WTMW. Nie było mnie tu z Wami przez weekend, ale już jestem z powrotem. Tęskniliście? Chciałem do Was napisać wczoraj, ale mieliśmy włam na stronę (zamiast treści wyświetlała się goła baba) i straciłem ponad trzy godziny aby sprawy przywrócić do normalności. Przy okazji pozdrawiam uprzejmych ludzi za ów włam odpowiedzialnych, jesteście naprawdę świetni, a GWBA, czy też moja postać musi z niewiadomych przyczyn wywoływać w Was wielkie emocje. Staram się jak mogę Wam dogadzać, ale czasem muszę się zająć sobą, żeby od tego NBA nie zwariować. Przytoczę parę obserwacji z wczorajszej nocy, być może Wam się spodoba. Przyjemnej lektury.

Hornets 107 Knicks 129

Mecz tak leniwy i mało ciekawy, że próżno się nim zajmować. Kto grał kiedyś w zorganizowaną koszykówkę, ten wie, że niektóre mecze po prostu trzeba wygrać albo są z góry wygrane i wówczas starania są, no cóż, ograniczone. Wynik i tak będzie się zgadzał. Knicks są oczywiście bardzo dużą fizycznie ekipą, a ich trener Tom Thibodeau od dekady ma obsesję na punkcie zbiórek, obrony pola trzech sekund, a co za tym idzie, kontroli tempa meczowego. NYK grają dość siermiężny basket, ich lider Julius Randle wciąż buduje formę po odbytej w offseason operacji kostki i co mecz serwuje nam spacery z piłką, kozłowanie w miejscu albo leniwe, acz siłowe wjazdy pod kosz. Psuje totalnie rytm ofensywny, można powiedzieć, że wymieniają się kolejnością ataków z Brunsonem czy Barrettem i albo się przebiją pod obręcz i piłkę do kosza wcisną, albo wymuszą faul, albo wielki Mitchell Robinson (ligowy lider ofensywnych zbiórek) i tak ją zbierze.

Hornets nie mają argumentów. Terry Rozier kontuzjowany, Gordon Hayward polega na fizyczności i minięciach (a to nie z Knicks) Myles Bridges dopiero pod koniec tego tygodnia melduje się na parkiecie, rookie Brandon Miller podkręcił stopę w pierwszej kwarcie, PJ Washington od tygodnia jest totalnie bez formy, a LaMelo Ball to się nadaje na streetball do parku, a nie do poważnej koszykówki. Także więc, Knicks minimalnym nakładem sił i kompletnie bez rytmu i zespołowości, zmęczyli goniące w piętkę Szerszenie.

Wizards 94 Nets 102

Czarodzieje nie są tacy beznadziejni, jak się malują. Co prawda obwód pod tytułem Tyus Jones i Jordan Poole to jeszcze gorzej niż LaMelo i Rozier w Charlotte, nie ma żadnych szans powodzenia i nie powinien być wystawiany (do czego zresztą trenerzy powoli dochodzą) każdy ich mija przez co Wizards na własnej połowie ośmiesza, ale w ataku grać potrafią! Podoba mi się ten rookie Coulibaly, nie wiem czy dobrze napisałem. Chudy, ale waleczny, atletyczny, broni, biega, wychodzi w górę, przyszłość. Kuzma, Poole, Avdija potrafią grać z piłką, zaś Gallinari, Shamet czy Kispert to wybitni strzelcy. Spacing piękny, zwłaszcza w drugim składzie, no właśnie, zwłaszcza jeśli wspomnianą na początku parę obwodową zabrać z placu, albo przynajmniej rozłączyć, dzieją się dobre rzeczy.

Stojący strefą Wizards z takimi armatami potrafią zaliczyć parominutowe epizody godne najlepszej ligi świata. Wczoraj gospodarzy Nets dziabnęli na siedemnaście punktów, to znaczy siedemnaście oczek odrobili i jeszcze na dwa posiadania do przodu wyszli w czwartej kwarcie. Co się działo potem? Jordan Poole to Wam powiem, nadaje się do czyszczenia basenów. Podał trzy razy z rzędu w ręce (!) w sposób urągający już nawet nie zawodowstwu, ale juniorowi. Straszny zawodnik, ego wywalone, kontrakt gigantyczny. A może to taka metoda na tankowanie, może tak mu kazali? Nie dojdziesz. Nets wracają na tor, pierwszy mecz po kontuzji środkowego Nicolasa Claxtona, którego ambicją jest statuetka Defensive Player of The Year. Skąd wiem? Sami go zapytajcie, albo obejrzyjcie czasem mecz i przyjrzyjcie się. Broni pięć pozycji i na dobrą sprawę wczoraj też uratował z opresji Brooklyn.

Grizzlies 105 Clippers 101

Memphis zostawmy w spokoju, bo są tak zdziesiątkowani, że się nad nimi pastwić nie wypada. Poza grą pozostają panowie Morant, Rose, Adams, Tillman czy Clarke, czyli można powiedzieć struktura zespołu. Wygrali, zespół ciągnie kapitan biceps, czyli Desmond Bane (27 punktów) uosobienie solidności i pracy nad sobą. Natomiast tych drugich… oceniam możliwie najgorzej. Piąta z rzędu porażka gwiazdozbioru: Load Manager, Paul George, Russell Westbrook i James Harden. Na co im był ten Brodaty? Ja rozumiem, że trzeba dać każdemu szansę, czas i tak dalej, ale pewne sprawy są widoczne gołym okiem. A jeśli nie macie czasu oglądać to posłuchajcie tego. Clippers zdobyli w tym meczu 1.32 punktów na posiadanie bez Hardena na placu oraz 0.82 punktów na posiadanie z Hardenem na boisku. Defensywnie? Stracone 1.32 punktów na posiadanie gry grał oraz 0.72 punktów na posiadanie gdy go na boisku nie było. Co wy na to? Zresztą zobaczcie jak przy okazji ostatniego spotkania podsumował gościa komentator z Dallas, niejaki Brian Dameris. Ode mnie szacunek. Rozpirzyć ten zespół w cholerę.

Pacers 126 Sixers 137

Hardena nie ma już w Philly (zyskali m.in. wybory draftu czy też ultra solidnego Nico Batuma, który psuje krew wszystkim ball-handlerom NBA) nie ma też Doca Dyzmy i zgadnijcie co? Embiid wciąż gra na poziomie MVP, Tyrese Maxey zrobił dwa kroki do przodu jeśli chodzi o progres (dziś 50 punktów na całym stosie trójek) Tobias Harris ma przestrzeń, tak rotują minutami by mógł grać ulubione post upy, a z prawej flanki wciąż wali jak automat. Ponadto Sixers są w czubie wszelkich defensywnych ratingów, grają płynniej niż kiedykolwiek za Riversa i pięknie się im kibicuje. Zresztą bilans 8-1, w tym 6-0 przed własną publicznością mówi sam za siebie. Wygraliby wszystko, gdyby nie pierwszy mecz i nieudana (a raczej nieszczęśliwa) końcówka z Milwaukee. Szkoda tylko Kelly’ego Oubre, bo też się pięknie komponował jako strzelec, ale wyobraźcie sobie: samochód go potrącił! Ma pęknięte żebra, parę stłuczeń i potrzebuje kilku ładnych tygodni na powrót na parkiety. Dobrze, że tylko (i aż) tyle.

Pistons 108 Bulls 119

Detroit lubię, zwłaszcza tego ich rookie Amena Thompsona, bo jest tak energiczny, inteligentny, a raczej instynktowny, że przypomina młodego Dennisa Rodmana (co powiecie na 16 zbiórek?) tak czy inaczej jednak, nie ma spacingu, Cade Cunningham rzuca za dużo, stąd czasem gdy nie ma dnia, totalnie to nie wygląda. Jego żylasty kolega na centrze Jalen Duren, niestety ma problemy ze stawem skokowym, a to oznacza, że na środku stawiają kogoś pokroju Marvina Bagleya albo Jamesa Wisemana, czyli dwie postaci o inteligencji koszykarskiej bliskiej zeru. Bulls są na granicy rozpadu, coś tam wygrywają, bo byłby wstyd, dziś wrzucał DeRozan, ale doskonale wiadomo, że ten zespół będzie wyprzedany jak nie w tym okienku transferowym, to po sezonie.

Nuggets 104 Rockets 107

Mistrzowie w dalszym ciągu bez Jamala Murraya, któremu jak pamiętacie ktoś kazał grać w piątym meczu na przestrzeni siedmiu dni i teraz kolano znów odmówiło posłuszeństwa. Joker ciągnie, jego się nie da zatrzymać w żaden sposób (36 punktów 21 zbiórek 11 asyst) ale Rockets jako rewelacja młodego sezonu, wygrają i to, szóste już z rzędu spotkanie. No widzicie, trener Udoka ma ten walor, że ściąga z zawodników odpowiedzialność, tylko go mają słuchać, a jednocześnie / tym samym ich do odpowiedzialności pociąga, taki paradoks. Pięknie rozwinął się (fizyczności nabrał) Alperen Sengun, przez którego pchają grę pozycyjną, Dillon Brooks po świetnym lecie trafił w idealne dla siebie (twardo prowadzone) miejsce, Fred VanVleet łapie wiatr w żagle, a Smith i Green zasuwają po placu aż miło. Gwiazdorskie zapędy się pokończyły, ale są wyniki. Wczoraj piękną zmianę dał weteran Jeff Green, przeciwko jakby nie patrzeć, byłej ekipie, z którą wywalczył pierścień. Więcej i dokładniej o Rakietach napiszę w tygodniu, obiecuję, tylko się przypomnijcie, hehe.

Mavericks 136 Pelicans 124

Dallas kroją kolejnych frajerów, z bilansem 8-2 jawią się jak potentat, ekipa aspirująca do tytułu, ale poczekajcie, bo to może być zasłona dymna. Jak zaraz opadnie dym to się okaże, że wciąż są goli i weseli. Co mam na myśli? A kogóż oni pokonali od rozpoczęcia sezonu niecałe trzy tygodnie temu? Same “spadkowe” drużyny, dwie rasowe ekipy czyli Toronto i Denver ich wyjaśniły pod koszem. Poza tym oczywiście super, wszyscy znamy możliwości ofensywne Kyrie (35 punktów 7 asyst) i Doncica (30 punktów 9 asyst). Pels bez rozgrywających mają problem. CJ McCollum przypominam, ma zapadnięte płuco i pozostawać będzie z dala od gry przez czas nieokreślony.

Heat 118 Spurs 113

Miami stracili Tylera Herro, posiłkują się rookie ze świetną pracą nóg, czyli Jaime Jacquezem, niesamowity progres ofensywny zrobił Bam Adebayo, z odejścia zaczyna rzucać jak Dirk Nowitzki, czyściutko, Lowry wydaje z siebie łabędzi śpiew (świetny gracz mimo lat) Duncan Robinson z Bamem klecą akcje dribble-handoffs (dziś Robinson świetnie, w poprzednim meczu tragicznie rzucał) Jimmy coś tam dołoży, ale widać, że od początku sezonu jedzie na jałowym biegu. Zdominowali młodszych rywali organizacją pracy. Przede wszystkim 17-4 jeśli chodzi o straty, po drugie umiejętność gry na faul (28:10 w punktach z rzutów wolnych) umiejętne spychanie Wembanyamy z dala od kosza i mimo świetnej (!) skuteczności Spurs zza łuku (19/44) kolejne zwycięstwo na koncie chłopaków Erika Spoelstry. Na temat Jeremy’ego Sochana jeszcze się nie wypowiadam, dojrzewa we mnie szerszy tekst. Generalnie to Gregg Popovich chce z niego uczynić playmakera nie na odwrót i momentami idzie to jak po grudzie, żeby nie powiedzieć bardzo źle. Tym niemniej Spurs odważnie inwestują w swój młody narybek, kosztem doczesności i zwycięstw.

Thunder 111 Suns 99

OKC grają swoje, wciąż są liderami jeśli chodzi o wjazdy podkoszowe, każdy kozłuje, rzuca i atakuje, a SGA jest po prostu fenomenalny jako strzelec. Ostatnio wiele gramy w grupie jego zbiórki i asysty, bo coraz pełniej wpływ wywiera na grę zespołu. Chodzi raczej o PHX, którzy co prawda nie rozegrali jeszcze ani jednego meczu w pełnym składzie, ale już zaczynają wyglądać nudno i czerstwo. To może być kolejne Clippers, chociaż tak daleko bym się z porównaniem nie posunął. Trzeba czekać. Beal ma swe kocie ruchy, ale rdzę spowodowaną długotrwałą przerwą, także widać. KD już potrzebuje odpoczynku, zbyt wiele wkładają mu na łysiejącą głowę, bez urazy Kevin, wiem że czytasz!

Wolves 116 Warriors 110

Tężyzna fizyczna Stephena Curry’ego (38 punktów) jego przygotowanie do pracy i kondycja to jest coś pięknego. Z drugiej strony Anthony Edwards (33 punkty 7 asyst) to jest prawdziwy zwierzak, a pod jego wodzą Minnesota margines błędu ma spory w każdym meczu. Dzień po dniu nie pomógł niektórym w składzie Steve’a Kerra, po CP3 naprawdę zaczyna być widać wiek. Bilans 6-5 nie może satysfakcjonować kibiców, a najgorzej z całego towarzystwa, może inaczej, najbardziej zawodzi oczekiwania kolega Andrew Wiggins. On ma głowę poza koszykówką, to widać. Tylko brak wyrazistej osobowości sprawia, że głośno się o tym nie mówi.

Blazers 110 Lakers 116

Jeziorowcy biją ligowy plankton i chwilowo reperują bilans, który wynosi obecnie 5-5. Problemów Himalaje, najlepszym gracze zespołu pozostaje (zdecydowanie) LeBron James, (dziś nieobecny) i gdyby nie fakt, że w składzie Portland biegają praktycznie same anonimy, dziś także byłoby do tyłu. Nie wiem kiedy po raz ostatni mecz NBA wygrała ekipa zaliczająca skuteczności 4/19 zza łuku. Także sami oceńcie poziom tego spotkania. 37-9 jeśli chodzi o przyznane rzuty wolne. LOL.

Podziękowania dla Patronów serwisu! Naprawdę dzięki Panowie, przydajecie mi radości i nadziei. Fajnie jest dzielić się z ludźmi swoją pasją choć nie ukrywam, że ostatnio przykrych doświadczeń mam jakby więcej. Trzymajcie się i do przeczytania! B

• crispycucamber
• Kejdzej23
• Maciek89K
• Łukasz Da
• Przemek S
• Mateusz B97