Był 22 maja 1989, powoli zaczynało już świtać. Granatowy samochód z wolna przemierzał opustoszałe o tej porze ulice Detroit. Wewnątrz auta znajdowało się dwóch mężczyzn. Latarnie, ustawione równo po bokach drogi odmierzały kolejne kilometry przejechane w ciszy, bo ani kierowca, ani pasażer nie kwapili się do tego, by zacząć rozmowę.

Prowadzący Taurusa Mike Ornstein co chwila spoglądał na tylne siedzenie, na którym leżała sportowa torba. Obok niego siedział Isiah Thomas. Z kapturem na głowie i nogą opartą o boczny panel drzwi wyglądał jakby chciał zapaść się w wielki fordowski fotel. Nie mówił nic i ledwo się poruszał, ale Ornstein wiedział, że dosłownie się w nim gotuje. “Trzy na osiemnaście, ja pier%olę” – rzucił nie wiedzieć do kogo, bo głowę zwróconą miał gdzieś w prawo. “Co mówisz?”- zapytał Ornstein na moment oderwawszy wzrok od równej drogi. “Nic, skręć tutaj.”

#Game 1

Ledwie kilka godzin temu został rozegrany pierwszy mecz finałów konferencji. Chicago, które pojawiło się w tej fazie rozgrywek po raz pierwszy od ponad dekady, zdołało skraść przewagę parkietu miejscowym Pistons, wygrywając 94:88. Trzydzieści dwa punkty zdobył Michael Jordan i było to jak policzek w twarz dla słynnej obrony Tłoków. Isiah Thomas dobrze o tym wiedział, ale jeszcze bardziej uwierało go co innego. On sam miał w tym meczu skuteczność 3/18. Jordan absolutnie go przyćmił.

Dla Detroit była to dopiero pierwsza przegrana w tych playoffs, która na dodatek zakończyła ich serię 25 zwycięstw w kultowej arenie The Palace of Auburn Hills. Z kolei zawodnicy Chicago przerwali serię dziewięciu porażek z ekipą Chucka Daly’ego. Trener Doug Collins oddelegował w tym meczu Michaela Jordana do krycia Thomasa i przyniosło to oczekiwane rezultaty.

Thomas przyznawał to tylko przed sobą, ale lepiej leżeli mu rywale w stylu Nets czy nawet Knicks. Z Chicago grało mu się coraz ciężej, Jordan wciąż wzrastał w swej grze i coraz trudniej było od siebie odpędzić uporczywą myśl o tym, że przyszłość tej ligi należy do niego. Jego średnia 39.8 punktów w serii z Cleveland, kolejno 35.7 punktów versus Knicks to był jakiś kosmos. Wyglądało jakby w halach, które odwiedzał, zostawiał za sobą zniszczenie i pożogę. Znany wszem i wobec “rzut nad Ehlo” pochodzi właśnie z tamtych playoffs.

“The Shot” jakiego nie znacie

#Ten sport taki już jest

Gdy w końcu Czerwony Byk zapukał do wrót pałacu Auburn Hills, czuć było w kościach lekki niepokój, o to kogo tym razem pierwszego weźmie na rogi. Padło na Isiaha. Gdy tylko mecz dobiegł końca, miejscowi reporterzy ciasno stłoczyli się przed wejściem do szatni Pistons. Każdy chciał posłuchać wyjaśnień, jakich mógł udzielić Thomas, po feralnym spotkaniu. Zawodnik czuł, że to na niego czekają, ale wcale mu się nie spieszyło. Jeśli liczył na to, że znudzi ich czekanie aż wyjdzie spod dłuższego niż zwykle prysznica, to srogo się przeliczył.

Kiedy w końcu pojawił się przed przedstawicielami mediów, mikrofonów było więcej niż kiedykolwiek. Po kilku pierwszych pytaniach w sukurs przyszedł mu Mark Aguirre, który pojawił się wówczas w drzwiach z uśmiechem na ustach i pytaniem “No co tam ciekawego?”, puszczając oczko w stronę Isiaha. Thomas był opanowany i na każde pytanie odpowiadał rzeczowo i z namysłem, z emfazą wymawiając takie słowa jak “drużyna”, “sytuacje rzutowe”, “decyzje”. Po trzech kwadransach poczuł, że może już nieco rozluźnić krawat, choć obecny na miejscu reporter New York Timesa, Peter Vecsey, wciąż szarżował, próbując zmusić zawodnika do jakiejś kontrowersyjnej puenty. Nie wyszło. Na koniec zrezygnowany IT rzucił po prostu “Ten sport taki już jest” i z torbą na ramieniu skierował się ku wyjściu z obiektu.

#Mike Ornstein

Gdzieś w “pałacowych” kazamatach napatoczył się nań znajomy, Mike Ornstein. Od razu złapał za tobołek Thomasa mówiąc “Daj, ja to wezmę, pomogę ci!” Znając IT nie od dziś, Ornstein szybko zorientował się, że jego przyjacielowi ciąży nie tylko torba pełna koszykarskich utensyliów. To on zaproponował, że mogą się gdzieś razem pokręcić i tak rozpoczęła się ich poniewierka po nocnych ulicach Detroit. Po prostu jeździli, nawet ze sobą nie rozmawiając, a jedynym, do czego się zbliżali był kolejny świt w Motown.

#Rodman

Jest coś poetyckiego w tym, że zawodnik klubu nazywającego się Detroit Pistons, pochodzącego z motoryzacyjnej stolicy USA, dochodzi do siebie w aucie. Tym razem mam na myśli Isiah Thomasa, ale bardzo podobną sytuację, na chyba jeszcze większym życiowym zakręcie, może sobie odhaczyć Dennis Rodman. W 1993 roku, kiedy wciąż jeszcze był zawodnikiem Detroit, Rodman poczuł się zdradzony przez organizację, po serii posunięć, które obejmowały m.in. zwolnienie trenera Daly’ego.

Pewnego dnia po prostu napisałem notkę i poszedłem na parking. Miałem szafkę na broń, miałem broń w samochodzie. Miałem ją już nawet w ręce. Ale z jakiegoś powodu po prostu włączyłem tę piosenkę, zacząłem jej słuchać i rozmyślać. (…) Zasnąłem słuchając Pearl Jam. Gdy obudziłem się wokół było pełno osób. Totalnie zapomniałem, że mam pistolet w ręce. Wyciągnęli mnie z samochodu i to by było tyle. Nie chodziło o kosza, ale o to, że poczułem się zdradzony. [Rodman]

Jedną z osób, które tam wówczas były, był nieodżałowany Craig Sager. Powiedział on kiedyś:

Rodman miał broń. Zamierzał to zrobić. Powiedziałem mu, jak głupio by zrobił [Sager]

Gdy Craig zmarł, Rodman opublikował tweet z podziękowaniem za tamtą interwencję:

Craig Sager thanks for saving my life when I was in dire need of help in Detroit back in 1993. Condolences to your family. RIP my friend.

— Dennis Rodman (@dennisrodman) December 15, 2016

#Man possessed

Cofnijmy się jednak z powrotem o cztery lata, do potyczki Pistons z Chicago. Kolejne spotkanie w wykonaniu Thomasa w niczym nie przypominało już tego pierwszego. Przejażdżka pomogła pozbierać myśli? Dość powiedzieć, że w drugim spotkaniu zdobył 33 punkty (12/27 z gry) prowadząc Detroit do zwycięstwa. Mecz numer trzy w Chicago początkowo układał się po myśli Detroit, głównie za sprawą udanego startu Marka Aguirre (25 punktów). Na 28 sekund przed końcem na tablicy widniał jednak remis po 97. Niestety, zwalisty Bill Laimbeer popełnił faul w ataku na Michaelu Jordanie. Bulls zamienili to na punkty i w serii było 2-1. Demony wróciły. Dziś uważa się, że trzeci mecz był jednym z pierwszych wielkich spotkań Jordana w playoffs.

To się nie mogło powtórzyć, dlatego w kolejnym spotkaniu chłopcy Daly’ego niemiłosiernie podwajali MJ’a, zmuszając go do oddawania piłki. Jordan i tak miał 23 punkty, dzięki 12/17 w rzutach wolnych, ale z gry trafił jedynie 5/15. Na wyścigi kryli go Thomas, Dennis Rodman i Vinnie Johnson.

Keep bleeding

W okolicach piątego meczu media donosiły o napiętych relacjach między Jordanem i trenerem Dougiem Collinsem. Pistons wygrali to spotkanie, obejmując prowadzenie w serii. Na Game 6. seria wróciła do Chicago. W decydującym, jak się okazało, meczu dla tamtej serii Bill Laimbeer tak zaprawił łokciem Pippena w walce o zbiórkę, że trzeba go było odwieźć do szpitala. Sytuacja była na tyle kuriozalna, że leżącego na ziemi Pippena sędzia Joey Crawford (ten sam od technicznego dla Duncana śmiejącego się na ławce) zwlókł z parkietu za ręce bez przerywania gry!

Coś takiego w meczu eliminacyjnym finałów konferencji! Nieistotne, to wynik idzie w świat. Isiah zdobył w tym spotkaniu 33 punkty. Tym razem on i spółka zdołali odeprzeć atak Chicago. Na swoją dominację “Czerwony Byk” musiał jeszcze poczekać. Średnie sześciomeczowej serii wyglądały następująco:

• Thomas 20.7 punktów 5.8 zbiórek 7.8 asyst 39% z gry 2/12 zza łuku
• Rodman 6.8 punktów 13.3 zbiórek 52% z gry
• Jordan 29.7 punktów 5.5 zbiórek 6.5 asyst 46% z gry 4/17 zza łuku
• Pippen 9.7 punktów 7.3 zbiórek 3.0 asyst 40% z gry 3/15 zza łuku

W całej serii oba zespoły trafiły łącznie 38 z 137 rzutów za trzy, czyli 27.7 procent. Jedynym specjalistą trzypunktowym w tamtej serii był Craig Hodges (trzykrotny triumfator konkursu trójek) autor 16/37 z dystansu w sześciu meczach. Co ciekawe, trójki w tamtej rywalizacji siał także Bill Laimbeer (5/19) znany przecież głównie z podkoszowej szarpani.

#Finały

Kilka dni później rozpoczął się finał z Lakers, będący rewanżem za rok poprzedni i przegraną siedmiomeczową batalię. Tym razem Bad Boys gładko uporali się z rywalem, wygrywając w czterech meczach. Isiah i spółka zdobyli swój pierwszy tytuł. Drugi wywalczyli rok później, przeciwko Portland, a Thomas został wówczas mianowany MVP Finałów. To już jednak temat na zupełnie inną opowieść.

[BLC]