WTMW. Sponsorami dzisiejszego odcinka są Krystian W oraz… Beata Szydło (ależ Wy jesteście pieprznięci) dziękuję w imieniu swoim i szerokiej, zważywszy niszową tematykę tekstów, grupy czytelniczej. Polecam się na przyszłość, Bartek Gajewski

Knicks 89 Pacers 121 [2-2]

Przykro było patrzeć, to znaczy przykro… zależy po której stronie leżą sympatie. Knicks rozpadają się fizycznie na naszych oczach. Trzech starterów wyleciało z kontuzjami (Robinson, Randle, Anunoby) i już raczej nie wrócą. Lider składu Jalen Brunson gra na jednej nodze, każdy rzut wczoraj był za krótki, a w kulminacyjnym momencie piłka, którą próbował kłaść na obręczy… layup w sensie, odbił się od żelastwa. Indiana zwietrzyła szansę, rywale mają powybijane zęby, które najpierw muszą pozbierać i to jedną ręką, bo druga jest złamana. Skoczyli na nich bezlitośnie, mecz był nieformalnie rozstrzygnięty już po pierwszej kwarcie (34:14).

Josh Hart, który od kilku meczów nie schodził z boiska, wczoraj od połowy trzeciej kwarty siedział ze zwieszoną głową na ławce. Cały jego hart ducha na nic się zdał. Organizmu nie oszukasz, rywal narzucił tempo, którego Knicks w aktualnym stanie zdrowia nie byli w stanie dotrzymać. Seria jest więc remisowa (2:2) a akcja przenosi się do Madison Square Garden, gdzie trzeba będzie całej magii miejsca, aby nie wpaść w kolejny dołek.

Powiedzieć, że Pacers przeważali energetycznie to nic nie powiedzieć: Haliburton (20/6/5) Turner (3/3 zza łuku, 3 bloki) Toppin (14 punktów) McConnell (15/4/10). Przejścia z obrony do ataku wyglądały pięknie, kuriozalnie łatwo chciałoby się powiedzieć. Rzadko spotyka się mecz, w który pierwsza piątka zwycięskiej drużyny zalicza 0/0 rzutów wolnych. Równie rzadko starterzy rywali zaliczają 1/13 zza łuku.

Nie ma wiele o czym gadać, w chwili obecnej Tom Thibodeau wystawia na parkiet dwóch ludzi nie rzucających za trzy (Hartenstein, Achiuwa) czym totalnie sprzeniewierza się modzie obecnie w NBA panującej. Bez spacingu kreatorzy pokroju Brunsona muszą pracować dwukrotnie ciężej na każdą pozycję strzelecką. Wiele można nadrobić walecznością i zadziornością, ale są granice. Odnoszę wrażenie, że Knicks doszli do ściany, w którą walą z całych sił, ale ta zamiast pękać, pozbawia ich wyłącznie energii. Czy stać ich na kolejny heroiczny wysiłek w Game 5? Wy mi powiedzcie!

Nuggets 115 Wolves 107 [2-2]

Never underestimate the heart of a champion! Nie ukrywam, że mam satysfakcję, ponieważ oglądamy zupełnie inny wymiar koszykówki. Czeka się na to cały rok, ale obserwując ostatnie dwa mecze w wykonaniu Denver masz świadomość, że tytuł klubowego mistrza świata w ich wypadku to rzecz jak najbardziej zasłużona.

Fundament gry zachowany, pick and roll Joker / Murray wciąż obowiązuje, wciąż jest ostatecznym rozwiązaniem i przewagą nad rywalami. Kiedy dysponujesz tak potężnym silnikiem, musisz go chronić oraz dbać o niego, aby mieć pewność, że w kluczowym momencie odpali oraz pracował będzie na pełnych obrotach.

Pozostają więc kwestie zabezpieczenia go przed kradzieżą (transfery, free-agency) prewencyjnych przeglądów i smarowania (dobór graczy zadaniowych) osłon przed urazami mechanicznymi (rotacja minut w sezonie regularnym) oraz zabezpieczenie się na wypadek, gdyby przyszło maszynę odpalać w ekstremalnie trudnych warunkach pogodowych (wdrożenie manewrów dywersyjnych umożliwiających wejście pod presją we właściwe sety).

Spójrzcie na poniższą sekwencję, zaręczam że nie będą to stracone sekundy. Co widzicie? Niewprawne oko widzi grę pick and roll. Łatwo nam mówić, wiecie jak trudno zagrać pick and rolla, gdy rywal chce ci to uniemożliwić? Widzieliśmy w dwóch pierwszych meczach, Towns zostawał z Jokerem, odcinał podania do niego, ball handler, czyli Murray, z obrońcą na biodrze, kierowany był wprost na Defensive Player of The Year, czyli Goberta. Wolves mieli obrońców tytułu na deskach, ale już nie. Teraz oni muszą szukać rozwiązań!

Przyjrzyjcie się, Nuggets wchodzą w set za sprawą uprzedniej zasłony Christiana Brauna, który “opóźnia” Karla Townsa. Ten do obrony wysokiego picka przybywa spóźniony, kiedy dociera na miejsce, Murray jest już rozpędzony z piłką i chcąc nie chcąc trzeba zastopować jego impet, podanie do Jokera na tzw. short roll jest otwarte (o to chodzi!) a stamtąd misiowaty Serb już wie co robić. Daj mu podanie w rytm na wysokości linii rzutów wolnych, a cię pokroi rzutem, podaniem, uczynkiem i zaniedbaniem. W tym akurat wypadku na wolnej pozycji był Braun, rotacja obrony przeczytana po profesorsku.

Może bardziej ogólnie, żeby nie było tak nerdowsko: Denver znów wciąga Minnesotę w grę pozycyjną. Wolves nie będąc w stanie wybronić odpowiednio wiele akcji nie są w stanie złapać rytmu. Doskonale wiemy, że lubią zapewnić sobie przewagi biegowe, łatwe punkty i tak dalej. W half-court atak mistrzów to numer jeden w lidze i to już będzie trzeci sezon.

Po raz kolejny Aaron Gordon stanowi różnicę w jakości produktu boiskowego mistrzów. Jego obrona na Townsie, KAT już odpuszcza, nie pcha się już, bo wie że bez sensu. Ile on wczoraj miał 1/10 z gry, zanim parę trafień dodał po zbiórce w ataku? Mało tego, AG jest kluczem jeśli chodzi o wprowadzenie piłki do gry, tak aby Wolves nie mogli się naładować na Murrayu. Ponownie, zachęcam Was do obejrzenia poniższego:

Gordon wprowadza piłkę, KCP nabiega, swing do Murraya i dopiero stamtąd leci właściwy set. Jak w boksie, najmocniejsze uderzenie musisz poprzedzić zwodem, akcją dywersyjną, markujesz, usypiasz rywala i gong! Hehe. Co najbardziej świadczy o kunszcie obrońców tytułu? Fakt, że powyższe cztery (takie same akcje) zagrali cztery razy na otwarcie drugiej połowy i za KAŻDYM razem wpadły z tego punkty! Oczywiście Wolves to nie są jakieś pędzle. Widzicie, że rotowali mądrzej za każdym razem, modyfikowali, odcinali podania, ale każdorazowo plan Nuggets zmierzał do gry dwójkowej Jokera z Murrayem, która generuje dla nich przewagę. Serio, obejrzyjcie powyższe, bo to jest profesjonalna koszykówka na mistrzowskim poziomie.

Kolejna sprawa to wykorzystanie Jokera jako opcji jeden na jeden (zdobył w tym spotkaniu 35 punktów 7 zbiórek i 7 asyst przy 15/26 z gry). Gość czyta obronę w sposób nieosiągalny dla 99% koszykarzy. Chodzi o wzrost, czyli pułap, z którego patrzy, chodzi o naturalny talent do przewidywania gry, plastyczność dłoni, no i spokój. Wielu się podpala pod presją, ale nie on. Widzi skąd nadciąga podwojenie i reaguje w sposób natychmiastowy. Przyuważcie zegar / moment spotkania:

Innym razem cierpliwie czeka aż się chłopaki określą, a następnie robi trzech obrońców w bambuko. Ponownie, zauważcie moment meczu:

Zapewnić sobie warunki, aby przeciwnik dwa razy pomyślał zanim / nie był w stanie cię podwajać w grze jeden na jeden, to już maestria. Zobaczcie to podanie. Jeśli ktoś ma jeszcze wątpliwość dlaczego Joker po raz trzeci sięgnął po MVP sezonu, oto argument:

Dodajmy fenomenalną postawą Anthony’ego Edwardsa po drugiej stronie (44 punkty 16/25 z gry) ale wsparcie otrzymał za małe. KAT i Gobert nie wnieśli wiele strzelecko (24 punkty do spółki) ale na tablicach byli zadziorni jak nigdy przez co wnosili efektywność własną i zespołu na wyższy poziom (26 zbiórek w tym 10 ofensywnych).

No tylko, że zabrakło inteligencji i skupienia. Towns kilka razy podejmował kuriozalne decyzje w obronie, na zmęczeniu bywa momentami fajtłapą z kajakami zamiast butów. Były też momenty, że towarzystwo wilcze przysypiało z powrotami do obrony, a to co odwalili na zakończenie pierwszej połowy… no cóż… Jamal Murray (19 punktów 8 asyst) ma kolejny highlight reel do kolekcji. Zobaczycie w migawce, tutaj przykładowe błędy/ zaspanie. Ja mogę być zaspany ślecząc po nocach, ale ci goście?

Popatrzcie na Murraya / Townsa, nie chciało się wykończyć sekwencji defensywnej. Szczęśliwie tym razem bez kary, ale to jest właśnie suma błędów, którą Denver wykorzystuje, przeciąga na swą stronę:

Koniec końców, choć parę dni temu wydawało się to niemożliwe, mistrzowie są z powrotem w grze, a patrząc na obraz gry, kontrolę parkietu, spokój i brak odpowiedzi Minnesoty, trudno się nie zgodzić z prognozami bukmacherów, którzy ZDECYDOWANIE dają awans ekipie Mike’a Malone’a. Niniejszym, wielki szacunek dla Trenera. Chapeus bas!

Other NBA news

Czy wspominałem, że loterię draftu wygrali… Atlanta Hawks choć mieli na to jedynie 3% szans? Kolejność draftu w tym roku po uwzględnieniu wszelkich transakcji / handlu wyborami, wygląda następująco:

1. ATL
2. WAS
3. HOU
4. SAS
5. DET
6. CHA
7. POR
8. SAS
9. MEM
10. UTA

Ciekawe co sobie umyślą Hawks, bez patrzenia w księgi, dawać jedynkę i Dejounte Murraya do Nowego Orleanu za McColluma i Ingrama, hehe. Byłoby znacznie ciekawiej po obu stronach. Inna rzecz: rozumiem, że przebudowa wokół Wemby’ego i Sochana przyspieszy gdy dołożyć czwarty i ósmy pick Spurs. Jestem ciekaw czy i ewentualnie kogo Popovich wziąłby z wolnego rynku. Myślicie, że znów doczeka wielkiej koszykówki w San Antonio w oparciu o samych “wychowanków”? Długo by gadać, lecę! Dobrego dnia wszystkim, Bartek