Zawsze przy takich rozważaniach warto spojrzeć w przeszłość co odróżnia młodych, zdolnych graczy – którzy osiągnęli szczyt od takich, którzy pomimo warunków i “zapowiedzi” utknęli gdzieś w drodze.
Najlepszym przykładem takiej pozytywnej kariery jest Magic Johnson – wchodzący do ligi jako topowy rookie – top prospect i w pierwszym sezonie zdobywa MVP finałów. Bajka.
Ale co odróżnia go od np. Starburego czy innych “młodych zdolnych”, którym pomimo początkowych oczekiwań nie do końca się udało?
Moim zdaniem recepta jest jedna i jest wypadkową kilku elementów “składających się” na koszykarza, które muszą idealnie przez cała karierę współgrać idealnie – prowadząc “młodego zdolnego” do Hall Of Fame a nie do Kanton Sharks…
Po pierwsze – to świetne warunki fizyczne, po drugie wybitne umiejętności (mogą być w wybranych aspektach gry – nie każdy rodzi się Magicem/Birdem/LeBronem), po trzecie odpowiednia psychika (odporność na stres, decyzyjność pod presją, elastyczność w podejmowaniu decyzji itp.), po czwarte zdolności przywódcze (ja wypluję płuca ale pociągnę za sobą moich żołnierzy do zwycięstwa), po piąte pokora i dążenie do doskonałości- karząca ludziom pokroju Kobego czy Jordana spędzać wieki na sali doskonaląc umiejętności i wyrabiając wciąż nowe.
Tych cech koniecznych do sukcesu można by mnożyć jeszcze trochę, ale powyższe wydaja mi się niezbędnie konieczne – aby prospekt stał się HallOfFamerem. Dlatego – obserwujmy młodzież – szukając takich, którym się chce – to oni zasługują na miano gwiazd.
Dla mnie – ideałem gracza jest Larry Bird – wciąż pracujący nad sobą, nawet jak ciało nie dawało rady i nawet sen nie przynosił ulgi od bólu – on rano kuśtykał do sali, a wieczorem kończył mecz na poziomie 20/8/6. Tych cech szukajmy u młodzieży, bo zachwycających atletów w NBA są dziesiątki – a tylko kilka pereł, które już od “dzieciństwa” pokazują z czego są zrobieni i dokąd dążą.