WTMW.

Thunder 101 Mavericks 105 [1-2]

#25 PJ Washington zapłonął strzelecko po raz wtóry (27 punktów 6 zbiórek 5/12 zza łuku) i póki co Thunder nie znajdują odpowiedzi jak można jednocześnie trzymać środek bez straty na tablicach, słać dwóch do Luki (w mniejszym stopniu do Kyrie) oraz obstawiać narożniki. Normalnie, w rundzie zasadniczej, najmniejszy priorytet stanowiło to ostatnie. Obecnie przerzucają akcenty defensywne z jednego na drugi element.

W pierwszej kwarcie trzymali krótko strzelców / obrona była rozciągnięta, efekt: 17-5 na tablicach w tym siedem ofensywnych zbiórek Dallas (!!!) Mówiłem, że dominują gabarytowo i może to być czynnik przeważający na ich korzyść w tej serii. Nowością po stronie Mavs był Washington inicjujący akcje, przeprowadzający kozłem piłkę na połowę przeciwników oraz wszelaka jego aktywność w koźle, czyli 1-na-1, wjazdy i napastliwość wokół obręczy. To znacząco zwiększona rola (poza tradycyjne stanie na łuku oraz czekanie na podanie) i trzeba przyznać, sprowadzenie Washingtona (+ Gafforda) w tym okienku transferowym, to było jak wygrana na loterii dla ekipy Marka Cubana. Jest trzeci muszkieter, który gra obecnie najlepszy basket w swej karierze.

Wszystko to jednak, całe to 1 na 1 i wjazdy to efekt rozciągniętego środka defensywy i trzeba było coś z tym zrobić. Thunder od drugiej ćwiartki stali więc ciaśniej, do czego jak mówię, przyzwyczaili nas w sezonie regularnym. Mavs odpowiedzieli więc czterema trójkami z rogów (gdzie siłą rzeczy zrobiło się luźniej) oraz zwiększoną aktywnością Doncica (ponieważ podwajać na twardo bez strat w środku czy po bokach nie idzie) którego w drugiej połowie mocno wspierał Kyrie (22/5/7). Wyzwaniem po stronie gospodarzy było/ jest odczytywać zamiary obrony i dostosować. Podobnie jak w serii z LA Clippers, już czytają przeciwnika i jeśli zdrowia wystarczy, mają wszelkie widoki na awans.

OKC to oczywiście bardzo żywotna grupa, ale naprzemienne wjazdy i odegrania już się trochę przejadły, Dallas się przed nimi bronią, Shai nie zbiera już tak wielu gwizdków, a obrona strefowa potrafi momentami wybić Thunder z uderzenia. Ich czas nadchodzi, ale pewne elementy kadrowe trzeba będzie podciągnąć: Josh Giddey niegrywalny z racji obrony i braku rzutu, Gordon Hayward to już wyłącznie znane nazwisko, nie pamiętam kiedy on ostatnio oddał rzut, nawet mając miejsce woli bezpieczne rozwiązania i nikt sobie nim głowy nie zaprząta.

Luguentz Dort coraz ciężej znosi pojedynki z Luką (22/15/5) który jest mimo wszystko większy fizycznie i bardziej doświadczony. Imponująca tu walka się odbywa, flopowanie i cyganienie i przekomarzanki są na początku dziennym. Dziś w nocy jednak Luka wygrał: Dort spadł za faule, nic prawie nie wniósł ofensywnie, a kilka jego decyzji pod presją okazało się złych. W szczególności mam na myśli końcówkę, gdy po przechwycie podał prosto w ręce Doncica, tak się podpalił. Holmgren także musi nabrać pancerza, świetny chłopak, ale aktywność Mavericks na ofensywnej tablicy to nie jest dzieło przypadku. Center ważący 95 kilogramów w NBA to kuriozum i trzeba będzie nad tym popracować.

Koniec końców, przeciwko obronie strefowej Thunder są poza strefą komfortu. Ich fundament to wjazdy podkoszowe, czyli po angielsku drives. Nie mogąc zebrać piłki nie mogą biegać. Z całą pewnością muszą też więcej i bardziej zdecydowanie rzucać z dystansu, zbyt wiele było wczoraj poszukiwania lepszej pozycji, aż kończył się czas akcji i trzeba było grać przez ręce. Mimo wszystko byli blisko, bo utalentowani i ruchliwi są piekielnie (SGA 31/10/6) ale to się właśnie nazywa zbieranie doświadczeń w playoffs.

Kyrie Irving, którego przed laty również mogłeś nazwać słabym ogniwem obrony, dziś choć ma już 32 lata, defensywnie chodzi najlepiej w swej karierze. Niezłomny na zasłonach, automatycznie rozpoznaje słaby drybling wokół, odpuszcza pozycje rzutowe grając na zespół przez 3/4 spotkania. Jego rola zmieniła się najbardziej i za tę elastyczność ma u mnie wielkie uznanie. Jeśli gwiazdy pierwszego formatu idą na ustępstwa, wiesz że coś dobrego dzieje się w drużynie. Zresztą Luka w końcówce również błysnął właśnie po bronionej stronie boiska, najpierw przechwyt, a następnie przyjęcie szarży SGA. Tak więc, jeśli Luka i Gafford się nie rozsypią zdrowotnie, może być ciekawie w Dallas i to do czerwca.

Celtics 106 Cavaliers 93 [2-1]

Czy zobaczymy środkowego Jarretta Allena w tej serii? Próbuje, widziano go na sesji rzutowej poprzedzającej mecz, ale z urazem żebra nadal może robić niewiele. Oddawał wolne, podnosił ramiona ponad głowę, a to już progres. Nie chcę wiedzieć z jakim bólem wiązałyby się starcia podkoszowe, więc zakładam że nie ma co liczyć na jego powrót.

Evan Mobley radzi sobie całkiem dobrze zważywszy aktualne warunki Bostonu na piątce, ale niestety brakuje wsparcia deski, przegrywają pojedynki i jeśli C’s są lepsi także w “punktach drugiej szansy”, to wielkich widoków na wygranie serii u Cleveland nie ma.

Warto odnotować powrót do składu Deana Wade’a, który ostatnie półtora miesiąca spędził kurując podkręcone kolano. Gość otrzymał owację na stojąco wchodząc na parkiet i dał z siebie tyle, ile mógł: 5 punktów 3 zbiórki 3 asysty. Georges Niang tym razem nie powąchał parkietu i słusznie po tym, co ostatnio zaprezentował jako obrońca. Wade w pewnym momencie występował właśnie jako center, kiedy Mobley “podwinął” kostkę, a Cleveland nieoczekiwanie przeszło do kontrofensywy! Zaliczyli małą szarżę punktową, więc tak, Wade to jest potrzebna postać. Być może zmieni w piątce Isaaca Okoro, dla którego poziom gry wydaje się już nazbyt wysoki, ani Tatuma przed atakami nie zatrzymał (33 punkty 13 zbiórek 6 asyst) ani nie stanowił jako gracz ofensywny (2 punkty 1/7 z gry).

No i właśnie, agresja (sportowa złość do której tak nawoływałem) Tatuma udzieliła się całemu zespołowi. Energicznie wjeżdżał, docierał na swoje klepki, bez kalkulowania i patrzenia na rywali wychodził w górę i kończył akcje. Zagrał jak gwiazda najwyższego formatu i chcielibyśmy go takiego oglądać co noc. Jak policzono, skończył 40% akcji zespołu gdy przebywał na parkiecie a to wzrost aktywności (usage rate) o 35% względem poprzednich meczów

Nie obchodzą mnie procenty, Jayson musi nieustannie pracować i oddawać dobre jakościowo rzuty [trener Joe Mazzulla]

Niemniej imponująco wygląda dziś Donovan Mitchell (33 punkty 6 zbiórek 3 asysty 0 strat 7/12 zza łuku) tyle, że większość zdobyczy osiągnął do przerwy, a widząc brak wsparcia i daremność trudu, musi to wpływać na psychikę. Im bliżej końca tym bardziej brakuje zdrowia, kolano także zaczyna dokazywać z tego co widzę.

Nie licząc Mitchella, gospodarze osiągnęli 5/24 zza łuku (20%) co uniemożliwiło im podjęcie walki w tym meczu. Szkoda, bo Al Horford naprawdę zaczyna nie wyrabiać jako obrońca, przy całym szacunku dla dokonań weterana, Cavs po raz kolejny identyfikują go jako najsłabsze ogniwo po OBU stronach boiska. Jadą w niego, zostawiają na łuku i póki co mają rację (dziś 0/6 z dystansu). Próbuję chyba powiedzieć, że nici będą z mistrzowskich planów Bostonu bez udziału Porzingisa, ale przynajmniej pozytywnie zaznaczył się i przypomniał o sobie kolega Jrue Holiday, autor 18 punktów 8 zbiórek i 5 asyst. Pokazał cały swój kunszt, a przede wszystkim odważną i zdecydowaną grę na kontakcie. No i właśnie, kiedy twój rozgrywający wbija pod obręcz centra rywali to o czym to świadczy? Między Jrue a Mobleyem jest tylko 4-5 kilogramów różnicy i dlatego… patrz pierwsze zdanie tej relacji.

Dobrego dnia wszystkim, Sponsorami dzisiejszego odcinka są Tommy Tom | Gerardd | Piotr Janus | Żubry Białystok oraz M Kucharek, dziękuję i pozdrawiam! Bartek

A dobra, zanim pójdę powiem Wam jeszcze jak to się stało, że mistrzowie z Denver podnieśli łeb i na obcym terenie, zgnębili Minnesotę 117:90, chcecie? W punktach, bo już mnie wołają, okres komunijny, wiecie o co chodzi.

1. układ nerwowy działa inaczej gdy prowadzisz 2:0, do pewnego poziomu mobilizacji nie jesteś zdolny
2. Edwards i Towns przystawali na rzuty za trzy, nie byli tak aktywni / agresywni z piłką
3. większa pomoc wobec prób ataku Edwardsa, zmuszony do podań / dalekich rzutów
4. Christian Braun jako stoper – świetna zmiana, ma gabaryty, dynamikę, bije się świetnie
5. cztery dni przerwy pozwoliły Jamalowi Murrayowi podleczyć nogę
6. wyglądał prężniej, bardziej dynamicznie, a co za tym idzie: pewniej (24 punkty 5 asyst 11/21 z gry)
7. piłkę do gry wnosili więcej niż zazwyczaj Joker i Gordon, zdjęli Murraya z piłki by go odciążyć
8. Karl Towns jako defensor na łuku to automatyczne przewagi Denver, do tego go zmuszali
9. lepsza egzekucja i przede wszystkim SOLIDNIEJSZE ZASŁONY mistrzów
10. już tak nie przyspieszali, nie szarpali się
11. z pewnością pomogła także bardziej tradycyjna linia sędziowania
12. parę gwizdków tu i tam zmusiło Wolves do zejścia z napastliwości
13. nie było więc tak wiele biegania i tranzycji, a w ataku pozycyjnym Nuggets wciąż są mistrzami
14. Gordon trafił 3/4 zza łuku – tutaj akurat sporo szczęścia
15. Kyle Anderson nie mogąc oszukiwać w obronie – bardzo niewiele wnosi, Wolves grają w siedmiu

Tak to widzę, a Wy? Dziś w nocy kluczowy mecz, jeśli Denver wygra, obrona tytułu może się udać!