WTMW.

Może na początek rzut okiem na tabelę NBA. Niezwykle ciekawie wygląda zwłaszcza wschodnia konferencja. Tutaj każdy może wygrać z każdym w siedmiu meczach serii! Na zielono zaznaczyłem ekipy, które w ostatnim czasie zrobiły największy postęp. Brawa!

Wolves 129 Pacers 120

Tyrese Haliburton (22 punkty 5 zbiórek 16 asyst) robi furorę jako nowy nabytek Pacers. W debiucie przeciwko Cleveland 18 potencjalnych asyst zamienił na sześć faktycznych asyst. Dziś 27 potencjalnych -> 16 asyst. Widzi wszystko. Obsługuje kolegów w akcjach:

• pick and roll
• drive and kick, przez niektórych zwane “podaniami dyszlowymi”
• ślepe świnki, czyli asysty do partnerów uciekających obrońcom za plecy

Nie podaje może wielce finezyjnie, ale kontroluje swoje ruchy, co w tym wieku jest u rozgrywającego (195 cm) rzadkością. Korzysta z zasłon, czyta przestrzeń, rzut ma szkaradny, ale 6/12 zza łuku i 42.2% skuteczności trójek w sezonie to poziom wybitny! Co więcej, Indiana bardzo żywiołowo prezentuje się pod jego wodzą. Wiadomo, że sezon jest przegrany, ale świeża krew to emocje na trybunach i obietnica lepszej przyszłości. Wyraźnie wzrosło tempo akcji, rzuty za trzy oddawane są seryjnie, a gdy uda się rozproszyć obronę rywali chłopaki agresywnie idą na atakowaną tablicę. Dziś wygarnęli aż 22 piłki w ataku!

Haliburton ma zielone światło na błędy, znów spędził na placu 40 minut. Rick Carlisle słynący przecież z obsesyjnej kontroli i dyscyplinowania swoich playmakerów otrzymał najpewniej polecenie nie hamowania młodego. Co nie zmienia faktu, że Hali w pojedynkę wiele nie wskóra. Wynik określiły: pick and roll pary Towns (15/13) & Russell (23/6) szalejący z piłką Edwards (37 punktów 7/13 zza łuku) oraz brak obrony podkoszowej gospodarzy. Gdy mocno atakujesz obcą deskę, odsłaniasz się i przeciwnik łatwo może wyprowadzić kontrę.

Chaotic win

Wolves zdobyli aż 24 oczka w tranzycji czym nadrobili straty w zbiórkach. Niby mieli  inicjatywę i przeważali, ale nie podobali mi się. Jako zespół aspirujący do wyższych celów, stojący półkę wyżej niż Indiana, nie kontrolowali tempa gry (między innymi dlatego Hali jest taki dobry) oraz dali sobie narzucić partyzancki styl. Mieli farta, że urazu palucha doznał strzelec Chris Duarte, a zastępujący go w roli Buddy Hield osiągnął… 1/13 zza łuku. No cóż, Pacers chcieli świetnego Haliburtona, więc musieli wziąć na siebie także “problem Hielda”, czyli jego selekcję rzutową oraz kontrakt. Przypominam charakterystykę gościa, którą pisałem przy okazji analizy transferu:

Buddy Hield – dobrze znany kibicom strzelec. Nabity jak lufa czołgu. Wchodzi i tratuje trójkami, które bez odrywania nóg może siać choćby i z połowy. Kiedy mu nie siedzi należy zwijać gąsienice, sam się nie zatrzyma. Średnie kariery to 16 punktów i 40% zza łuku. Najlepiej mu chyba na ławce, ale w Indianie to wszystko może ulec zmianie. Kontrakt ma sowity (regresywne 20 mln $ za sezon) podpisany do 2024 roku.

Hawks 95 Celtics 105

Boston górą po raz ósmy z rzędu! Defensywnie są ostatnio najlepsi i myślę, że to najciekawszy aspekt tego zespołu.

Na wejściu nie podwajali Trae Younga, który po wysokiej zasłonie od Clinta Capeli widział przeciwko sobie Horforda czy Roberta Williamsa III przez co relatywnie łatwo zdobywał punkty.

Pierwszą kontrą Bostonu były tak zwane “pre-switche” czyli do obrony wysokiego picka szli dwaj skrzydłowi. Kiedy tylko się dało wysoki uprzednio zmieniał się kryciem z kolegą znajdującym się najbliżej.

Tyle tylko, że Young jeden na jeden wciąż stanowił problem, a złapawszy wcześnie rytm nie ustawał w atakach / wymuszaniu fauli. Wiadomo, jest szybki, bardzo sprawny z piłką i pod boczek wysokiego obrońcy wejść lubi.

Co za tym idzie, Hawks prowadzili w pierwszej połowie paroma posiadaniami.

Kolejną kontrą C’s były więc okazjonalne podwojenia. Zamierzenie śmiałe, ale dziś przyniosło efekt, bo panowie Bogdanovic i Hunter osiągnęli w sumie 5/17 zza łuku, czyli 29%. W szczególności Hunter zidentyfikowany został jako noga i słusznie. Świetny scouting po stronie Celtów – w niedawnym czasie DH wygląda tragicznie w ataku. Ostatnie pięć meczów w jego wykonaniu to 22/63 z gry (34%) zesztywniał, stracił pewność, potrzebuje przerwy.

Najważniejszą zmianą było jednak zwyczajne podniesienie poziomu intensywności. Fajną robotę jeden na jeden wykonali Marcus Smart i Derrick White (który chyba stanie się moim ulubieńcem w Bostonie – rzucał słabo, ale obrona i decyzyjność TOP, mega wzmocnienie ponad Schrodera) wobec czego Trae z minuty na minutę tracił na efektywności. W drugiej połowie trafił już tylko 4/13 z rzutów. W odróżnieniu do kolegi Browna a zwłaszcza Tatuma, który słabiej zaczął, ale po przerwie osiągnął 8/14 z gry. Kluczowa okazała się trzecia kwarta, w której Boston zszedł jak lawina: 42 punkty przy 13/18 z gry! Popatrzcie:

Grupa typera

Wczoraj nie graliśmy nic. Nie znalazłem nic wartościowego w ofercie dwóch meczów. Wracamy dziś, kto planuje dołączyć tego zapraszam na maila:

gwiazdybasketu@gmail.com

Podziękowania dla Kamila W za wczorajsze wsparcie portalu –  szacunek jest obustronny!

Dobrego dnia wszystkim. Po południu wjeżdża kolejny tekst autorstwa BLC, zapraszam. b