WTMW

Celtics 116 Nets 112 [4-0]

Bądźmy uczciwi, Kevin Durant tym razem stanął na wysokości zadania. Na jego koncie odnajdziemy 39 punktów 7 zbiórek 9 asyst 13/31 z gry oraz 10/11 FT. Chociaż taktyczne przygotowanie Nets (oraz ma się rozumieć cały Boston) mu tegoż zadania zdecydowanie nie ułatwiali. Zrzucać na KD winę za niepowodzenia zespołu nie sposób. Owszem, często nie ustawiał się optymalnie, pewne manieryzmy są u niego aż nazbyt widoczne, ale to wciąż wielki zawodnik.

Wielki (ale wyłącznie w założeniach i projekcjach kibiców) Brooklyn kończy swój udział w playoffs ogolony na łyso.

Osobiście to się cieszę jak zapewne wielu z Was.

• Kyrie grający od połowy sezonu i to na pół etatu
• perypetie z transferem Jamesa Hardena
• Ben Simmons siedzący na ławie w różowych okularach
• debiutujący trener
• kontuzja Joe Harrisa

Umówmy się, nie ma zgrania – nie opcji na wielką koszykówkę. Nets na tle rywala przypominali zgraję indywidualistów, na dodatek zdradzających (złudne) przekonanie o wyższości własnego talentu. W rzeczywistości kadra okazała się rażąco jednowymiarowa (albo atak albo obrona) odstawali warunkami fizycznymi, a gdy nawet szli na kompromis i wystawiali na parkiet niski skład (Kyrie / Curry / Dragic czy Mills) ich spacing wołał o pomstę do nieba. Chcieli imitować Golden State, ale zapomnieli chyba, że w Golden State panowie grają ze sobą od wielu sezonów i znają na pamięć. Nie mówiąc już o innych aspektach, które zostawmy, bo leżącego się nie kopie.

Ball IQ is a key

Andre Drummond nie dość, że słoniowate ma nogi to jeszcze jego procesor nie ogarnia poważnej gry na wynik.  Poniższą akcję należałoby pozostawić bez komentarza. Przy czym to nie pierwszy raz w tej serii gdy zbija piłki jak siatkarz, czy to na własnej tablicy czy w ataku. Kadetów się szkoli by tak nie robili! Nie żeby jego zmiennik Nic Claxton pokazał się z lepszej strony. 1/11 z linii rzutów wolnych zwiastuje problemy przede wszystkim mentalne:

Ów spacing do naprawienia jest / był w pierwszej kolejności. Momentami już łapali rytm, ale fizyczność i synergia Celtics nie pozostawiała żadnego marginesu na błędy.

Co dalej? Być może porażki Lakers i Nets zmuszą szefów klubów do poszukiwania jedności, ciągłości i zgrania, a nie kupczenia największymi talentami, bo jak pokazują te playoffs, każdy talent można kolektywnym wysiłkiem “zneutralizować”.

Najlepszym graczem minionej już serii zdecydowanie Jayson Tatum (dziś 29 punktów na 9/16 z gry). Dla niego to także nie była łatwa przeprawa, bo coach Nash zarządzał podwojenia. Największe wrażenie zrobiła efektywność J’a. W pierwszej rundzie grał jak mistrz, zobaczymy co będzie dalej. Jeśli marzy im się pierścień, będą musieli zdetronizować obrońców tytułu, którzy w trymiga powinni rozprawić się z Chicago.

Aha, mówiłem po pierwszym meczu, że Kyrie nie powtórzy efektywności. W trzech kolejnych partiach jego średnie to piętnaście punktów na 37% z gry oraz 18% zza łuku.

Raptors 103 Sixers 88 [2-3]

Doc Rivers znów siedzi na gorącym krześle. Jeśli spartoli prowadzenie 3-0 w serii playoffs, będzie pierwszym trenerem w dziejach, który tego dokonał. To byłby triumf nad triumfy, tego nie dałoby się obronić czy zamaskować nawet kontuzją Joela Embiida (druga strona straciła Freda VanVleeta).

Fakty:

• defensywa Raptors rządzi, obniżyli skład, napadają Kameruńczyka (20/11/4)
• Sixers zdobyli średnio 95 punktów w trzech ostatnich grach (bez dogrywki)
• Embiid nie stanowi zagrożenia z dystansu (0/5 w z dwóch ostatnich grach)

Nie mam swobody na parkiecie. Łapię się na tym, że myślę który manewr będzie mniej bolesny dla kciuka [JE]

• Sixers wygrali dziś w polu trzech sekund różnicą 56:36
• Gary Trent Jr wyzdrowiał, w dwóch pierwszych grach był chory
• Scottie Barnes również wrócił po urazie kostki, zabrakło go na początku serii
• Maxey został rozczytany, trzymają w pierwszej kolejności jego wjazdy podkoszowe
• Harden się niestety “kończy” na naszych oczach jako dominator ligi, a i to eufemizm z mojej strony

Tutaj także wkradają się niesnaski. Embiid powie po meczu:

On musi być bardziej agresywny, musi grać swoje, to nie moja sprawa. Trener musi z nim porozmawiać.

LOL. Jesteście gotowi? Czy Doc naprawdę może to przegrać?!

Jazz 77 Mavericks 102 [2-3]

To koniec tej ery Utah Jazz. Tandem Mitchella z Gobertem należy natychmiastowo rozwiązać.

Luka wrócił, łapie na nowo rytm meczowy i kwarta po kwarcie zostawia rywali za sobą.

Mitchell ma napięte ścięgno udowe, stracił moc w nogach (0/7 zza łuku 9 punktów) jako driver, a w roli obrońcy jest jeszcze gorzej niż było. Trae Young to przy nim Scottie Pippen. Spida za swoje “niepowodzenia” pochwalił kryjącego go Doriana Finneya Smitha, taki z niego “class act”. Odpowiedź DFS: “mam nadzieję, że nadal będzie cieniował, dzięki”.

Oddajmy sztabowi Jasona Kidda, że zmontowali kawał obrony w Teksasie. Nie wystawiając na parkiet ani jednego rim protectora są rewelacyjni zarówno na łuku co broniąc strefy podkoszowej. Dlaczego o tym piszę? Otóż Jazz zaliczyli w tym spotkaniu:

> 3/30 z dystansu (10%)

To najgorszy wynik w historii NBA playoffs gdy oddanych zostało minimum 25 rzutów. Jednocześnie dodajmy, że to właśnie Utah osiągnęło najlepszy spośród wszystkich trzydziestu zespołów ofensywny rating w rundzie zasadniczej.

Mike Conley brzydko się zestarzał, nie potrafi wykreować niczego z piłką, nikt już go nie wytłumaczy (3/14 z gry w dwóch ostatnich meczach). W momencie gdy do składu wrócił przeszło stu kilogramowy Doncic, czy Jazz mogli sobie pozwolić na wystawianie dwóch filigranowych obwodowych? No właśnie… a przecież to dopiero wierzchołek góry lodowej jeśli chodzi o Jazz.

What is this?!

Rudy Gobert wciąż jest tym samym anachronicznym centrem, który wywleczony do obrony wysokiego pick and rolla dusi się jak ryba wyciągnięta na brzeg. Zwłaszcza gdy przychodzi mu przejmować zasłony gracza tak inteligentnego i zdolnego w grze na kontakcie jak Luka Słoweniec (33 punkty 13 zbiórek 5 asyst).

Inna sprawa to jak grać w obronie przeciwko ludziom popełniającym raz za razem i bez konsekwencji tak ewidentny błąd kroków?

Mówiąc to, dajcie Goberta do Dallas, a zobaczycie różnicę! Jeśli mowa o słabościach Francuza, leżą one w większości na atakowanej połowie. Mając za partnera Lukę, uważam że ten chłop grałby na poziomie 22/15 co noc! W ekipie Salt Lake City absolutnie nikt nie potrafi podać lobem!

Dobrego dnia wszystkim! Dzięki, że wpadliście. b