WTMW.

Po nieprzewidywalnym początku playoffs wyszliśmy na prostą, bilans ostatnich dwóch tygodni w grupie typera to 17-9. Jeśli ktoś skorzystał jest nam miło. Dziś zakładaliśmy przebój Chrisa Paula oraz cienkiego bąka Bobby’ego Portisa, którego rolę przejął powracający do składu Giannis Antetokounmpo. A więc jednak. Milwaukee do końca skrywali info na temat stanu zdrowia Greek Freaka, który ostatecznie zameldował się na placu. Jak to wszystko wyszło, zapraszam do lektury.

milwaukee bucks 105 phoenix suns 118 [0-1]

Zżymaliście się wczoraj, że analiza serii finałowej słaba. Że można było napisać np. że Milwaukee to najszybsze tempo ligi, a Phoenix jedno z najwolniejszych oraz o różnicach, jakie z tego wynikają. Tak? Otóż na tym etapie rywalizacji nie wynikają z tego żadne różnice.

Jeśli zsumować średnią liczbę oddawanych rzutów z gry oraz rzutów wolnych obu zespołów różnice są minimalne. Jedni mogą się wolniej przemieszczać z obrony do ataku, ale nadrabiają np. mniejszą liczbą strat, ponowieniami akcji czy efektywniejszą realizacją założeń. Na tym etapie, mowa jest raczej o jakości egzekucji.

Ten kluczowy element był dziś domeną gospodarzy czyli Suns, którzy wygrali zasłużenie. Dość powiedzieć, że w końcówce trzeciej kwarcie ich przewaga sięgała 20 punktów.

No dobrze, ale co to znaczy jakość egzekucji? Jakie czynniki o tym decydują?

-> Talent i możliwości, bez tego nie ma gry na poziomie mistrzowskim, nikt nie dociera do NBA Finals nie dysponując wybitnym jednostkowym talentem jak Giannis, Paul, Booker, Holiday czy Middleton. Każdy jeden potrafi indywidualnie i w sposób znaczący wpłynąć na losy spotkania.

-> Ów talent może być osadzony na różnym gruncie. Dla przykładu talent Milwaukee w głównej mierze opiera się na wybitnych warunkach fizycznych (widzieliście blok Giannisa?) w przypadku Phoenix jest to raczej talent podlany wysokim poziomem koszykarskiego IQ, techniki, a także umiejętności wykorzystywania słabości rywala. Co za tym idzie przewagę w aspekcie mentalnym również przypisywałbym Słońcom.

-> Na wszystko powyższe rzutuje ma się rozumieć stan zdrowia zawodników, którym kontuzje potrafią odebrać część walorów i zauważalnie wpłynąć na ich performance.

-> Dopiero wówczas mowa jest o względach taktycznych i przygotowaniu meczowym. To temat najciekawszy, podlegający największym wahaniom. Chodzi o to by wyeksponować atuty i zamaskować słabości.

-> Szczegółowych rysów obrazowi nadaje dyspozycja dnia chłopaków.

I tak to się kręci.

Smart basketball

Phoenix nie rozegrało perfekcyjnego spotkania, ale wiele im nie zabrakło. Osiągnęli 25 na 26 z linii rzutów wolnych. Wspomniałem o dyspozycji dnia, dla przykładu Jae Crowder zaliczył 0/8 z gry. Produkcja na którą liczyli trenerzy w Arizonie nie zaistniała stąd trzeba jej było szukać gdzie indziej.

Na szczęście filar zespołu Chris Paul zagrał jak mistrz NBA. 32 punkty 4 zbiórki 9 asyst 2 straty 12/17 z gry. Początkowo był pasywny, doświadczenie podpowiadało zachowawczy start, do ataku przystąpił w drugiej kwarcie (4/6 z gry w większości pull up jumpery z półdystansu po zasłonie) w trzeciej zagrał koncert smyczkowy (6/7 z gry) po którym Bucks poczuli w rogach, że tego meczu nie wygrają. Mimo upływu lat był za szybki i zbyt mocny technicznie dla Lopeza, Portisa czy ograniczonego lateralnie Giannisa. Obrońców obwodowych zostawiał na zasłonach, zgodnie z przewidywaniami. Chris w pojedynkę stanowi największy problem dla Milwaukee oraz ich tzw. drop coverage. Jeden na jeden przeciwko podkoszowym, Paul robił dziś co chciał:

DeAndre Ayton osiągnął 22 punkty i 19 zbiórek. Trafił 8/10 z gry. Nie dał się wywlec z parkietu. Bronił umiejętnie, nie faulował, czyścił pole trzech sekund i nie pozwalał Bucks na ponowienia akcji. Nie forsował. Suns eksploatowali sytuacje, w których DA przejmował znacznie niższy PJ Tucker.

Tak, Ayton to jest drodzy Państwo zawodnik kluczowy, jego obecność pozwala PHX na pojedyncze krycie nawet największych gwiazd rywali. Bo choć Giannis (20/17/4) jest nie do zatrzymania i zawsze nawrzuca swoje, nie ma w lidze wysokiego obrońcy, który zmuszałby go do bardziej wytężonej pracy:

Pisałem, że bez dominacji w polu trzech sekund nie będzie sukcesu Milwaukee. Że jeśli “zaserwują nam festiwal trójek i izolacji” Suns ich powiozą. Tak się stało. Na tablicach i pod koszami remis. PHX wtrąciło gości w grę pozycyjną, z czym było jak zawsze, czyli przeciętnie.

Other stuff

-> Khris Middleton (29/7/4) i Devin Booker (27/2/6/3) zagrali na podobnym poziomie

-> Jrue Holiday miał dobre momenty, ale tracił piłki i zagrał poniżej standardu, a już na pewno mistrzowskiego standardu

-> Mike Budenholzer patrzył jak gospodarze walą jego drużynę w bęben. Lopez czy Portis po przejęciu zasłony nie nadążali na nogach więc ich ściągnął z parkietu. Po czym Suns bili w Connaughtona oraz jeszcze lepiej Bryna Forbesa. No i właśnie, nie zamierzam tym razem krytykować Budweisera, bo próbował różnych rozwiązań. Z klasycznego drop coverage Bucks przeszli do przejmowania zasłon, następnie usiłowali zaskoczyć PHX przejmując zasłony wyłącznie pod koniec czasu akcji, kolejno łapali Paula na całym boisku, były też okazjonalne podwojenia. Szli nad zasłonami, parę razy pod, nic nie działało.

-> Bucks dojechały straty oraz ograniczona mobilność Giannisa, niestety jakość obrony z pomocy zdecydowanie się pogorszyła.

-> nawiązując do powyższego, miejsce Giannisa jest na pozycji numer pięć na dalszym etapie tej serii, czego obawiam się może nie wytrzymać fizycznie.

-> jeszcze raz: Milwaukee musi wyeksploatować przewagę fizyczną od pierwszej kwarty, rozbić fizycznie Słońca, środkowi muszą być agresorami od startu, w innym wypadku niech ich Bud zawija z placu, bo nic z tego nie będzie. Suns to zbyt mądry zespół, z playmakerem na wybitnie wysokim poziomie. Z graczami zadaniowymi, których nie sposób nie doceniać (obrona Crowdera, wigor Johnsona czy Payne’a)

Phoenix pokazało klasę. W chwili obecnej zasługują na ten tytuł.

Dobrego dnia wszystkim. b