WTMW.

Mavericks 95 Thunder 117 [0-1]

Zwycięstwo osiemnastoma punktami nie oddaje różnic między zespołami, bo te są minimalne. Luka Doncic zawiódł strzelecko (19 punktów 6/19 z gry) być może Luguentz Dort daje mu się we znaki mocniej niż sądziłem, może chodzi o uraz kolana. Jeśli spojrzeć na Lukę, on jest zdolny do wzmożonego wysiłku, wie doskonale jak się ustawić by zmaksymalizować swoje szanse na zbiórkę, jak odebrać rywalowi kąt ataku, ale chodzi o co innego. O ile Clippers są spowolniałym zespołem obżartych weteranów, Thunder to wybitnie ruchliwa i energetyczna grupa. Moim zdaniem tu właśnie o tę energię chodzi. Dallas bronią przyzwoicie przez 18-20 sekund, wydaje im się, że zepsuli zagrywkę, wkrada się rozluźnienie, chęć złapania oddechu… wtedy pojawia znikąd ścinający Holmgren czy Jalen Williams i wrzuca łatwą piłkę. Innymi słowy, OKC dysponują zdrowiem, którego mogą nie ustać podopieczni Jasona Kidda. Zerknijcie na wywiady pomeczowe, oni nie gadają, nie porozumiewają się słowami, oni szczekają jak psy! Who let the dogs out?!

Skąd jeszcze bierze się moc OKC? Shai G. Alexander to postać doskonale znana, jako lider nie wymiękł podczas meczów strefy medalowej FIBA World Cup, od czterech sezonów zalicza najwięcej wjazdów podkoszowych w NBA i w pojedynczym kryciu jest facetem nie do obrony: powtarzalny, efektywny, niepowstrzymany. W tej rundzie zasadniczej rozegrał 75 meczów, z czego tylko sześć razy (!!!) zszedł poniżej 20 punktów, najczęściej z powodu problemów z faulami albo z powodu blowoutu. Dziś znów wjeżdżał na zawołanie, odskakiwał, punktował albo wymuszał faule. Za sprawą ruchliwości całego zespołu momentami trudno go było podwoić, zdarzało się, że grał 1v1 z Luką, czyli mieli rywala tam, gdzie chcieli.

Rzecz jasna facetów “nie do obrony” w indywidualnym kryciu jest w NBA wielu, ale nie każdy dysponuje wsparciem w postaci bardzo niedocenianego na tym etapie Jalena Williamsa, ksywa operacyjna “J-Dub”. To wielki luksus posiadać w składzie takiego Pippena, dziś 18 punktów 5 zbiórek 5 asyst, z czego 10 oczek w czwartej kwarcie, po których Jason Kidd się poddał. W całym sezonie średnio 19/4/5. Weźmie na siebie izolację, broken play, bierze na siebie gdy Shaia chwilowo odetnie energetycznie albo rywale wiszą na nim nadmiernie.

Wspomniałem też Cheta, którego pojawienie się w składzie sprawiło, że OKC są tym, czym są obecnie. Najdłuższy na placu, chudy ale zadziorny, z chartakterem, a przede wszystkim boiskową inteligencją, kozłem i rzutem. Mnie się podoba jego ruchliwość bez piłki, którą sztab szkoleniowy wykorzystuje na maksa. Thunder grają jego picka, patrzą jak roluje, a następnie przemieszcza sie w nieszablonowy sposób i już jest na łuku, albo pionowo nurkuje w dół po lob, którego nie sięgnie druga linia obrony Dallas. Dziś 19 punktów 7 zbiórek 3 bloki, 2/5 zza łuku, momentami vibe ma podobny do Victora Wembanyamy, dosłownie, przebłysk jakiejś kosmicznej mocy, której atletyczni rzemieślnicy pokroju Daniela Gafforda nie potrafią zrozumieć, a tym bardziej zatrzymać. Wydawało mi się, że to nie jego czas, że jeszcze nie dorósł fizycznie (95 kg) ale może tak musi właśnie być.

Dort’s aggression throws off Luka here, forcing a turnover.

Dort’s going to limit Luka’s space and that includes making it hard for him to simply catch the ball wherever he is on the court.

OKC’s fast pace vs. DAL’s tempo control will be an interesting chess match pic.twitter.com/Pvv34ALhT1

— Amit Mann (@Amit_Mann) May 8, 2024

Trzymam kciuki by nie skończyło się jak z OKC w NBA Finals 2012 roku. Wówczas młodziutcy KD, Westbrook, Harden i Ibaka również myśleli, że mają jeszcze czas, że przed nimi cała wieczność, że jeszcze nie jeden pierścień założą na palce. Dziś wiedzą, że okazje w życiu przydarzają się rzadko, trzeba je łapać i wyciskać na maksa, póki czas, póki jeszcze można biegać, póki wieko się nad naszymi głowami nie zamknęło, no nie? #BGpreacher

Kluczowy moment zawodów to połowa trzeciej kwarty, goście zniwelowali właśnie deficyt, wyrównali wynik i na krótki moment rozluźnili. Poleciały trójki, prędkie przejścia z obrony do ataku i po paru minutach Thunder byli z przodu piętnastoma. Bardzo dynamiczną zmianę dał w tym okresie kolejny dynami z ławki Isaiah Joe, może Wam wkleję jak chłopak wygląda, jak porusza i co potrafi, bo wiele o nim nie słyszeliście zapewne. Gra zwyczajowo półtora kwarty, trafia 42% zza łuku w tym sezonie, 49. wybór draftu przed czterema laty, młody, głodny, spragniony. Zarabia niecałe dwa miliony dolarów za sezon, czyli tyle, ile największe gwiazdy za występ w meczu…

Jest jeszcze jeden shooter, imieniem Adrew Wiggins, którego zdobycze to bonus, jeden z kluczowych rezerwowych: 16 punktów 5/7 z gry. Kolejna nie taka znów szara eminencja Thunder w tym meczu.

Defensywnie chłopaki lubią stać gęsto w środku a jednocześnie słać dwóch przeciwko gwiazdom rywali. Systemowo zostawiają otwarte rogi parkietu oraz 45 stopni, ale Mavs nie byli ich w stanie za to ukarać. Z wymienionych obszarów parkietu wpadło po stronie gości zaledwie 5/19 rzutów za trzy. Na tablicach 52-39. W punktach z ponowienia 25:5. W polu trzech sekund 40:32. Tak się nie da wygrać z wybieganym rywalem. Efektywność strzelecka Słoweńca i całej bandy musi być wyższa, wówczas będą w stanie spowolnić grę, wepchnąć OKC w wymianę ataków pozycyjnych i mogą grać swoje.

Pytanie brzmi czy ograniczonego fizycznie Lukę (podobnie jak Jamala Murraya w ekipie Denver) stać na wyższą skuteczność. Rywale widzą brak zdrowia, osłabienie, dlatego atakują ze zdwojoną siłą. Co za tym idzie, predykcja mówiąca o awansie Mavs może być przestrzelona. Wygląda na to, że finał konferencji w kształcie Minnesota vs Oklahoma City jest całkiem prawdopodobny!

Cavaliers 95 Celtics 120 [0-1]

Jarrett Allen (żebro) wciąż nieobecny, a to postać z perspektywy Cavs ważniejsza niż dla Celtów Kristaps Porzingis (łydka). Obu podkoszowych nie oglądaliśmy na parkiecie, a wynik widać gołym okiem. O ile w poprzedniej parze różnica zwycięstwa nie oddaje różnicy między zespołami, w tym wypadku wynik jest zgodny, właściwy możliwościom.

O ile w pierwszej rundzie Cleveland mierzyło się z zespołem trafiającym NAJMNIEJ trójek w lidze (Orlando) przez co mogli siedzieć w pomalowanym jak norki, Boston to przeciwna strona trójkowego spektrum, w minionym sezonie trafili NAJWIĘCEJ, średnio szesnaście w meczu. Z początku nerwy zrobiły swoje, w pierwszej kwarcie skuteczność wyglądała mizernie, goście tracili dystans, ale byli w grze. W drugiej połowie tamy puściły (12/24 zza łuku) nie ma o czym pisać.

Bohaterem po raz kolejny “nasz człowiek” Derrick White (25 punktów 7/12 za trzy 5 asyst) w tych playoffs gość zalicza 28/56 z dystansu. Przypomina się zeszłoroczny Caleb Martin, który złapał taki cug w finale konferencji, że Miami zameldował w Finałach. White to jednak większy talent i mam nadzieję, że nie ostygnie, bo otoczenie ma wybitnie sprzyjające.

Jayson Tatum słabiutko, mało efektywne izolacje, to samo zresztą Brown, który jednakowoż trafiał na zawołanie: 32 punkty 12/18 z gry. W sumie przeciętną zachowali. Wracając do pierwszego akapitu, jeśli ktoś chce postawić na zwycięstwo Cleveland w tej serii, to buki proponują pięćdziesięcio-krotność stawki, są chętni? Donovan Mitchell 33/6/5 na bardzo dobrym procencie, również nie miało znaczenia.

Other news

-> Rudy Gobert po raz czwarty w karierze wybrany został Defensive Player of The Year, ale to już ostatnie tego rodzaju wyróżnienie w dorobku Francuza. To znaczy tego konkretnego Francuza, bo od przyszłego roku rządzić w lidze będzie Wembanyama, zakład?

-> Knicks tracą Mitchella Robinsona na 6-8 tygodni, czyli w tym sezonie już nie zagra. To już trzech nieobecnych graczy drugiej linii, poza składem od dawna znajduje się Julius Randle, a niedawno urazu doznał Bojan Bogdanovic. Sami widzicie, Josh Hart znów będzie musiał dygać 48 minut, ale czy go to przejmuje. Mówi, że bardziej go męczą kłótnie z żoną niż gra w koszykówkę. Prawda! Hart ma energię podobną do Jimmy’ego Butlera, jest żywotnym, entuzjastycznym koniem nie do zajechania. 193 cm wzrostu, średnia zbiórek w playoffs: 12.7 w siedmiu meczach!

-> Jamal Murray otrzymał z komisariatu NBA pismo. Do zapłaty ma 100 tysięcy dolarów grzywny za próbę zamordowania arbitra ręcznikiem oraz opatrunkiem / plastrem grzejącym. Ma szczęście, tego dnia rzucał tak kiepsko, że nie trafił w sędziego, sprzęt poleciał na parkiet. Gdyby to była runda zasadnicza zapewne zawiesiliby go na jeden mecz, ale w tym układzie playoffs, zwłaszcza że obrońcy tytułu mają nóż na gardle (0-2) grzywna będzie musiała wystarczyć. Sto tysięcy baksów spora kwota, nawet jak dla multimilionera. Straty wizerunkowe również zauważalne nie uważacie? Tak sobie myślę, że ludzie komisarza przeoczyli chyba gest liczenia pieniędzy w kierunku arbitra. Za sam gest tego rodzaju Gobert parę tygodni temu również dostał 100 tysięcy dolarów kary, hmm.

-> Patronami dzisiejszego odcinka GWBA są: Żubry Białystok | Tomasz Szmydt | Graziulis – pozdrawiam, dziękuję w imieniu swoim i grupy czytelniczej. Dobrego dnia ludziki, Bartek Gajewski