Mimo wszystko Durant szedł po swoje. W pierwszym roku na parkietach NBA, udało mu się trochę punktów nawtykać. Miewał mecze z dorobkami punktowymi, wahającymi się w okolicach 30 i 40 oczek. Raz otarł się o triple-double, zgarniał kilkakrotnie nagrody dla Najlepszego Pierwszoroczniaka Konferencji Zachodu w danym miesiącu. Ogromny talent, długie łapy, dryg do zdobywania punktów – wszystko to sprawiło, że nagroda ROY nie mogła wylądować gdzie indziej, niż w rękach Kevina, który z wolna stawał się liderem tego zespołu.

Później mieliśmy przeprowadzkę klubu z Seattle do Oklahoma City, a do zespołu dołączył Russell Westbrook. Z miejsca zrobiło się ekscytująco: obaj byli młodzi, szybcy, skuteczni i głodni zwycięstw. Już wtedy było wiadomo, że walka OKC o mistrzostwo jest kwestią czasu.

Historię najnowszą znamy. Na południu mapy NBA powstał mur, który choć zbudowany na piasku, wydaje się nie do przebicia. Masywne cegły oraz ogromny talent murarski LeBrona Jamesa sprawiły, że KD znów musiał zadowolić się drugim miejscem.

Jednego w tym wszystkim nie rozumiem. Kevin Durant i LeBron James to dwaj najlepsi kumple: szanują się, wspólnie przygotowują do sezonu, bujają razem po mieście, grają we flag-futbol w wolnym czasie… Moje pytanie brzmi: czy tak to powinno wyglądać?

Durant chyba sam sobie strzela w stopy. Ja wszystko rozumiem: są ziomalami z boiska, mają tę samą pasję. Każdy koszykarz powinien w jakimś stopniu okazywać szacunek drugiemu koszykarzowi. Tego wymaga gra. Ale jak po tym wszystkim musi się czuć gwiazdor OKC, kiedy James bezpardonowo “z buta wjeżdża” i pozbawia kumpla szans na jakiekolwiek trofea. Miażdży go. Brakuje mi u KD sportowej złości, którą prezentowali chociażby Larry Bird i Magic Johnson. Też byli kumplami poza boiskiem, jednak na parkiecie nie było taryfy ulgowej, a faule sypały się ostrzejsze niż język podpitej teściowej. Tymczasem nie mogę oprzeć wrażeniu, że Durant taką taryfę wobec LeBrona stosuje, jak gdyby podświadomie chylił przed nim czoła, jak przed starszym bratem.

Dopóki nie skończy się tego typu podejście do sprawy, przykro mi Kevin, ale będziesz drugi. Nie dziwię się, że jesteś tym zmęczony. Pora wziąć sprawy w swoje ręce i pokazać, kto tu rządzi. Żyj tym cytatem. Niech on stanie się Twoim motorem napędowym. Wygraj i udowodnij. Niech kontuzja Westbrooka będzie dla Ciebie okazją by pokazać, do kogo należy ta liga.