WTMW.

Stephen Curry pokonał snajperkę WNBA Sabrinę Ionescu wynikiem 29:26. No i widzicie, wprowadziłem Was w błąd wczoraj! Oboje rzucali zza linii 7.24 metra tylko babeczka rzucała mniejszą piłką, a “facecik” (jak ktoś to mądrze ujął w komentarzu) regularną siódemką. A było to tak… najlepsze są miny żony Stepha, co jak co, ale rywalizacja między “babeczkami” zawsze jest najbardziej zajadła, haha.

Konkurs wsadów, zgodnie z przewidywaniami wygrał po raz wtóry Mac McClung. Jaylen Brown z całym szacunkiem dla jego talentu i zdolności motorycznych, nie dysponuje ani kreatywnością ani charyzmą, która by go do tegoż konkursu pchała. Pchali go za to sędziowie do finału. Szacunek za to, że wystąpił, ale jedynie potwierdził co myślą wszyscy. Albo:

• robimy pojedynek na wsady największych gwiazd typu: Giannis, Edwards, Morant, Williamson
• idziemy w cyrkowców / profesjonalnych dunkerów
• zawieszamy temat jak w 1998 i 1999 roku

Sędziowanie jest niesprawiedliwe, niespójne, niekompetentne. Ja nie mam pewności czy niektórzy sędziowie w ogóle widzą na odległość, z której przyszło im oceniać konkurs. Uśmiech politowania zagościł na mym obliczu, gdy jeden z arbitrów przyznał 46 punktów za wsad McClunga, który w locie wypuścił piłkę i ponownie ją chwycił. Może się nie znam, ledwie parę razy w życiu zdarzyło mi się wsadzić do obręczy piłkę do siatkówki, ale to było dawno i też paru centymetrów brakowało do wymiaru (305 cm).

Jeszcze gorzej z oprawą i nie chodzi mi wcale o te podświetlane parkiety i “oczobitne” kolory. Komentarze na żywo są w większości hejterskie, sześćdziesięcioletnie legendy pokroju Reggiego, Barkleya, Shaqa i Kenny’ego puszczają sześćdziesięcioletnie wiatry na antenie. Narzekają na brak kreatywności, niedociągnięcia, albo odpalają się tam, gdzie nie powinni. “Za moich czasów” albo “kiedyś to było” typowe dziadkowe gadki. Szacunek dla ligi, że nie daje zapomnieć o legendach NBA, promuje historię oraz ludzi, którzy kładli podwaliny pod dzisiejszą koszykówkę, ale myślę sobie, że skoro wszyscy znamy Shaqa, Dominique’a Wilkinsa, Reggiego Millera czy Charlesa Barkleya to fajnie by było, gdyby ci goście, komentujący na co dzień wydarzenia NBA, poznali trochę młodych zawodników, albo chociaż przestali na nich wiecznie narzekać.

Ostatnio gadałem z gościem na Discordzie, przecież niegdysiejszy Gary Payton, wielka i pamiętna postać, gdyby dziś znów miał 25 lat, w dzisiejszej lidze byłby kimś w rodzaju Jalena Suggsa pomieszanego z Patrickiem Beverleyem i swym własnym synem. Byłby gościem na poziomie 13 punktów i 5 asyst, cały jego walor defensywny i jadaczka na nic by się zdały. Jeden z drugim Luka Doncic by go obśmiał ciepłym, słoweńskim śmiechem. A skoro już przy tym jesteśmy…

W oficjalnych szacunkach Shai Gilgeous-Alexander mierzy 198 cm wzrostu, Luka Doncic zaś 201 cm. Teraz powiedzcie, czy to Wam wygląda jak trzy centymetry różnicy? Dla porównania, Steph oficjalnie mierzy 188 cm, a Jokić 211 cm. Ktoś tu naściemniał w metryce, nie uważacie?

The 2 best players in the NBA. pic.twitter.com/KP1Bql6lI0

— Nick Angstadt (@NickVanExit) February 17, 2024

Z ciekawostek jeszcze, tenże sam Jaylen Brown (kontrakt o wartości 304 milionów dolarów płatne w pięć lat) w wywiadzie uznał, że minimalna liczba rozegranych 65 spotkań, uprawniająca do nagród indywidualnych za sezon to zbyt wiele. Od siebie zaproponował 58 spotkań. Tak? To ja od siebie napiszę, że John Stockton przez dziewiętnaście sezonów kariery w NBA opuścił w sumie 22 mecze, a było to w czasach gdy odnowa biologiczna stała na takim poziomie, jakby jej nie było.

Prawdą jest, że to nie pieniądze motywują ludzi do pracy, no może w Bangladeszu. Przekraczając pewien poziom zarobków i zaspokojenia potrzeb, nie ma znaczenia czy zarabiasz “x” czy sto razy “x” i tak nie dasz z siebie więcej niż jest to zapisane w Twojej głowie, nawykach i naturze. Jeśli jesteś leniwy i nie masz w sobie ambicji to nic ani nikt (poza Tobą samym) ich w Tobie nie obudzi. A propos Jaylena: niespełna dwa tygodnie temu obstawialiśmy wynik punktowy Browna. Do przerwy szedł jak burza, wykorzystywał okazje, przewagi, grał swoje. Po przerwie (dodajmy: wyrównanego meczu) ten gość przez osiemnaście minut na parkiecie oddał jeden rzut. Nawet mając pchłę, Trae’a Younga na plecach, podawał na siłę piłkę, gdzieś w poprzek parkietu, jakby mu się odechciało grać, jakby coś manifestował.

Innym razem o mały włos nie złamał ręki Duncanowi Robinsonowi, po czym jeszcze pyskował i miny stroił. Doprawdy dziwne są w lidze przypadki i nie każdy prezentuje zestaw mentalnych kompetencji umożliwiających mu kiedykolwiek sięgnięcie po najwyższe laury. Moim zdaniem JB do tego grona nie należy, a jeśli tak się kiedykolwiek stanie, dokona się to na plecach kolegów. To nie hejt, to obserwacje, możemy podyskutować jeśli macie coś ciekawego do dodania.

 Other news

Kolejny GWBA Camp odbędzie się 21-24 marca w Zielonej Górze, miejsc w zasadzie już nie mam, ale jeśli ktoś bardzo chce wziąć udział, niech zostawi numer telefonu na maila: gwiazdybasketu@gmail.com

Jednym z dwóch zaproszonych trenerów, którzy poddadzą uczestników testom i wydraftują ludzi do dwóch rywalizujących ekip będzie tym razem nie Czarek Trybański, nie Robert Witka, ale ten pan, zdjęcie trochę rozmazane, ale chyba poznajecie? Haha.

-> wschodząca w bólach gwiazda Toronto Raptors, czyli 22-letni Scottie Barnes naprawdę nie ma takiej koordynacji ręka/oko o jaką go podejrzewaliśmy, ale przynajmniej jest zabawny:

-> Anthony Edwards, który koordynację ma najlepszą z możliwych z kolei podszedł do konkursu Skills Challenge w sposób, który nakazał mu rzuty słabszą, lewą ręką. Pozdrowienia dla tych, którzy wstali w nocy by to oglądać. Mało tego, ANT zapowiedział, że w niedzielnym All-Star Game również zamierza rzucać wyłącznie lewą ręką. Bukmacherzy czym prędzej ściągnęli jego nazwisko z listy zakładów, haha.

-> tymczasem ulubieniec miejscowej publiki, świeży i piękny Tyrese Haliburton zakończył konkurs w pięknym stylu:

-> Damian Lillard ponownie wygrał konkurs rzutów za trzy! Cieszę się, ostatnio nie ma najlepszej prasy i zasłużenie. Może go to wzmocni przed drugą częścią sezonu. Nikomu źle nie życzę, a Milwaukee Bucks lecą wybitnie poniżej możliwości. Sam Damian zalicza 34% zza łuku, a to poziom Mattisse’a Thybylle’a, którego powszechnie tutaj nazywamy “non-shooterem”.

Dzisiejszy wpis sponsorowali Panowie: JanTattoo, Kremix, WaldekM – moje uszanowanie. Aha, jeszcze dla tego kolegi co twierdzi, że mam parcie na szkło, zobacz co kolega z łódzkiego campu zmontował, LOL. Dzięki Mateusz, dobrej niedzieli życzę wszystkim. Bartek