzór Nikoli Jokica)

Każdy z nich był w jakimś stopniu dla mnie ważny. Jednak przychodzi w życiu moment, kiedy należy powiedzieć dość i nie zmieni to wcale obrazu zawodnika w oczach publiki. Na pewnym etapie kariery kluby zmieniali najwybitniejsi: Jordan, Malone, Olajuwon, Wade, Pippen, Wilkins, Nash, Parker czy John Starks. Zmieniali, a mimo to kojarzymy ich wyłącznie z jednym zespołem, prawda? Nikt nie powie: “moim ulubionym graczem był Michael Jordan w barwach Washington Wizards”

Tak samo powinno być z Lillardem. Kariera Damiana ma punkty zbieżne z karierą choćby Russella Westbrooka. Poza pozycją, numerem na koszulce, dominującym talentem, osiągnięciami statystycznymi i brakiem większych drużynowych sukcesów łączyła ich przez lata lojalność wobec drużyny, która wybrała ich w drafcie. Obaj zostali “opuszczeni” przez skrzydłowego (Durant, Aldridge) który szukał sukcesów w innym miejscu.

Thunder umieli jednak zrobić to, czego Blazers nie potrafią: zacząć od nowa. Transfer Westbrooka do Rockets rozpoczął jego tułaczkę po NBA, natomiast pomysł na grę w Houston w jego pierwszym tam sezonie był pod wieloma względami rewolucyjny. Wizerunkowo również wyszło wspaniale: nikt nikogo nie oskarżał o brak lojalności, OKC mogli ruszyć dalej bez starzejącego się rozgrywającego o ogromnym kontrakcie. Rok temu Blazers mieli możliwość dokonać czegoś podobnego. Dziś to już można powiedzieć, ostatni gwizdek.

Oświadczenie winno brzmieć “w związku z brakiem możliwości walki o najwyższe cele, zdecydowaliśmy się wysłać Dame’a do drużyny, która mu to umożliwi. Dziękujemy za ogrom wspomnień, które po sobie zostawia i zapewniamy, że jego numer nigdy nie zostanie przekazany innemu graczowi, natomiast zawiśnie zastrzeżony pod kopułą hali niezwłocznie po zakończeniu przez niego kariery. Kochamy Cię, Damian! Powodzenia i pamiętaj o nas podczas parady mistrzowskiej”. Dame wysłany przykładowo do Miami, z podpisanym przedłużeniem kontraktu na niebotyczne pieniądze z pewnością nie powiedziałby złego słowa o byłych pracodawcach, a jego połączenie z graczami Heat faktycznie mogło dać mistrzostwo.

Blazers zostaliby z drużyną celującą w kolejny top pick draftu, ogromem miejsca w kasie i grupą zawodników, którym organizacja nie byłaby nic winna i nimi mogliby całkowicie swobodnie rozporządzać. Z nieznanych mi powodów Blazers nie pozyskują atrakcyjnych wolnych agentów. W tym miejscu zaryzykuję twierdzenie, że ich najciekawszym nabytkiem wzbogacającym drużynę tą drogą był Kenny Anderson w 1996 roku! To dość dawno, przyznacie a jednocześnie Kenny Anderson to nie Shaquille O’Neal czy LeBron James.

Thunder wybierając Duranta, Westbrooka i Hardena już raz pokazali, że sprawna budowa czołowego klubu w oparciu o draft jest możliwa. Jeszcze dobitniej zademonstrowali to Golden State Warriors czy tegoroczni Denver Nuggets.

Tymczasem zatrzymanie Lillarda (oraz Jerami Granta) przyniesie odwrotny skutek: zapchane salary i zespół dwóch prędkości: Dame, Nurkic i Grant oraz niesprawdzona, dorastająca reszta. Powiedzmy sobie szczerze: skład Blazers nie jest „o jednego zawodnika” o poziom walki o mistrzostwo. Żadne z mniej lub bardziej realnych potencjalnych wzmocnień nie gwarantuje Blazers nic więcej niż walkę o szybki wylot w pierwszej rundzie. Żaden KAT, Ayton, Porzingis, Ingram, czy nawet (albo w szczególności) Zion Williamson nie są graczami, którzy odmienią los tej drużyny.

Największą posiadaną przez Blazers wartością, poza oczywiście Lillardem, są panowie Simons i Sharpe. Za każdego z nich można otrzymać “coś ciekawego”.. Sharpe bardzo ciekawie zaprezentował się w końcówce sezonu, kiedy wycofano z gry Dame’a. Otrzymał więcej minut i większą rolę (23.8 punktów 42.4% zza łuku 6.0 zbiorek w ostatnich dziesięciu meczach). Być może jakaś drużyna byłaby zainteresowana pozyskaniem w formie sign and trade Granta. Jerami mógłby być ciekawym uzupełnieniem wielu drużyn, jednak nie wydaje się, żeby mógł pełnić rolę drugiej opcji w drużynie walczącej o coś więcej niż udział w playoffs. Inni gracze Blazers mają wartość małą i właściwie nie warto o nich mówić.

Po transferze Bradleya Beala do PHX  to właśnie Dame jest najciekawszym nazwiskiem na rynku transferowym. Zwłaszcza dla drużyn już określonych, pragnących wzmocnić się i wygrywać tu i teraz. Mówi się o zainteresowaniu Lillardem ze strony Miami Heat oraz Brooklyn Nets. Ci pierwsi są tegorocznymi finalistami i jeśli ceną są Kyle Lowry, Duncan Robinson, filler oraz wybory draftu to jest to pierwszorzędny pomysł.

Nie do końca rozumiem, na co względnie młodym Nets 33-letni Dame, choć z punktu widzenia Blazers byłby to lepszy partner ze względu na posiadane wybory w drafcie, które mogą zostać dołączone do tej transakcji. Nade wszystko, jeśli Blazers chcą zachować swoją gwiazdę powinni pamiętać, że jest ona po gorszej stronie trzydziestki, a w życie wejdzie jeszcze jej 50-milionowy kontrakt. Przedłużenie kontraktu z Grantem dodatkowo ograniczy możliwości transferowe drużyny. Rozsądek nakazuje zdecydowane działanie. Brak wyraźnych decyzji i kierunku spowoduje dalszą lawinę niezrozumiałych ruchów, jakimi są/ były:

• zatrudnienie do drużyny mającej walczyć o najwyższe cele debiutującego trenera
• wyprzedaż wartościowych weteranów bez sprowadzenia na ich miejsce innych
• zachowanie wyboru w drafcie i trzymanie debiutanta na ławce
• utrzymywanie zawodników, których prime nadejdzie podczas emerytury Lillarda

Konkludując, jestem absolutnie przekonany, że i dla Lillarda i dla Blazers najlepszym będzie rozstanie. Damian i tak pozostanie legendą w Portland, a jego odejście rozpocznie w Portland nową erę.

[MASH]