Złota zasada marketingu brzmi: bądź najlepszy w swojej kategorii. Jeżeli nie możesz być najlepszy, stwórz nową kategorię, taką w której będziesz najlepszy. Podobną zasadę musiał wziąć sobie do serca Rajon Rondo,  samozwańczy numer 1. wśród play-makerów NBA.

Jego domeną jest dogrywanie piłki kolegom. Chlubi się byciem prowadzącym atak. Twierdzi, że gdyby Doca Riversa szlag jasny trafił na ławce, umiałby podyktować grą partnerów od początku do końca. Pełen sprzeczności, krnąbrny wobec mediów, oddany drużynie.

Co ja myślę o Rajonie Rondo? Myślę, że to wybitny kreator akcji, nie tylko doskonale widzi przestrzeń, ale dzięki talentowi motorycznemu potrafi posłać piłkę w wielu płaszczyznach i na różnych szybkościach. Na dodatek robi to z uśmiechem na ustach. Asysty są tym, co sprawia mu największą satysfakcję. Tak to widzę. Co jeszcze? Jest jednym z najlepszych sprinterów ligi, a mimo to gra koszykówkę wolną i przemyślaną. Ma długie ręce i dłonie wielkości czerpaków od koparki. Dzięki tym atrybutom jest niekiedy utrapieniem dla rywali w obronie. Wyłapuje wiele zbiórek z okolic linii rzutów osobistych. Najlepsza maszyna do triple-double obok LeBrona Jamesa. Nie rzuca. Czy właściwie go oceniam? W imieniu Igora Wudarczyka zapraszam na kolejną odsłonę cyklu zatytułowanego Statystycznie:

Pierwszą rzeczą, której chciałbym się przyjrzeć są umiejętności rzutowe Rondo. Ileż to razy czytaliśmy na forum komentarze typu: “w jaki sposób najlepszym rozgrywającym ligi może być ktoś, kto nie potrafi rzucać do kosza…” nawet prezydent USA Barrack Obama drwił swego czasu z kiepskiej skuteczności zawodnika. A więc? Popatrzmy na wykres jego lokacji rzutowych.

Zima! Jedyne pole o ciepłym kolorze to bezpośrednie okolice obręczy. Rondo trafia spod kosza 55% prób, z czego większość akcji kreuje sobie sam, waląc na szybkości względnie korzystając z zasłon. Co ciekawe, penetracje stanowią ponad 49% ofensywy tego gracza. Bardzo dużo jak na rozgrywającego. Miejsca z których przeciętny rozgrywający najczęściej oddaje rzuty, czyli półdystans oraz okolice rogów linii osobistych świecą w tym przypadku na niebiesko.

Procenty wyglądają nieco lepiej po ulubionej, lewej stronie Rondo, ale 39% skuteczności to wciąż stanowczo za mało. Kolejna rzecz to rzut za trzy punkty. W zależności od miejsca średnio trafia raz na 3-5 prób, jednak należy pamiętać, że trójki oddane z rogów boiska stanowią zaledwie 1% ofensywy Rajona. To nie jego miejsce. Rzuca stamtąd raz na dwa mecze. Jego forma rzutowa nie wygląda źle, problem musi tkwić gdzieś w psychice, bo przecież nie można powiedzieć, żeby temu zawodnikowi piłka “nie leżała w ręce”.

Co z tego wynika? Otóż jak pewnie wielokrotnie zauważyliście, rywale “odpuszczają” Rondo w obronie pozwalając mu na swobodne oddawanie rzutów. Podobnie dzieje się w przypadku pick-and-roll, kiedy to kryjący dochodzą do niego “pod zasłoną” bez obaw, że będzie strzelał z półdystansu. Ma to swoje złe i dobre strony. Kiedy złapie rytm, a dzieje się to coraz częściej – potrafi wkleić w ten sposób nawet ze 40 punktów w meczu. Jeśli nie, ma dodatkowe 1-2 sekundy by zastanowić się nad podjęciem właściwej decyzji z piłką i najczęściej posyła ją skutecznie w kierunku kolegi na najlepszej pozycji.

Zauważcie: gra Rondo z piłką wygląda tak lekko. Nikt go nie naciska, z rzadka widzimy podwojenia, bo zwyczajnie nie ma to sensu. Za duże ryzyko minięcia i utraty łatwych punktów. Rywale zostawiają mu przestrzeń, a niech rzuca. Tymczasem cały atak Celtics opiera się na ruchu generowanym przez pozostałą czwórkę graczy oraz pewności, że piłka będzie dostarczona gdzie trzeba. Warto też zwrócić uwagę na to, jak wysokie koszykarskie IQ posiada ten zawodnik. Zna dokładnie ulubione klepki kolegów, wie kto w danym momencie złapał rytm, kto jest zmęczony, a niekiedy nawet przewiduje ich ruchy.

RAJON RONDO 

Ofensywa:4/5
Defensywa: 4/5
Atletyzm: 5/5
Zręczność: 5/5
Rzut: 3/5
Koszykarskie IQ: 5/5

Dla mnie osobiście RR jest graczem szczególnym. Po pierwsze dlatego, że lideruje najbardziej utytułowanemu klubowi w historii zawodowej koszykówki w Stanach. Celtics to siedemnastokrotni “mistrzowie świata” oraz organizacja, której reprezentowanie samo w sobie powinno być zaszczytem, nie mówiąc już o podporządkowaniu własnego “widzimisię” dla dobra tego zespołu. Zgodnie z tradycją zawodnicy Bostonu mają być twardzi psychicznie i zostawiać na parkiecie wszystko. Zgodnie z tradycją, Rondo jest więc Celtem pełną gębą.