WTMW.

Członkowie zespołu Phoenix Suns tańczą przy linii bocznej. Ja przepraszam, ale mam zgoła odmienne podejście do dyscypliny zwanej koszykówką. Z mojej perspektywy to jest żenada. Taniec ma rozumiem służyć rozluźnieniu i lepszej grze? Weźmiecie mnie za hejtera, ale od czego jest rozgrzewka, praca mentalna, umiejętność wizualizowania, koncentracji? Wyobrażacie sobie Kobe Bryanta patrzącego na to? Koszykówka to nie cyrk, a koszykarze to nie małpy z kongo bongo do jasnej cholery.

Co oczywiście nie zmienia faktu, że widoczny powyżej Mikal Bridges rozgrywa sezon życia. Jest królem atakowania closeouts, znacznie bardziej aktywny się zrobił zza łuku i pali po pięć trójek w meczu. Dwucyfrowa zdobycz punktowa w 16 z 18 występów. Wypełnia to, o czym pisałem przed sezonem. Albo większa autonomia i dojrzałość w roli kreowania własnej ofensywy po stronie skrzydłowych, albo Suns odpadają po raz kolejny, gdy im rywal w 1-2 rundzie dojedzie obwodowych.

Dziś zespół z Arizony podejmuje Utah, ciekawe zestawienie stylów, a odkąd kontuzji doznał Mike Conley sporo chaosu wkradło się w poczynania Jazz i mogą gospodarzy nie udźwignąć. Ci mają odpowiednio wiele mobilności w drugiej linii i siły ogniowej by się nie dać zaskoczyć. Co z meczami dzisiejszej kolejki? Sporo tego było po święcie Dziękczynienia grali niemal wszyscy:

Wolves 108 Hornets 110

Minnesota poraża i frustruje. Wygrać potrafią trzy kwarty i mecz wtopić. Charlotte bez rozgrywających (LaMelo, DSJ, Hayward – ten ostatni wypada na dłużej z kontuzją barku) w oparciu o grę indywidualną Roziera, Oubre, PJ Washingtona uzupełnieni paroma atletami jak np. ten z niebieskimi włosami dunker Kaj Jones bodaj się nazywa. Rudy Gobert (17 punktów 17 zbiórek) nie nadążał w obronie! Sfrustrowany jest ewidentnie, bo pierwsza linia obrony kompletnie nie słucha jego komend i wydaje się niekompatybilna.

Blazers 132 Knicks 129 [OT]

To nie tak, że zabrakło pomysłów jak ograć strefę Portland. Nowojorczycy zwyczajnie nie bronią! Nie wiem gdzie się podziała magia Toma Thibodeau, ale w tym sezonie fundamenty defensywne z których słynął, są całkowicie niewidoczne. Fakt, że zawsze dysponował względnie sprawnymi podkoszowymi jak Taj Gibson czy Nerlens Noel. Dziś wystawia dwie bambaryły Robinsona i Simmsa do tercetu z Hartensteinem, który do gry wnosi tyle, co na atakowanej połowie. A i to znacznie lepiej wyglądało za jego kadencji w Clippers.

Otworzyli się ofensywnie owszem (no może za wyjątkiem RJ Barretta, który wyraźnie gryzie się stylem z Brunsonem) jednak kiedy trzeba zrobić stop – nie potrafią. Portland wbili im kolejne kosze w kluczowych momentach i zamiast zwycięstwa, jest obity ryj.

Kings 104 Celtics 122

Pojedynek dwóch najbardziej efektywnych w tym sezonie ataków. Boston dał chłopakom lekcje basketu. Kings bardzo chcieliby wejść na poziom tegorocznych finalistów NBA, ale póki co dostali w papę. Prowadzili 84:78 na parę minut przed końcem trzeciej kwarty, ale potem nadeszła szarża miejscowych (39:8) i można było zawody kończyć.

Nets 117 Pacers 128

Ben Simmons wraca do siebie, ale nawet w wysokiej formie nie zatrzyma fali Indiany. Młody książę Tyrese Haliburton 21 punktów 15 asyst 6 zbiórek. Czwórka graczy Pacers z dwudziestoma punktami na koncie. Fale ofensywy wlewające się do łodzi, niestrudzenie, nieprzejednanie, raz za razem. Nie zdążysz wybierać wody, zwłaszcza gdy zamiast zasuwać, zaczynasz faulować.

No widzicie, po ostatnim meczu pisałem o finezyjnym stylu Pacers i zerowym koncie rzutów wolnych piątki starterów. Widać, że poszedł na to akcent ze strony trenera Ricka Carlisle’a, bo dziś dysproporcja wolnych na korzyść gospodarzy była ogromna: 38 do 10! Jedna sprawa to nastawienie, wiara w siebie, sportowa złość, niezłomność, zaangażowanie. Druga: zwróćcie uwagę jak potężną bronią jest gwizdek arbitra.

Wizards 107 Heat 110

Mimo braków kadrowych lecieli równo. Beal i Kuzma odpierali ataki rozeźlonego Bama Adebayo (38 punktów 12 zbiórek0 a panowie obwodowi Lowry i Herro dostarczyli aż osiemnaście asyst. Dla 25-letniego Adebayo to zdecydowanie najlepszy mecz sezonu jeśli chodzi o offense. Szedł na obręcz po firmowych akcjach dribble-handoff, wychodził też na swoje klepki trzy metry od kosza skąd rzucać się odważa regularnie. Najbardziej znamienną była akcja, w której przekozłował całe boisko wbijając się ostatecznie w Kristapsa Porzingisa. Łotysz, co tu wiele mówić, wyglądał jak zwykle jako rim-protector i obrońca pick and rolla. Spóźniony schodził z drogi. Odpuszczał przepychanki. Co akcję zawieszony między próbą zatrzymania piłki a doskoczeniu do bloku za plecami. W efekcie ani tego, ani tego nie bronił.

Bam nie tylko przewyższał go siłowo, ale przede wszystkim zdecydowaniem i energią. Wchodził w przestrzenie podkoszowe i złapawszy rzadko spotykany u niego luz, już po pierwszej kwarcie miał na koncie… 18 punktów. Inna rzecz to łatwość, z jaką gracze Miami przedostawali się kozłem w sam środek obrony. Co poza tym? Czapki z głów dla trenera Erika Spoelstry. To wszystko łatwo wygląda, ale zwróćcie uwagę na organizację gry Miami. Tam są manewry dywersyjne, kontry na każde zachowanie obrony. Dodaj talent jednostkowy oraz doświadczenie Lowry’ego i są w grze co noc, jak mówię, pomimo braków kadrowych.

Hawks 122 Rockets 128

Trae i Dejounte nastrzelali 44 i 39 punktów, ale zespól ATL wyglądał tragicznie. Izolacje z wyboru zmieniły się w izolacje z przymusu. Clint Capela niedysponowany (ból zęba!) jego zastępca Onyeka Okongwu wyglądał jak zbity pies. John Collins kompletnie stracił wiarę w siebie, ten zdolny rookie AJ Griffin prawie nie dostawał podań, DeAndre Hunter po kolejno spudłowanych trójkach migał się od piłki. W efekcie gospodarze wygrali zbiórkę… uwaga: 59 do 28 (!) i choć popełnili ogrom strat i rzucali gorzej zza łuku – wezmą to zwycięstwo.  Jalen Green 30 punktów / agresor Kenyon Martin Junior 21 punktów 15 zbiórek / rookie Jabari Smith 21 punktów przy 5/9 zza łuku / KPJ 12 punktów 10 asyst.

Pelicans 111 Grizzlies 132 [OT]

Ja Morant tradycyjnie rozbił gości kozłem, a ponieważ kolegom zaczęło siedzieć zza łuku, mecz był de facto rozstrzygnięty już w pierwszej kwarcie. Jak inaczej nazwiesz wynik 44:25 dla gospodarzy. Grizzlies zaliczyli w tym okresie osiem trójek, przy czym trafiali wszyscy za wyjątkiem wielkiego Stevena Adamsa, który także nie próżnował rządząc na tablicach i dobijając kolejne rzuty. Obrona gości po paru minutach była w takim chaosie, że mentalnie się poddali. CJ McCollum zainfekowany / nieobecny, Brandon Ingram widząc co się dzieje, zszedł z boiska skarżąc się na uraz dużego palucha u nogi, a Zion Williamson zestawiony z Adamsem i Jacksonem nie miał przewagi fizycznej. Największa pozytywna niespodzianka to dyspozycja Dillona Brooksa: 25 punktów 4/9 zza łuku.

Cavaliers 102 Bucks 117

W pierwszej połowie przeważali panowie przyjezdni. Darius Garland i Donovan Mitchell zdobyli odpowiednio 17 i 21 punktów. Cavs wiele razy atakowali nie w pełni ustawioną obronę ponieważ gospodarze osiągali marne 4/14 zza łuku a kolega Jrue Holiday był zupełnie niewidoczny notując trzy faule i 0/5 z gry. Po przerwie jednak podniosła się intensywność niedawnych mistrzów. Jrue odcinał od piłki Mitchella, Bucks trafili pięć trójek z rzędu, Cavs nie mieli jak wybiegać łatwych punktów po zbiórce i się zacięli jak ten rewolwer zalany wódą co nie chciał wystrzelić. Trzecią kwartę goście zakończyli z dorobkiem 3/18 z gry. Czwarta na dodatek przyniosła uraz biodra Jarretta Allena, który nawet jeśli był w stanie grać, przy minus dwudziestu nie było sensu go z powrotem do gry wstawiać.

Druga połowa przyniosła rezultat 65:39 dla Milwaukee. Najskuteczniejszym graczem spotkania Giannis Antetokounmpo (38 punktów 9 zbiórek 6 asyst) który trzymał swoich w grze przez pierwszą część spotkania. Imponującą pracę wykonali także niezmordowani stoperzy Holiday i Jevon Carter, autor 18 punktów przy 5/6 zza łuku. Niezwykle przydatna postać w tym sezonie za bezcen ściągnięta z Phoenix, gdzie nie mieli dla niego miejsca.

Bulls 119 Thunder 123 [OT]

Młodzież z OKC wygrywa mecz, w którym zanotowali 7/29 zza łuku. Pisać dalej? W obliczu napięcia Bulls każdorazowo przechodzą w trym izolacji, w którym DeRozan i LaVine naprzemiennie starają się umieścić piłkę w koszu. Zwyczajowo albo jeden albo drugi nie ma dnia (zazwyczaj jest to Zach) więc ich kolektywna skuteczność wygląda przeciętnie. Dziś dostarczyli 50 punktów na 21/50 z gry, to daje 42% z gry czyli pięć punktów procentowych PONIŻEJ ligowej przeciętnej.

Pamiętajmy, że coach Billy Donovan ma za sobą także długi epizod kariery jako trener OKC. Dlaczego mu podziękowali? Za brak kreatywności ataku. Ten facet potrafi maksymalizować talent / statystyki największych swych gwiazd, ale długofalowo jego zespoły są przewidywalne i pewnego poziomu nie przeskoczą.

Patrick Williams zasługuje na większą rolę ofensywną. Nikola Vucevic z miesiąca na miesiąc zdaje się zapominać rzeczy, dzięki którym dwukrotnie powoływano go do All-Star Game. Przestał stanowić zagrożenie jako roll-man, nawet wczoraj mając za plecami rywala o TRZYDZIEŚCI kilogramów lżejszego, nie bardzo miał możliwość się wykazać. W czwartej kwarcie i dogrywce ten utalentowany przecież, nienagannie wyszkolony center oddał trzy trójki. Graczem spotkania Shai Gilgeous-Alexander i jego ziomal Josh Giddey. Wspólny dorobek tych dwóch to: 40 punktów 21 zbiórek i 13 asyst. 

Lakers 105 Spurs 94

• wrócił pordzewiały LeBron: 21 punktów 8 zbiórek 5 asyst 9 strat
• 25 punktów i 15 zbiórek mimo podwojeń, zaliczył zdecydowanie najlepszy na placu AD
• Devin Vassell po stronie San Antonio – problemy ze skutecznością
• coach Darvin Ham zepsuł trzecią kwartę wystawiając skład z czterema obrońcami
• Westbrook niewiele wnoszący, zirytowany gdy go zdjęli z boiska w czwartej kwarcie
• wydarzeniem dnia powrót Lonnie Walkera na stare śmieci: 18 punktów 7/16 z gry

Jeremy Sochan miał w tym meczu sporo swobody – zazwyczaj tak bywa w przypadku zawodników nominalnie krytych przez LeBrona. Co widziałem?

• celny rzut z półdystansu przy półtora metra przestrzeni
• następnie niecelny, rwany, rzut do którego tak wolno się składał, że AD przyskoczył z łapą
• skuteczny wjazd na lewą rękę – kolejny raz odpuszczony przez Jamesa
• spudłowaną trójka mimo braku obrońców w promieniu trzech metrów
• presję w obronie na Jamesa, zakończoną biegiem do kontry i dobitką
• dwa fartowne, brzydkie wizualnie trafienia z rogu parkietu i kąta 45 stopni
• nieudaną próbę zagrania tyłem do kosza ze skrzydła
• nieco walki na ofensywnej zbiórce

Statystycznie był to zapewne najobfitszy mecz Jeremy’ego: 13 punktów 9 zbiórek 5 asyst 4 przechwyty 1 blok. 👏

Pistons 102 Suns 108

Co myślę na temat Phoenix już się wypowiedziałem we wstępie. Starterzy prowadzili (Ayton 28 punktów, dużo swobody, nieźle obsługiwany w ramach switching defense Detroit) za to zmiennicy oddawali. Wyglądamy powrotu Chrisa Paula i rozwiązania sytuacji z Jae Crowderem, szkoda gościa. Jednocześnie “kończy się” ekipa Detroit w tym sezonie. Cade może już nie zagrać, teraz urazu kostki doznał Bojan Bogdanovic. Bez tej dwójki atak pozycyjny nie ma za grosz struktury.

Jazz 118 Warriors 129

Steph Curry gra koszykówkę na miarę statuetki MVP. Splash Bros ustawili zawody już w pierwszej kwarcie. Nie stać ich na wydatkowanie wielkiej energii i nerwówkę co noc. Cieszy przełamanie ze strony Jordana Poole’a. Gościom za wyjątkiem dwójki wysokich za grosz nie siedziała trójka (3/28 zza łuku). Jednocześnie Dubs przed własną publicznością grać potrafią (9-1).

Sixers 107 Magic 99

Paolo Banchero (19 punktów 5/12 z gry) dochodzi do siebie po przerwie, aktualnie wygląda jak ogolony na jeża. Za to Tobias Harris (23/10/5) i panowie Milton & Melton (37/13/14) czują się świetnie w bieżących rolach. Co tylko pokazuje jaki zasób talent pomieścić może jeden klub NBA.

Dobrego dnia wszystkim. Dziękuję sobie za uczciwą pracę i dobry wynik grupy typera w nocy. B