WTMW.

Jestem na świeżo po seansie Game 1. które mówiąc szczerze, wielkich emocji nie dostarczyło. Joker wyszedł na obwód do podania, gdzie należy go kryć, bo straszy rzutem (1/2 zza łuku). Rozejrzał się, popatrzył… a tam Aaron Gordon woła o piłkę, z uczepionym do nogi, gryzącym po kostkach Gabem Vincentem. Trzeba było tylko doprowadzić do przejęcia krycia między Butlerem a Vincentem. Jakby nie zmienili, to by Jamal wbiegł sam pod deskę albo wyszedł do rzutu. Jakby co, po drugiej stronie parkietu czekali gotowi do strzału Porter i KCP.

Obrona rozciągnięta jak gacie po tacie, pierwsze minuty to właśnie popis fizyczności Gordona umiejętnie wykorzystującego przewagę po przekazaniu zasłony. Heat nie mogli więc bezkarnie zmieniać zasłon, więc jak mówię, zaraz otworzył się Murray. Joker po pierwszej kwarcie miał na koncie sześć asyst. Mądrze słał piłkę do kolegów, nie forsował. Szef totalny. A jak się obrona skupiała przesadnie koncentrowała na kolegach…

Heat “solidni” jak przystało na rasową drużynę. Nie łamali rąk, próbowali doprowadzać do sytuacji dwóch na jednego i szukać otwartych pozycji. Te pojawiały się regularnie, ale już od wejścia cała magia bohaterów serii z Bostonem, czyli Caleba Martina i Maxa Strusa ulotniła się, spłynęła cienkim bąkiem, bo mniej obfite w tlen jest powietrze w Ball Arena, obiekcie umiejscowionym na poziomie 1.6 kilometra nad poziomem morza. Wymienieni panowie osiągnęli skuteczność 0/8 w pierwszej kwarcie oraz 1/17 w całym spotkaniu, a jeśli dodać do tego jeszcze Duncana Robinsona, wyjdzie 2/23 z gry w tym 2/14 zza łuku.

No właśnie, a ponieważ gospodarze akcenty defensywne przenieśli na obwód, treningową wręcz przestrzenią dysponował kolega Adebayo. Tym razem, należy przyznać, psychika nie siadła u środkowego. Było miejsce! Al Horford i Robert Williams kryli go inaczej, ciaśniej, przejmowali krycie, teraz Bam mógł się spokojnie obrócić w stronę kosza, popatrzeć, zakozłować, rzucić w dobrym rytmie, nawet o tablicę! Tim Duncan normalnie: 26 punktów 13 zbiórek 5 asyst 13/25 z gry! Wszystko to jednak wkalkulowane, wpisane w koszta przez sztab szkoleniowy Mike’a Malone.

W minutach bez Jokica na placu, Erik Spoelstra ordynował obronę strefową 3-2, ale mówiąc uczciwie wyglądała przeciętnie. Bruce Brown wchodził kozłem na wysokość linii rzutów wolnych, zastawienie tablicy kulało, to chyba najsłabszych fragment Miami w całych playoffs. Wyglądali albo na onieśmielonych przeważającymi warunkami Denver albo nieprzygotowanych. Następnie znów mieliśmy brak przekazań pick and rolla Jokera z Murrayem i naprzemienne ataki jednego i drugiego. Stockton i Malone się chowają, mówię serio. Bądź mądry i coś poradź:

Joker w całym meczu podjął może jedną błędną decyzję z piłką (!) widział wszystko, raz się nie porozumieli chyba, raz mu bodaj Lowry piłkę z rąk wybił, ale poza tym absolutna maestria i to bez forsowania: 27 punktów 10 zbiórek 14 asyst. W sposób nieodzowny, wręcz profesorski rozpracował obronę Miami, która nie mogła obronić 2-3 akcji z rzędu. Końcowe minuty piłowali, podkręcili tempo (podobał mi się Lowry walczak) próbowali dwucyfrowy deficyt ściąć, doszli bodaj na dziewięć oczek, już bezceremonialnie strefą stali. I co? Trzy z rzędu zimnokrwiste trafienia Serba (27/10/14) zakończyły zawody. Ktoś z Was wychwycił mało charakterystyczną bezradność w oczach Spoelstry?

Nie muszę zdobywać punktów, aby wpływać na losy meczu, myślę że zrobiłem dziś dobrą robotę. Każdy zawodnik stanowił zagrożenie, coś na parkiet wniósł, to dla nas świetne zwycięstwo [Joker]

Fajne zawody po stronie Haywooda Highsmitha (18 punktów 7/10 z gry) i to po obu stronach parkietu. Trójki, ścięcia, energia, przechwyty, imponująca obrona na Murrayu w drugiej połowie (18 punktów przed, 8 punktów po przerwie). W jakimś sensie uzupełnił braki Strusa czy Martina, ale jeśli głęboki gracz zadaniowy ma decydować o losach NBA Finals po stronie Miami, to sami widzicie, że coś w ekipie nie funkcjonuje jak należy.

Co uderza: dwa rzuty wolne przez cały mecz po stronie Heat. Rywale zamknęli obręcz, ale otworzyli im półdystans. Jimmy i Bam mieli po zasłonie 2-3 metry miejsca, ale Butler z półdystansu zaliczył mizerne 2/9. Był wręcz zaskoczony ilością przestrzeni, musi się podciągnąć. Strus nie trafiający z absolutnie otwartych pozycji również był gwoździem do trumny. Miami z pewnością stać na uczynienie tych Finałów interesującymi, bo na razie absolutną kontrolę zaprezentowali Nuggets. Bam jako ball-handler, Jimmy ścinający pod kosz (high-lo action): trzeba tego więcej panowie. Więcej Highsmitha, jego aktywności bez piłki, przytomności, lekceważą go strasznie obrońcy. Liczę na większe emocje w Game 2.

Dobrego dnia wszystkim, PODZIĘKOWANIA PATRONI, uprzejmie i serdecznie jestem wdzięczny:

• Marcin Rzu
• T.Dąb
• Sebastian To
• Addam23