WTMW, witajcie w moim świecie itd.

Bucks 118 Sixers 116

Przymiarki do playoffs / mecz wysokiej rangi. Patrzyłem na to spotkanie stricte pod kątem taktycznym. Od dłuższego czasu łapię się na tym, że oglądając mecze NBA praktycznie nie zwracam już uwagi na oprawę. Dla przykładu niechlujna broda czy uzębienie Jamesa Hardena nigdy mi się nie podobały, ale doceniam go jako zawodnika i wiem jak wygląda jego dynamika czy mowa ciała mecz do meczu.

A dziś wyglądał wcale nieźle! Dawno nie miał takiej mocy w rzutach z odejścia i możecie być pewni, że jeśli puszczał w górę te swoje rzuty po step backu to nie z bezradności, ale z zamysłem. Dwanaście punktów Brodacza w pierwszej kwarcie zaskoczyło obrońców tytułu. Skupiali się na odcięciu / podwojeniach gry post up Joela Embiida przez co ten długi czas nie mógł właściwie wejść w mecz.

Sixers wykombinowali grę szeroką, pięcioma ludźmi na obwodzie, czyli tzw. five-out. Mattise Thybulle siedział w narożniku i początkowo Giannis zapominał chyba, że należy mu dać rzucać przez co raz czy dwa nie zdążył do wjazdu Hardena. Głównym zamierzeniem gospodarzy było właśnie odblokować Hardena jako penetratora.

Tyle, że po chwili Bucks doszli do słusznego założenia by ekstra obrońcę posyłać w środek i się szarża zatrzymała. Thybulle i jego szeroko udokumentowana reputacja non-shootera raz jeszcze zmniejszyły plac gry zespołowi. Chłopak jest świetny defensywnie, ale w tej erze koszykówki na Tony Allenów nie ma juz miejsca na parkiecie. Rozwiązaniem dla Doca jest powiązanie minut Thybulle’a wyłącznie z Hardenem oraz całkowite oddzielenie od Embiida, zobaczymy. Rivers poszedł w Greena, Nianga i Miltona, Maxeya trzymał na placu 40 minut. Thybulle grał półtora kwarty.

Podwajany Joel podawał piłkę i trzeba przyznać, że robił to znakomicie, solidny postęp nastąpił w tym elemencie u Kameruńczyka patrząc choćby na zeszłoroczne playoffs.

Two man game

Kiedy już ogarnęli lineupy, Sixers przeszli do właściwej gry, czyli pick and rolla Hardena i Embiida. Imponująco pracowali, Kameruńczyk w jednym momencie z dwóch punktów na koncie ulepił punktów 16 czy 18. Był short roll, pick and pop, wejście z buta w spóźnionego obrońcę, którego uwagę ściągnął na siebie Brodacz. To jest to! Pod tę dwójkową grę Sixers powinni dostosować wszystko. Mając środkowego tego kalibru, siejącego z linii rzutów wolnych jak automat wiele poradzić się nie da. Ekstra obrona Milwaukee klasycznie ściągająca ze skrzydeł nie miała wiele do powiedzenia.

Były też błędy. Sixers kazali Embiidowi przejmować zasłony na szóstym metrze czym się zaorali. Switching defense to nie jego gra. Wymagał pomocy, nie nadążał, padały z tego łatwe punkty obrońców tytułu.

Harden odrobinę zbyt późno zrozumiał też, że nie w każdego rywala można/ warto jechać z izolacją. Taki na przykład Khris Middleton (Krzysiek był dziś świetny po obu stronach) parę razy go ograł, wyłuskał piłkę albo zmusił do kapitulacji i podania. Mając naprzeciw zwalistego Brooka Lopeza, który może się jedynie cofać w obliczu zasłony tego rodzaju izolacje to była strata energii.

Tak więc można powiedzieć, sporo pracy, ale obie drużyny są siebie warte. Walczyli kosz za kosz do ostatnich minut. I tutaj chciałbym powiedzieć coś na temat Milwaukee.

Kiedy ciśnienie wzrosło, pojawiła presja czasu a wynik wciąż był nieustalony, Jrue Holiday (18/8/10 i tylko 1 strata) znów stał wyżej niż Harden (32/5/9). To kwestia psychiki, charakteru. Jednak nie chodzi mi o to by oceniać czyjś charakter.

Three killers

Bucks grali swoją firmową akcję, na którą jeszcze nikt w lidze nie znalazł solidnej odpowiedzi.

Jrue na szczycie z piłką. Antetokounmpo na wysokości rzutów wolnych stawiający zasłonę Khrisowi i wybieraj człowieku czym dostaniesz po łbie. Oglądaliśmy przeróżne tego warianty, które kończyły się:

• layupem sam na sam z koszem Middletona (22/9/7)
• lobem do Giannisa
• czystą trójką Holidaya

Kiedy z pierwszej zasłony nic nie wyniknie, chłopaki płynnie przechodzą do zasłony dla Jrue, a to wszystko dla obrony za szybko, pojawia się mindf%ck.  Popatrzcie:

Inna sprawa to jakość owych zasłon. Muszę się chłopaki lepiej skoncentrować, ale wiedzcie że na ruchomych zasłonach Draymonda Greena kolejne tytuły mistrzowskie zdobyli Warriors.

Cholera mam nadzieję, że ktoś z Was jeszcze docenia ile pracy wkładam w te relacje, bo coraz częściej pogadać przychodzi mi co najwyżej z trollami w komentarzach. 

Próbuję chyba powiedzieć, że obie strony mają srogie działa, którymi coraz sprawniej potrafią strzelać. Z oczywistych względów wyżej stoją Bucks, mają o wiele więcej wspólnego doświadczenia / zgrania i mniej słabych punktów. Jednak nie jest to różnica na tyle wielka by drobna kontuzja albo zwyżka / obniżenie formy miały w tym momencie rozstrzygać o losach ewentualnej serii.

Z całą pewnością Embiid (29/14/7) obciążony jest mocniej niż Giannis (40/14/6) który ma większe wsparcie, a zarazem lepsze zdrowie w końcówkach. Mecz rozstrzygnął błąd piłki opadającej, z którego sędziowie wycofali się przeglądając taśmy. I mieli rację! Blok był czyściutki, a instynkty Greek Freaka w obronie to jest rzecz warta docenienia.

W sumie szkoda tego “goaltendingu” byłoby 4-0 w grupie typera i dogrywka w meczu. Musimy się zadowolić wynikiem 3-1, ale chyba nie ma tego złego. Spośród ostatnich 53 typów wygraliśmy 38. To daje skuteczność 71.6%!

Chętnych do wspólnej zabawy zapraszam do wysłania pustego maila na: [email protected]

Bulls 107 Wizards 94

Przegrywając Chicago wpadłoby w młyn pod nazwą play-in a tam zakończyć sezon mogliby bardzo łatwo trafiając na Nets, Hornets, Cavs czy Hawks. Każda z wymienionych ekip może ich zastrzelić w pojedynczym meczu, mało tego, trudno byłoby wskazać faworyta. A więc była walka. Wizards ambicje mają już co najwyżej względem loterii draftu, ale z Porzingisem (14/10/5) jako stołeczną wersją demo Dirka Nowitzkiego oraz odkopanym eksperymentalnie z ławki Satoranskym (10 asyst 0 strat) wyglądają jak drużyna a nie zlepek przypadkowości. Tak też się prezentowali.

LaVine wyglądał tragicznie. Pasywny, otępiały. Nie powinien był grać z eksplodującym kolanem, ale jak mówię, stawka meczu była wysoka. Początkowo zespół wziął na barki masywny Niko Vucević, ale ponieważ gospodarze nie zamierzali odpuszczać, trzeba było się szarpać do końca. DeMar DeRozan początkowo fatalnie, bodaj 1/9 z gry!

Jednak to jest klasa strzelca, ekstraklasa. Zawody zakończył skutecznością 12/27 zdobywając 32 punkty i niemal nie pudłując w czwartej kwarcie. Znów był liderem pełną gębą, jak w środkowej części sezonu. Sytuacja tego wymagała, forsował owszem, momentami bardzo brzydko, ale zadanie wykonał. Brawo.

Wizards skubnęliby kolejny mecz gdyby nie skuteczność zza łuku na poziomie 6/26. Nie żeby Bulls rzucali o wiele lepiej, ale pokazuje to wyłącznie słabości Chicago jako ekipy aspirującej do jakiegokolwiek poważniejszego grania.

Pistons 123 Nets 130

Podobna sytuacja co wyżej. Nets szaleńczo pragnący wyjść z kotła play-in, Detroit oczy wbite w loterię. Największym problemem Brooklynu o dziwo wydaje się “guard play”. Popełniają masę strat, tracą lawinowo punkty z kontrataku, a przecież zatrudniają topowych ludzi na piłce: Kyrie, Dragica, Millsa, Curry’ego! To jest główny temat do zaadresowania. Pistons nawrzucali im za kołnierz chyba dwadzieścia punktów z tranzycji, a w polu trzech sekund wygrali dwudziestoma.

Rzecz jasna pod koniec zwolnili, trener Casey w kluczowym momencie strategicznie wpuścił na parkiet pierwszoroczniaka Braxtona Keya, którego rywale wydymali w kolejnych akcjach i odbili z wynikiem na parę posiadań. Tankowanie to sztuka! Byłem ciekaw czy Casey odwali to samo co w Orlando, czyli np. nie przywróci starterów na plac przy remisie i paru minutach do końca. Cade Cunnigham (34 punkty 6 asyst) szarżujący w końcówce też ciekawy wątek. Ma chłopak wybitny talent i warunki, najbardziej się cieszę, że z powrotem rzuca zza łuku (5/11). To otwiera przed nim wszystko. Inaczej, nie rzucając sam siebie ogranicza.

Siła ogniowa po stronie Brooklynu wiadomo: Durant 41/11/5  oraz nieszczęsny Kyrie 24 punkty 4 asysty 6 strat, który odkąd jest pełnoetatowym pracownikiem troszkę stracił blask, energetycznie nie wyrabia!

Lakers 110 Mavericks 128

Luka Doncic w roli głównej: 34 punkty 12 zbiórek i 12 asyst uzyskane w czasie 23 minut. Na tym poprzestańmy. Wynik końcowy nie oddaje faktycznej przewagi Mavs w tym spotkaniu. Lakers są rozbici i wstrząśnięci, w pierwszej połowie stracili… 82 punkty (najwięcej od przenosin klubu z Minneapolis do LA w 1960 roku). W meczu nie wystąpili Davis i James (który ostatnim razem skręcił kostkę). Obaj planują występ w kolejnym meczu, dla ratowania sezonu. Niniejszym goście wypadli bowiem poza grupę play-in. Są na jedenastym miejscu, ale wizualnie / jakościowo powinni być poniżej Rockets czy Oklahomy.

Jazz 115 Clippers 121

Rudy Gobert wrócił i rządził na tablicach. Donovan Mitchell skuteczny: 33 punkty 12/21 z gry, ale głowy na poziomie mistrzowskim to on nie ma. Chłop nie mogąc wprowadzić piłki do gry na 10 sekund przed końcem próbował wziąć czas, którego Jazz już nie mieli. Ups.

Wydarzeniem dnia był/jest powrót go gry Paula George’a, który no cóż… w drugiej połowie pokazał kto jest kim na boisku: 34 punkty 6/9 zza łuku 6 asyst. Jazz klasycznie już wsadzili głowy w piasek w końcówce spotkania. Nie licząc tankowców w czwartych kwartach są najgorsi w lidze! LAC wygrali ostatnią odsłonę wynikiem 39:21. Dziewięć strat po stronie dwójki starterów obwodowych, dwanaście spudłowanych osobistych, ofensywna zredukowana do izolacji Mitchella. Inna sprawa, że dwójka O’Neale i Gobert niczego nie wnosi w ataku przeciwko agresywnemu switching defense. To jak grać 3-na-5.  Tak się na dłuższą metę po prostu nie da.

Dobrego dnia wszystkim. Pozdrawiam Was. b