Drugi numer draftu NBA Chet Holmgren opuści cały sezon z powodu kontuzji, której nabawił się podczas meczu w lidze amatorskiej. Nie widziałem co prawda reakcji szefa kadr Sama Presti’ego ani właściela klubu OKC Thunder Claya Bennetta, ale domyślam się, że była mniej więcej taka:

Oficjalny komunikat klubu brzmiał mniej więcej tak:

Współczujemy Chetowi, zwłaszcza widząc jego ekscytację na myśl o grze z kolegami w tym sezonie. Wiemy, że ma on przed sobą długą karierę w ramach naszej organizacji i tutejszej społeczności. Jedną z rzeczy, jaka wywarła na nas największe wrażenie była jego determinacja i skupienie. Liczymy, że z ta samą wytrwałością podejdzie do procesu rehabilitacji, przez który będziemy wspólnie teraz przechodzić.

Zawodnik doznał kontuzji stopy, która zakończyła jego pierwszy, nierozpoczęty jeszcze sezon na zawodowych parkietach. Ciężko mi jednak uniknąć wrażenia, że tego typu “ścieżka kariery” jest w ostatnich latach często spotykana (żeby nie użyć słowa powszechna) wśród czołowych wyborów draftu. Oto najgłośniejsze tego typu przypadki ostatniego piętnastolecia.

#Greg Oden (2007)

Numer pierwszy draftu 2007 roku. Gdzie dziś byliby Portland TrailBlazers, gdyby nie ich wszystkie feralne wybory draftu… szkoda gadać. Oden doznał kontuzji prawego kolana w rozgrywkach przedsezonowych i na ławce przesiedział całą kampanię 2007/2008. Kolejne rozgrywki rozpoczął ambitnie, ale szybko powróciły komplikacje zdrowotne i to w zasadzie było na tyle jego kariery, która skończyła się na 105 meczach rozegranych w trakcie sezonów. Naprawdę szkoda, bo na uczelni 213-centymetrowy środkowy był bestią.

#Blake Griffin (2009)

Numer jeden draftu 2009 roku również doznał poważnego urazu lewego kolana podczas ostatniego meczu rozgrywek przedsezonowych w klubie Clippers. Początkowo sądzono że wykaraska się po kilku miesiącach, ale ostatecznie przepadł mu cały sezon 2009/2010. Jego przykład jest jednak diametralnie inny niż Odena, gdyż Griffin wrócił do pełni sił, stając się jednym z najbardziej energicznych zawodników swojej ery, jeśli nie wszech czasów. Zdobył nagrodę ROTY i z miejsca stał się graczem kalibru All-Star, na którego paczki czekaliśmy w każdej kolejce.

#Nerlens Noel (2013)

Szósty pick draftu 2013 roku. Był uznawany za czołowy prospekt rocznika, niestety wiadomo było o jego problemach z więzadłami w lewym kolanie. Obawy Sixers okazały się uzasadnione, Noel przegapił cały sezon 2013/2014 i w zasadzie nigdy nie osiągnął poziomu oczekiwań, jakie stawiano przed nim po udanej karierze uniwersyteckiej. Podczas pierwszych czterech lat po powrocie na parkiet opuścił z różnych przyczyn 105 meczów i nigdy nie stał się istotnym elementem rotacji, mimo zwiedzenia czterech klubów.

#Julius Randle (2014)

Siódmy pick draftu trafił do Lakers, niestety kontuzji, która zamknęła mu pierwszy sezon nabawił się już w pierwszym meczu rozgrywek. Wyraz twarzy znoszonego z parkietu debiutanta pamiętam do dzisiaj. Na szczęście w przypadku Randle’a powrót do zdrowia okazał się możliwy i zawodnik w kolejnych latach praktycznie nie schodził poniżej 70 meczów w sezonie. Ma też na koncie nagrodę MIP i nominację do All-Star Game.

#Joel Embiid (2014)

Niby nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, a Sixers rok po roku draftowali wysoko rekonwalescentów. Historia Noela niczego ich nie nauczyła i… całe szczęście, bo tym razem wybór Embiida okazał się strzałem w dziesiątkę. Embiid, za sprawą kontuzji stopy opuścił nie tylko debiutancki sezon 2014/2015. Na parkiet nie wyszedł również w kolejnych rozgrywkach i dopiero w sezonie 2016/2017 mógł pomóc drużynie.

Wcześniej dał się poznać jako rubaszny megaloman podrywając m.in. Rihannę w internecie i obżerając się Skittlesami, przy okazji przechwalając się czego to on nie zrobi, gdy już wyzdrowieje. Uczciwie trzeba jednak przyznać że, sądząc po jego aktualnej dyspozycji, nie było to tylko czcze gadanie.

#Ben Simmons (2016)

Przepraszam, czy to artykuł o Philadelphii, bo tak zaczyna wyglądać? Ben Simmons, podobnie jak Griffin, doznał kontuzji na obozie przygotowawczym. Uraz stopy przekreślił dla tego zawodnika rozgrywki 2016/2017. Simmons wrócił w kolejnych rozgrywkach głodny gry i zdobył statuetkę ROTY. Wyjmując poza nawias jego ostatnie problemy natury powiedzmy mentalnej, po urazie z początku kariery nie ma już u niego śladu. Narzeka na plecy, ale gdyby ktoś z nas siedział 24 godziny przed konsolą to też by go plecy bolały (jakiś czas temu było głośno o 24 godzinnych maratonach Simmonsa w Call of Duty, na podstawie danych jego konta gracza).

#Markelle Fultz (2017)

Nie wiem czy nazwać to szczęściem czy pechem, ale żeby tak trafiać z tymi wyborami, to trzeba być przypadkiem szczególnym. Rok po Simmonsie Philly wybrali z pierwszym wyborem Fultza, który nie tylko miał uraz barku, przez który rozegrał jedynie czternaście spotkań w pierwszym roku. Do tego doszły problemy psychologiczne, ale tak naprawdę przez całą karierę doskwiera mu zdrowie i nie pomogła tu ani zmiana mechaniki rzutu, ani inne czary. Tylko raz w ciągu pięciu sezonów był w stanie rozegrać więcej niż 19 spotkań.

#Zion Williamson (2019)

Kolejna jedynka draftu, tym razem wybór New Orleans Pelicans. W pierwszym sezonie rozegrał 24 spotkania, 61 w kolejnym i okrągłe zero w rozgrywkach 2021/2022. We znaki dawały mu się przede wszystkim stopa i nadwaga, skutkiem czego specjalna klauzula, tzw. “ulaniec clause” w jego maksymalnym kontrakcie na kolejny sezon. Kiedy gra, jest franchise-playerem, ale jego dyspozycyjność stale jest pod znakiem zapytania.

#James Wiseman (2020)

Do czasu Cheta był to ostatni taki przypadek. Wiseman, drugi numer draftu 2020 roku, rozegrał pół debiutanckiego sezonu (11.5 punktów 5.8 zbiórek) a następnie opuścił cały 2021/2022. Cały czas czekamy na to, jak zaprezentuje się w kolejnych latach. Chłopak liczy zaledwie 21 lat, a Golden State Warriors arcy ciekawy materiał do pracy. Jeżeli 213 centymetrowy chłopak będzie potrafił przytomnie odnaleźć się w tempie gry Stephena Curry, wróżę mu bogatą karierę. Pamiętajmy, że center to najtrudniejsza pod względem wymogów, rygorów fizycznych pozycja w koszykówce. Zobaczcie na początki kariery innych wielkich (dosłownie) chłopaków jak Giannis czy Embiid.

#Honorable mention

Nie mogłoby być tego artykułu bez wspomnienia legendarnego przypadku Sama Bowie’go.

Who the f*** is Sam Bowie?!

Trzymaj się, Chet!

[BLC]